ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ (στη Μάρω, την Ελενα, τη Βούλα, τον Σταμάτη και τ’ άλλα παιδιά)
Τόσοι μήνες μετά, δεν έχω θυμό, ούτε μίσος, για κανέναν, το μόνο που έχω, είναι μια ιδιωτική λύπη και μια επιβεβαιωμένη πλέον διάθεση επιβίωσης και γιατί όχι, ακόμη και … δημιουργικής ζωής.
Σε αυτά τα χρόνια, έπεσαν πολλά προσωπεία, πολλές συμπεριφορές και φιλοδοξίες βγήκαν στο φως. Φιλίες ατόνησαν κι άλλες δέθηκαν. Ξεχώρισαν αυτοί που υπήρξαν ανιδιοτελείς, πολύ περισσότερο από τους καθημερινούς τηλεοπτικούς φανφαρόνους, που εκ του ασφαλούς, μας κουνούσαν το δάκτυλο από τις οθόνες.
Όποιος έχει μάτια και αυτιά καθαρά, ακούει και βλέπει και ξέρει. Για τους υπόλοιπους δεν δίνω ούτε πφένιχ, όπως κι αυτοί δεν μου ‘δωσαν, όταν το είχα ανάγκη.
Καλό αποκαλόκαιρο.
Όταν είσαι ανένταχτος, δηλαδή όχι οργανωμένος σε ένα κόμμα, άσχετα αν συμπαθείς ή υποστηρίζεις κάποιο, ξέρεις ότι έχεις επιλέξει έναν πολύ μοναχικό δρόμο.
Όμως ταυτόχρονα είσαι και νιώθεις απολύτως ελεύθερος, με μόνο κριτή στις αποφάσεις το ΗΘΟΣ και το ΜΕΤΡΟΝ το δικό σου.
Την συνείδηση σου.
Σπάνια απογοητεύεσαι, ποτέ δεν χρειάζεται να παραιτηθείς ή να δώσεις εξηγήσεις.
Διαβάζω κείμενα γεμάτα οδύνη, κείμενα τίμια, εξαιρετικής ευαισθησίας και πολιτικής διαύγειας που με συγκλονίζουν. Κείμενα παραίτησης.
Το μόνο που θέλω να πω, είναι ότι ακόμη υπάρχει η γειτονιά μας, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αυτοί που είναι σε λίγο χειρότερη από μας κατάσταση κι ο ενεργός ανένταχτος πολίτης, είναι απαραίτητος, όσο θα υπάρχει αδικία, όσο θα υπάρχουν αδύναμοι, δυστυχισμένοι, άνεργοι κι άποροι άνθρωποι.
Όσο θα υπάρχουν πρόσφυγες, όσο θα υπάρχουν μετανάστες, όσο θα υπάρχουν Άνθρωποι που θα ζητούν ένα καλύτερο Μέλλον.
Κανείς μας δεν περισσεύει…
Κι η πανδημία αντι να μας κλειδώνει, να μας διχάζει και να μας φοβίζει, ας γίνει η αφορμή να βρούμε αυτές τις ανθρώπινες ιδιότητες της αλληλεγγύης και της κοινωνίας που ξεχάσαμε…
Και κει στην αληθινή ζωή και τους αγώνες της θα ξαναβρεθούμε. Όλοι μας. Μαζί. Όπως αρμόζει στο ΗΘΟΣ & το ΜΕΤΡΟΝ μιας Αριστεράς, που κάποιοι για μια “θέση”, για λίγη πρόσκαιρη δόξα, μια ασκοπη δημοσιοτητα, τόσο εύκολα και γρήγορα αδρανοποίησαν…
Παραμένω στους αθεράπευτα ρομαντικούς που πιστεύουν πως “το καλό στο τέλος θα νικήσει”.
Και πως τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κι όχι τα χρήματα κι οι “αγορές” είναι η πρώτη κι αδιαπραγμάτευτη αξία που οφείλει κάποιος να αγωνιστεί μέχρι θανάτου.
Η επαφή με τον θάνατο έχει πάψει να με φοβίζει από καιρό. Όσο γερνάω πιάνω τον εαυτό μου αντιθέτως να πεισμώνει.
Κάτι πρέπει να αφήσουμε κι εμείς σε τούτη την έρμη χώρα,
εκτός από απώλειες, φοβίες, άδεια κουτιά ηρεμιστικών, παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό και συντρίμμια.
Κάτι .
Κάτι οφείλουμε ν’ αφήσουμε και μεις γαμώτη μου …
Σε αυτή τη χώρα δεν θέλουμε “ήρωες”, θέλουμε “Aνθρώπους”.
Καλό αποκαλόκαιρο σας ευχήθηκα;
*”τώρα που πέρασε καιρός, τόσα χρόνια”
η αρχική ατάκα-τίτλος απ’ την “Παρένθεση” του Τάκη Κανελλόπουλου