ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ «Γαλατάς» άδεται από την Μαίρη Λίντα στην «Απαγωγή» του Μίκη, ένα φεστιβαλικό τραγούδι που ξεπέρασε το «Κυπαρισσάκι» του Χατζιδάκι.
Ήταν τα χρόνια που το δίζυγο Θεοδωράκης- Χατζιδάκις, φρόντιζαν να το θεωρούν ανταγωνιστικό- ακομη και σκίτσο του Μποστ θυμάμαι για την περίσταση. Πάντως υπήρξε σεζόν όπου μια «Όμορφη πόλη» συγκρούστηκε με μια «Μαγική Πόλη» ,δύο παραστάσεις θερινές.
Το «Αρχιπέλαγος» και η «Πολιτεία», κολλητά με τους «Λιποτάχτες» των αδελφών Θεοδωράκη θέριζαν στις προτιμήσεις. Απέναντι, «τα παιδιά του Πειραιά», ένα Όσκαρ και το περιοδικο «Εικόνες» όπου σε κείμενο Βασίλη Βασιλικου περιγράφονται η Μελινα και ο Τζούλης παίζοντας τάβλι σε διακοπες, με μια λεζάντα να περιέχει την αρά «ασταδιάλα».
Η δεκαετία του 60 ήταν Αρδέννες και για τους δύο.Ένας θεατρικός Όλεθρος, η «Κλεοπάτρα» με τη Βουγιουκλάκη, πάτωσε, αλλα η μουσική του Χατζιδάκι ποτέ δεν ήταν τόσο ευπαθής, μελαγχολικη και με ιστορικες καταβολές. Λιγο αργότερα και παρά την φοβερή επιτυχία των ολιγόστιχων του Σεφέρη, ο Θεοδωράκης δημιούργησε ιδιοφυώς, με «σενάριο» του Μπρένταν Μπήαν, το «Ένας Όμηρος» με δύο αξεπέραστες παρλάτες που έσβηναν τον «Ηθοποιό» του Χόρν, το «Διαβάζεις την αγια Γραφή, χρυσές σελίδες» και το «Θες να ζεις απ΄τις γυναίκες», όπου κστάφερε με σωστές ανάσες να μειώσει την εντύπωση από το κάπως φανταχτερό «γελαστό παιδί».
Αλλά και η εντύπωση από το «Άξιον εστί» (πρωτοπαίχτηκε Νοέμβριο του 1964 από το ΕΙΡ του Πεπονή)σάστισε πολύν κόσμο.
Mετά ήρθε η δικτατορία και η υπόνοια της Μεταπολιτευσης.Μια είδηση από την εμιγκρέτσια στο Παρίσι: η κυρία Μυρτώ σε ένα παρκακι σε μονοψήφια αροντισεμάνδη, με τα δυό παιδάκια της.
Και στην Μεταπολίτευση όταν ακούστηκε το «Καραμανλής η τανκς» και δεν μας κοπηκε απλώς η ανάσα, αλλά καπάκι μας ήρθε ουρανοκατέβατος ο Πάμπλο, για να μας προτείνει να εισαχθούμε στον Ανδρέα.
Στην αυγή μιας νέας μέρας,πήγα για ζύμωση και κοπτάτσια περιμένοντας το γνωστό αγριεμένο πληθος και αντάμωσα τον Γιώργο και τον Δημητρώφ να τα μαζεύουν. Όσοι δεν θα άντεχαν τον Καραμανλη ,έβρισκαν αξιοσύστατο τον Παπανδρέου. Δεν επέστρεψα στο ζυμωτήριο.
Τους στερηθήκαμε αμφοτέρους τους συνθέτες στην εξορία τους και μάλλον η ορφάνια μας έβγαζε μάτι.Δεν θυμάμαι αν ήταν το Ματσίκι κατω από το Γαϊδουρόκαστρο ή ο Ποτός της Θάσου γύρω από μια φωτιά όπου στα ψηλά έσκαβε η Χάιδω Κουκούλη,όταν ήρθε ο Σταμάτης και μας έπαιξε με την κιθάρα τους πρόσφατους ήχους από το Παρίσι.Με το κρυπτικο όνομα «Μαρίνα»:
Μακριά πολύ μακριά, ακούγεται η ζωή
Ψηλά, πολύ ψηλά, λάμπουν τα φώτα
……………………………………
«η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου»
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα ίσως.
Εκείνες τις εποχές, η ονομαστική αναφορά σε δημιουργούς ήταν μάλλον σπάνια. Το «Τέτοιο κτήνος που σε βρήκα/ σου πληρώνω και το ΙΚΑ» μάθαμε πως ήταν του Σαββόπουλου μετά από πενταετία.
Τα ίδια με πλήθος τραγουδιών χωρις πατέρα:
«Για να΄ρθει πάλι καλοκαίρι και παρηγοριά/ θέλει μολοτοφ στο ΄να χέρι, στ΄άλλο τη γροθιά»
Κι από την κηδεία του Μίκη που ήταν μακρόσυρτη και με δόσεις, μου έμεινε η διάθεση μη εκλεκτών, πάντως ολιγων, να ντουμπλάρουν το σύμπαν. Η επανάληψη της παρουσίας επισήμων, ήταν αχρείαστη ,αφου μετά την τελετή, μίλησαν δεσπότης δήμαρχος, η κορη και συγκινημένοι πολίτες.
Δίπλα στον Γαλατά ή εκει κοντά είδα τον Θέρισο και άλλα χωριά που μου θύμιζαν ιστορία.
Και είδα δυο, δυόμιση ταφές τηλεοπτικά . Ηταν μια σεκάνς που θα μπορούσε να την γυρίσει ο Κουροσάβα. Πάντως, των Κρητικών η τοπική φιλοπατρία, ήταν εμφανής και προφανής και μπράβο τους. Οι άλλοι ,οι δηλωσίες ξωτικοί τι γύρευαν άραγε, στο νησί και στον Γαλατά;
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook