ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Δεν είναι η πρώτη, ούτε θα είναι η τελευταία φορά όπως φαίνεται, που θα ζήσουμε παρόμοιες σκηνές με τις πυρκαγιές στη Βαρυμπόμπη, την Αχαΐα, την Εύβοια, την Σάμο, το Μάτι, την Ηλεία ή οποιοδήποτε άλλο μέρος στην ηπειρωτική ή την νησιωτική Ελλάδα.
Δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο, η απώλεια ανθρώπινων ζωών, η καταστροφή της πανίδας και της χλωρίδας της χώρας, των περιουσιών νόμιμων και παράνομων, όσο οι πολιτικές και οι προτεραιότητες των κυβερνήσεων είναι κοντόφθαλμες, ανεδαφικές και χωρίς όραμα.
Πολιτικές που μόνο στόχο και σκοπό για τους κυβερνώντες, έχουν την παραμονή στην εξουσία, την εγκαθίδρυση στον ιστό της εξουσίας του κόμματος και τον πλουτισμό.
Θα περίμενε κανείς ότι η καταστροφή από την πυρκαγιά στο Μάτι θα είχε ξυπνήσει τον κρατικό μηχανισμό και θα είχε οργανωθεί ώστε να αντιμετωπίσει παρόμοια φαινόμενα.
Εις μάτην όμως παρότι στο Μάτι ήχησε εκκωφαντικά ο συναγερμός.
Οι σμπαραλιασμένοι της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, από την επικοινωνιακή επίθεση χωρίς αιδώ που δέχτηκαν από τους σημερινούς κυβερνώντες, για το Μάτι και τη Μάνδρα, δεν πρόλαβαν να πράξουν σχεδόν τίποτα, λόγω ανεπάρκειας χρόνου.
Η ανακοίνωση και η άμεση δημιουργία του επιτελικού κράτους, από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα περίμενε κανείς να δημιουργήσει εκείνες τις συνθήκες για καλύτερο συντονισμό, προετοιμασία και ανταπόκριση σε ακραίες συνθήκες.
Οι ευκαιρίες υπήρξαν και μάλιστα πολλές για να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις στην διάρθρωση του επιτελικού κράτους. Να παρθούν αποφάσεις με μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Όμως τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, που είπαν από την πρώτη την ημέρα, έμεινα λόγια του αέρα. Όχι πολλών μποφόρ, αλλά λίγων. Τόσων όσων για να παραδώσουν στις φλόγες τις ελπίδες ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει.
Ένα επιτελικό κράτος αδιαφάνειας, αποκατάστασης των ημετέρων, επικοινωνιακής προπαγάνδας και επιχειρησιακής αναποτελεσματικότητας.
Χορτάσαμε διαγγέλματα, φωτογραφικά ενσταντανέ, αριστεία και πρωτιές σε αγώνες που τρέχουν μόνοι τους.
Χορτάσαμε από δελτία τύπου και άτυπες ενημερώσεις, φοβικών αναποτελεσματικών και εκτός πραγματικότητας πολιτικών και πολιτικών.
Χορτάσαμε από μεταβίβαση ευθυνών και ανάληψη ευθυνών από ανευθυνοϋπεύθυνους.
Χορτάσαμε από επικρίσεις για το παρελθόν, αλλά καμιά κριτική για το παρόν.
Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτούς που θα έπρεπε να δρουν για εμάς κι όχι γι’ αυτούς χωρίς εμάς;
Ως πότε θα αντικρύζουμε ως déjà vu καμένες πλημμυρισμένες και κατεστραμμένες τις ελπίδες μας;
Ως πότε θα αφήνουμε οι πολλοί, τους λίγους να μας καταστρέφουν το μέλλον;