anilikos Σαράντα. Πολλά, λίγα, δικά μου. Μαζί με άλλους που γεννηθήκαμε ακριβώς επάνω στην “αλλαγή”. Παιδιά της “αλλαγής” επάνω στον καταπέλτη της νέας, τότε, Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας έτοιμα να εκσφενδονιστούν στο μέλλον.
Η τηλεόραση, τότε το μόνο μέσο “άμεσης” ενημέρωσης μαζί με το ραδιόφωνο, σε άλλες ώρες μας εκπαίδευε. Με το γλάρο που απαγόρευε τη ρίψη σκουπιδιών και πλαστικών σε “θάλασσες και ακτές”. Ο καθηγητής Poopsnagle με το ατμοζέπελιν μας μάθαινε συνεργασία και αλληλεγγύη. Οι περιβαλλοντικές ευαισθησίες μας αφυπνίζονταν από τον Ήλιο του Σάγκμα ενώ αξίες όπως η φιλία και η ευθιξία έμπαιναν σε στέρεες βάσεις με κινούμενα σχέδια της εποχής.
Τότε το μόνο περιβαλλοντικό “έγκλημα” που μας χρεωνόταν ήταν τα σκουπίδια και τα πλαστικά στις θάλασσες και τις ακτές. Αθώα καλοκαίρια που περνούσαμε παρέα στο τηλεοπτικό “Κάμπινγκ” στην παραλία του Δρέπανου. Αν ήσουν τυχερός, διάβαζες και κανένα Όλιβερ Τουίστ εκείνες τις εποχές. Μαθαίνοντας για την πονηριά του Φέιγκιν και τους κλέφτες μέσα στα σκοτεινά σοκάκια του Λονδίνου.
Οι καλοκαιρινές Περσείδες μας έβρισκαν σε θέρετρα και παραλίες τότε παρθένες, αμόλυντες και δίχως κλαπατσίμπαλα. Με μια ομπρέλα, δυο ψάθες ξεφτισμένες και ένα γκρι τρανζιστοράκι να παίζει όποιο τοπικό σταθμό έπιανε στις διακοπές μας. Γαλανά νερά που τις νύχτες αντανακλούσαν τις στιγμιαίες φωτεινές ουρές από τα πεφταστέρια.
Μεγαλώναμε και μαθαίναμε πως για να έχουμε μια όμορφη ζωή θα έπρεπε να συνεργαστούμε. Δεν είχε εγωισμούς η παιδική μας ηλικία. Μόνο τη γεύση απο το παγωτό μόκα τα βράδια έξω από το παγωτατζίδικο.
Ωραία χρόνια αυτά τα πρώτα σαράντα. Μια καραντίνα χρόνια. Una Quarantina di anni (it). Σαρανταριά που θα έλεγαν και στο χωριό μου. Πού να ξέραμε πως θα ζήσουμε και την άλλη καραντίνα. Την υγειονομική. Δίχως να το γνωρίζουμε, εμείς τα παιδιά της “αλλαγής”, ζήσαμε σχεδόν μια σαρανταριά χρόνια δίχως να “παράγουμε” πολιτικό προϊόν.
Διανύσαμε το πρώτο μισό (αισιόδοξα) της ζωής μας, χωρίς να δημιουργήσουμε έναν νέο αέρα, μια νέα πνοή, στα πολιτικά δρώμενα αυτού του τόπου. Απομυζώντας για χρόνια τις συνέπειες της “αλλαγής” που μας γέννησε αλλα και που αυτή η ίδια ήταν συνέπεια μιας άλλης σειράς πολιτικών ζυμώσεων πολύ προτού γεννηθούμε εμείς.
Η πολιτική αλλά και η πολιτικοί, δεν είναι έκθετα προϊόντα σε ένα άγνωστο ράφι από τα οποία διαλέγουμε ποιο επιθυμούμε και δεν μας χτυπάει στο κουντεπιέ. Δεν έρχεται ο ηγέτης μεγάθυμος και πεφωτισμένος, να τον διαλέξουμε επειδή λάμπει περισσότερο και μας βολεύει για να μας βολέψει σε κάποια θέση και αξίωμα ή να μας ασφαλτοστρώσει το χωματόδρομο μπροστά από το εξοχικό μας.
