ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Οι φίλοι μου. Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε. Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να πάρουμε. Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της γιορτής. Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες της. Το βιβλίο με τα ποιήματα που λιώσαμε, οι φίλοι μου είναι τα αστεία που γελάμε μόνο εμείς και οι καφέδες που δεν ξέρουμε να πίνουμε με άλλους.
Οι φίλοι μου είναι τα τσιγάρα κάθε που αποφασίζουμε να το κόψουμε και τα παγωτά κάθε που λέμε πως αρχίζουμε δίαιτα.
Οι φίλοι μου είναι τάπερ με μαγειρευτά φαγητά που ανταλλάσσουμε όπως οι άλλοι sms.
Οι φίλοι μου είναι εκεί ακόμη κι αν απουσιάζουν.
Οι φίλοι μου είναι πολεμιστές που σπάνε τα κοντέρ.
Πατάνε τα 100 όπως οι άλλοι τα σταφύλια και συνεχίζουν.
Πατάνε τους έρωτες και την πατάνε απ’ αυτούς, δεν ντρέπονται να εξευτελιστούν για μια αγάπη, αντίθετα αυτό τους κάνει πιο γενναίους, να μπορούν να ξανασηκώνονται κι αμείλικτοι να ξαναπέφτουν σε μια νέα.
Ξέρουν να επιβιώνουν κάτω από τα αισθήματα, κάτω από τις ατυχίες κάτω από το νερό.
Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.
Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία εξολοθρευτή.
Σπάνια απαντούν στις προκλήσεις. Προτιμούν να εργάζονται , αγαπούν τη μοναχικότητα και διαθέτουν καρτερία.
Οι φίλοι μου είναι τα 1000 δικά μου πρόσωπα,
όπως κι εγώ τα δικά τους άλλα 1000.
Γι αυτό είμαστε συνωμοτικοί κι απρόβλεπτοι.
Δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν , δεν σταματώ να τους θαυμάζω.
Αυτά όμως σπάνια τα λέμε.
Είμαστε αρκούντως επηρμένοι για να ασχολούμαστε με ομολογίες.
Αυτά τα κάνουμε στις σπάνιες φορές που κάποιος από μας λυγίζει.
τα δευτερόλεπτα ξέρεις, που ο φίλος σε γιατρεύει και μόνο που είναι εκεί.
Που σου βάζει στο τσεπάκι τα χρήματα που χρωστάς χωρίς λόγια.
Είμαστε απ΄αυτούς που κατανοούν και σπάνια κρίνουν, γιατί κάθε που φτάνουμε στους “γκρεμούς” μας ο καθένας, ξέρουμε πως την κατανόηση αναζητάμε όχι την κριτική.
Η κριτική συμβαίνει μετά τη σωτηρία, στο σταθερό έδαφος της σχέσης. Τότε που μπορείς ν’ ακούσεις και να πεις τα πάντα, αλλά όχι την ώρα του κινδύνου.
Οι φίλοι μου είναι η δική μου μοναδική περιουσία κι εγώ ελπίζω η δική τους. Κι αυτός ο θησαυρός, για όσους ξέρουν, είναι τόσο τεράστιος, τόσο ανεκτίμητος που δεν ενέχει ρίσκο πτωχεύσεως.
Γιατί μοιράζεται κι όταν μοιράζεσαι πάντα κερδίζεις τουλάχιστον σαν άνθρωπος.
Γι’ αυτό οι φίλοι μου είναι μοναδικά συλλεκτικά κομμάτια.
Με τέτοιους φίλους η αρρώστια μαραζώνει, η κρίση δεν σ’αγγίζει, τα στραβά ισιώνουν κι εσύ θαυματουργά χαλυβδώνεσαι.
Με τέτοιους φίλους δεν έχεις ανάγκη να πας διακοπές, για να ξεκουραστείς, παραμένεις πάντα ετοιμοπόλεμος για το φθινόπωρο που καταφτάνει, αμείλικτο, πρωτόγνωρο με νέους αγνωστους κραδασμους.
Αυτό το φθινόπωρο, που κι οι τελευταίες μάσκες θα πέσουν στις αγορές των “αρίστων”, με τα “βιογραφικά τα μεταπτυχιακά, τα μπακαρορεά, τις διπλωματικές της απανθρωπιάς και τις στατιστικές αντι της βιωματικής γνώσης διαχείρισης ανθρώπων κι αναγκών”, για να φανούν ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί.
Ποιοι είναι ‘Ανθρωποι και ποιοι όχι.
Τους φίλους και τις φίλες μου δεν χρειάζεται να τους κάνω καν tag, σε τούτη την ανάρτηση, εκείνοι ξέρουν ποιοi είναι, τους το ‘χω ομολογήσει σε δεκάδες inbox και με πράξεις στην αληθινή ζωή ❤ . Κι ας λείπει πάντα όλο και πιο συχνά πια κάποιος απ’ αυτή τρελή παρέα. Κι ας λείπει…
ας χαιρεται και γελάει απο κει ψηλά που μας παρακολουθεί.
Το ξέρω. Το ξέρουμε όλοι μας πια.