ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Χθες το κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας τη βράβευσε με Χρυσό Λιοντάρι για το συνολικό της έργο στον κινηματογράφο.
Ένα έργο που αν το δει κανείς αντικειμενικά δεν είναι και τόσο σπουδαίο, κινηματογραφικά μιλώντας πάντα, είναι προφανές ότι θα μπορούσε να έχει κάνει πολύ περισσότερα πράγματα.
Και πιθανώς θα είχε κάνει, εάν δεν ήταν κόρη ενός από τους διασημότερους σταρ της γενιάς του, του Τόνι Κέρτις, κάτω από τη σκιά του οποίου γεννήθηκε και μεγάλωσε.
Και μάλλον ζει ακόμη, πολύ μετά το θάνατο εκείνου.
Δεν φεύγεις απ΄ αυτές τις σκιές, είναι πολυ βαριές, απλώνονται πολύ πέρα από το θάνατο, είναι ταυτόσημες με την αιωνιότητα στην οποία κάποιοι άνθρωποι αφήνουν -για οποιονδήποτε λόγο- το στίγμα τους.
Η Κέρτις, παρόλα αυτά, αν έπρεπε να πάρει ένα βραβείο, αυτό θα ήταν το βραβείο της επιβίωσης.
Έχει μιλήσει για το πρόβλημά της με τους εθισμούς, ένα πρόβλημα που «κληρονόμησε» από τη διάσημη οικογένειά της.
Ο αδελφός της πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης το 1994, σε ηλικία 21 ετών.
Όσο για τον πατέρα της, ο οποίος ήταν σε όλη του τη ζωή εθισμένος στη διασημότητα, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, έχει πει ότι για μεγάλο διάστημα ήταν η μόνη από την οικογένεια που του μιλούσε.
Έχει πει επίσης ότι οι δύο τους έπαιρναν μαζί ναρκωτικά.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις πώς μεγάλωσε ο άλλος, αν δεν έχεις μεγαλώσει μαζί του.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις τι κουβαλάει, τι πέρασε, πώς το πέρασε και τι του άφησε.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις τι αγώνα έκανε για να ξεφύγει απ’ αυτό.
Ένας αγώνας διαρκείας, χωρίς τερματισμό.
Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις τι γίνεται πίσω από τις βιτρίνες στις κάθε λογής «όμορφες» οικογένειες.
—————————
Στο σήμερα, η Κέρτις έχει δύο παιδιά και το ένα είναι τρανστζέντερ:
«Ο σύζυγός μου κι εγώ είδαμε με ανησυχία μεν, αλλά και με μεγάλη υπερηφάνεια, το γιο μας να γίνεται η κόρη μας, Ρούμπι».
Είναι, εδώ και 22 χρόνια, απεξαρτημένη και φροντίζει να το υπενθυμίζει κάθε λίγο στους θαυμαστές της, αλλά κυρίως στον εαυτό της.
«Πριν από πολύ καιρό, σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία, ήμουν ένα νέο αστέρι σε πόλεμο με τον εαυτό του. Δεν το ήξερα τότε. Κυνηγούσα τα πάντα. Το κρατούσα κρυφό. Ήμουν τόσο άρρωστη όσο τα μυστικά μου. Με τη βοήθεια και τη στήριξη πολλών ανθρώπων κατάφερα να μείνω νηφάλια, μια μέρα τη φορά, επί 22 χρόνια. Είχα σχεδόν πιάσει πάτο. Σε όλους εκείνους που δίνουν αγώνα και σε εκείνους που βρίσκονται καθ’ οδόν… Το χέρι μου στο δικό σας».
Δεν μιλούσε, φυσικά, μόνο για το αλκοόλ, όταν τα είπε αυτά.
Μιλούσε για το σπουδαιότερο ρόλο που μπορεί να αναλάβει κανείς στη ζωή και να προσπαθήσει, μια μέρα τη φορά, να τον φέρει εις πέρας.
Να παίξει, επιτέλους, τον πραγματικό· τον απαλλαγμένο από όλα τα «σκουπίδια» του παρελθόντος εαυτό του.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook