NewsEdit Δεν είναι η πρώτη φορά που στον ΣΥΡΙΖΑ βάζουν αυτογκόλ. Και, ενδεχομένως, δεν θα είναι και η τελευταία που γίνονται μαλλιά – κουβάρια. Είτε λόγω «δημοκρατικού, πολυσυλλεκτικού DNA», είτε λόγω ιδιότυπης οπτικής ως προς την έννοια της πολιτικής ύπαρξης.
Το νέο σίριαλ ξεκίνησε μαζί με την «Νέα Αρχή» που κήρυξε ο Αλέξης Τσίπρας στην Θεσσαλονίκη. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου έγραψε άρθρο στο οποίο διαπίστωσε «ισοπαλία» Μητσοτάκη – Τσίπρα στις εμφανίσεις στην ΔΕΘ «μετά από έναν ανιαρό αγώνα». Επιπλέον, έβαλε και θέμα «προοδευτικής διακυβέρνησης» με άλλον πρωθυπουργό και όχι τον Αλέξη Τσίπρα.
Εγραψε ότι η τετράωρη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε ειδήσεις, και σημείωσε: «Θα ήταν διαφορετικά αν, παραδείγματος χάριν, στην ερώτηση για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, σε περίπτωση προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας, άφηνε ανοιχτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο: σε αυτή την περίπτωση η στρατηγική για την «προοδευτική διακυβέρνηση» θα ερχόταν στο προσκήνιο των συζητήσεων και της επικαιρότητας».
Ακαριαία, βγήκε ο Παύλος Πολάκης κι έδωσε απάντηση, συστήνοντας… πολιτική έξοδο: «Ακου Στέλιο Κούλογλου…», έγραψε: «Αν εσύ είδες “ισοπαλία” στη ΔΕΘ, μάλλον χρειάζεσαι γυαλιά.
Αν ονειρεύεσαι πρωθυπουργό «εκ προσωπικοτήτων» που θα υπαγορεύσουν τα διάφορα κέντρα είσαι βαθειά νυχτωμένος και μάλλον πρέπει να ξεκουραστείς από την πολιτική και να ασχοληθείς μόνο με τη δημοσιογραφία».
Εμβόλιμα μπήκε στην μάχη ο Δημήτρης Παπαδημούλης, επίσης ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, και κατήγγειλε αυτογκόλ: «Χρειαζόμαστε και μπορούμε την Νίκη στις εκλογές», έγραψε εκείνος: «Όχι ισοπαλία! Και φυσικά Όχι αυτογκόλ!». Παραπλεύρως, ο Αδωνις αρτάρισε Κούλογλου, ο πρώην γραμματέας και πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Ρήγας μπήκε κι εκείνος στο τερέν («που την είδαν κάποιοι την ισοπαλία; Η προοδευτική διακυβέρνηση δεν έχει ανάγκη πρωθυπουργό μαριονέτα του συστήματος» έγραψε), και το twitter σηκώθηκε στο πόδι για πολιτική ολονυχτία.
Στον πραγματικό κόσμο, κι όχι σ’εκείνον των social media, το πρώτο ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι το πολιτικό timing. Ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο, όπως δεν ήταν και ο συγχρονισμός πολιτικής ουσίας και επικοινωνίας.
Το δεύτερο ζήτημα είναι πως μέσα από τον νέο εμφύλιο βγήκε στην πρώτη γραμμή ένα σενάριο που όντως συζητείται σε διάφορους κομματικούς θύλακες. Το συζητούν κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ, το συζητούν και με κάποιους στο Κίνημα Αλλαγής, το συζητούν και κάποιοι ενδιαμέσως και πέριξ.
Κατ΄αυτό το σενάριο, εάν είναι να αποκτήσει περιεχόμενο το αίτημα της προοδευτικής διακυβέρνησης μετά τις κάλπες της απλής αναλογικής, απαιτούνται υπερβάσεις. Στις οποίες υπερβάσεις ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να είναι μέρος της λύσης. Είτε λόγω της πολιτικής φόρτισης που κουβαλάει από την περίοδο 2010 – 2015, είτε λόγω του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου που καλά κρατεί στην βάση του ΚΙΝΑΛ, ο Τσίπρας θα είναι μέρος του προβλήματος.
Οπότε, η διέξοδος της προοδευτικής διακυβέρνησης θα μπορούσε να δοθεί με ένα άλλο πρόσωπο στην θέση του πρωθυπουργού – με έναν… αριστερό Παπαδήμο ενδεχομένως. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτή την διέξοδο θα την διευκόλυνε μια εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής (χωρίς απαραιτήτως να το γνωρίζει ο ίδιος ο Ανδρουλάκης). Κάποιοι άλλοι πιο καχύποπτοι, εντός ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουν πίσω από αυτό το σενάριο και μηχανισμούς και συστήματα εκτός πολιτικής.
Το τρίτο ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνον, είναι πως το συγκεκριμένο σενάριο παρακάμπτει μια από τις ελάχιστες βεβαιότητες της πολιτικής πραγματικότητας. Την πραγματικότητα που λέει πως οι πολιτικές και κοινωνικές μετοχές Τσίπρα είναι μακράν υψηλότερες του κόμματός του – με πολλαπλή εκλογική και δημοσκοπική σφραγίδα.
Όπως παρακάμπτει και την πιο σημαντική ίσως «είδηση» που έβγαλε ο Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξη της ΔΕΘ: Την υπενθύμιση ότι «πριν από τις εκλογές και μετά τις εκλογές μεσολαβεί η λαϊκή ετυμηγορία, η οποία είναι αυτή που θα κρίνει και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις. Και την επόμενη μέρα ο καθένας και η καθεμία θα αναλάβει τις ευθύνες του».
Με άλλα λόγια, ακόμη και τα καλύτερα σενάρια μπορούν να καούν στις κάλπες. Ή να γεννηθούν μέσα από τις κάλπες.