Πολιτικό σύστημα είναι αυτό που εμείς δημιουργούμε και “ταΐζουμε” με τις ανά τα έτη ψήφους μας. Κατευθύνουμε μόνοι μας τις ανησυχίες μας για την οικονομία, την παιδεία και το περιβάλλον εκλέγοντας τους ανθρώπους που περισσότερο αντανακλούν σε αυτές. Αν η πελατειακή σχέση, ο νεποτισμός και η οικογενειοκρατία επέζησαν αυτά τα σαράντα χρόνια, σημαίνει πως εμείς οι ίδιοι τα τροφοδοτήσαμε. Αφειδώς και καθώς φαίνεται αδιακρίτως. Ένθεν κακείθεν. Οποιοδήποτε χρώμα και να είχε ο χάρτης της Ελλάδας το βράδυ των εκλογών.
Η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο μια ζωγραφική περίοδος που περνάμε όλοι όταν μια κρίση το επιτάσσει. Αλληλεγγύη είναι το ουσιαστικό, καθημερινό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, το αδιαπραγμάτευτο της ασφάλειας και της υγείας του, της στέγης του και της εργασίας του και πρωτίστως της παιδείας και ανατροφής του με πανανθρώπινα ιδανικά και αξίες. Η αλληλεγγύη είναι ένα από αυτά. Δεν γνωρίζει χρώματα και πολιτικές.
Σε αυτή την καμπή της ζωής των παιδιών της “αλλαγής”, διακρίνεται μεγάλη αξιακή κρίση. Αυτά τα σαράντα χρόνια βολέματος και νεποτισμού – τόσα μπορώ να μας καταλογίσω δηλαδή – είναι δικά μας και τα ανεχτήκαμε. Όσο ανεχόμαστε πασέ καταστάσεις βολέματος τόσο θα μας κατατρώνε. Καταπίνουν όμως , πλεόν, τα νέα παιδιά και τα δικά τους παραγωγικά χρόνια, το μέλλον τους, το παρόν τους.
Μπορεί η κλασική γραφειοκρατία να μετατράπηκε σε ηλεκτρονική διακυβέρνηση, μπορεί η “πράσινη” – ανάθεμα – ανάπτυξη να πήρε τον πρώτο ρόλο, αλλά η σταθερή νοοτροπία του βολέματος, της μίζας και της εκμετάλλευσης του πόνου του άλλου για το θησαυρισμό των λίγων, είναι μια πάγια σταθερά που απλώς αλλάζει περιτύλιγμα και παραμένει κατ’ ουσία ίδια.
Το πολιτικό προϊόν που θα θέλαμε να παράξουμε για να το αφήσουμε στα παιδιά μας, πρέπει τώρα να το δημιουργήσουμε. Όχι με το να επιλέξουμε από το ράφι το κατάλληλο πατούμενο. Αλλά με το να εμφυσήσουμε στα παιδιά μας την αλληλεγγύη. Τη βοήθεια προς το συνάνθρωπο και την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη. Τα παιδιά μας είναι ήδη πολίτες της Γης. Πλανητικοί κάτοικοι που θα πρέπει όλοι μαζί να παλέψουν αλληλέγγυα για να διασώσουν αυτό που εμείς καταστρέψαμε.
Η δική μας Καραντίνα ετών, τελείωσε και πρέπει να βγούμε από αυτή αν θέλουμε κάτι να αλλάξει. Η δική μας “αλλαγή” περνάει όχι από τα χέρια κάποιου ηγέτη αλλά από την διαδικασία ανατροφής της νέας γενιάς με αξίες με τις οποίες θα θέλαμε, έστω και ιδεατά, να έχουμε ζήσει κι εμείς. Κι ας τις ξεχάσαμε στο βωμό του βολέματος. Αν πράγματι αναγνωρίσαμε το λάθος μας, εδώ είναι η ευκαιρία να επανορθώσουμε.
Κάτω το βόλεμα. Ζήτω ο νέος Διαφωτισμός.