ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μέχρι και λίγες εβδομάδες πριν τις ευρωεκλογές του 2019 στο (τότε) Μέγαρο Μαξίμου επικρατούσε ευφορία για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Είναι αρκετά γνωστό -αν και εκ των υστέρων το θέμα διογκώθηκε στο πλαίσιο του γνωστού blame game- πως κορυφαίοι υπουργοί διατείνονταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε με έως και τέσσερις μονάδες, ενώ το πρωθυπουργικό γραφείο περιτριγύριζαν δημοσκόποι και αναλυτές που ενίσχυαν την αισιοδοξία.
Ακολούθησαν τα γνωστά που “έκαψαν” πολιτικές καριέρες και εξαφάνισαν από προσώπου γης εταιρείες μετρήσεων και “ανάλυσης συμπεριφορών του εκλογικού σώματος”. Αυτά ανήκουν πια στην ιστορία. Εάν υπάρχει λόγος να τα υπενθυμίζει κανείς είναι για να μην επαναληφθούν. Τα έως τώρα δείγματα γραφής του Αλέξη Τσίπρα και οι σχετικές πληροφορίες θέλουν να συνομιλεί και να ακούει περισσότερο και περισσότερους. Θετικό. Αρκεί, φυσικά, να ενσωματώνει συμβουλές και αναλύσεις στη στρατηγική του και να μην περιορίζεται σε κύλους αυτοθαυμασμού και αυταρέσκειας.
Η αλήθεια είναι πως πολλά από τα πρόσωπα της περιόδου 2015-19 δεν διαθέτουν πλέον “freedom pass”- άλλοι υπεραπασχολημένοι με τις “τάσεις”, άλλοι επειδή η ανάγνωσή τους σχετικά με τις εξελίξεις έχει κριθεί ελλιπής. Σε αυτό βοηθά και η προσπάθεια αρχηγικού rebranding, ο ήπιος -ακόμα- αέρας της διεύρυνσης και γενικώς τα όρια πολιτικής ηλικίας που ενίοτε είναι μια αμείλικτη διάσταση.
Ένας νέος “κύκλος ποιητών” παίρνει σιγά σιγά θέση. Χαρακτηριστικό των περισσοτέρων εξ αυτών είναι πως “δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ”. Κι αυτό θετικό. Το τι θα κάνει με το κόμμα του και την Προοδευτική Συμμαχία το γνωρίζει καλύτερα ο ίδιος απ΄οιονδήποτε. Τους ξέρει από τα πολιτικά γεννοφάσκια του, έχει περάσει μαζί τους ατελείωτες ώρες, έχει πληγωθεί κι έχει γελάσει, έχει καταλάβει πιθανές υστεροβουλίες και φιλοδοξίες.
Εκείνο που χρειάζεται είναι η διαφωνία, η αντίθεση, η διαφορετική ματιά για την θέση του εν γένει στο πολιτικό σύστημα και για την στρατηγική που πρέπει να υιοθετήσει. Ήταν πάντοτε χρήσιμο να ακούει κανείς δυσάρεστα πράγματα που όμως οδηγούν σε ένα “δια ταύτα” και σε προτάσεις, από τα εισπράττει κολακείες και επιβεβαιώσεις. Φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας το έχει συνειδητοποιήσει. Δεν θα κάνει στην άκρη το συναισθηματικό φορτίο που κουβαλά η σχέση του με τους ανιδιοτελείς, αναζητά, ωστόσο, να ακούσει πρωτότυπα πράγματα και ιδέες.
Δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα αλλά ένας δυο δημοσκόποι (με γνώση και του πολιτικού αντιπάλου), ένας δυο σύμβουλοι στρατηγικής με σημαντική θητεία δίπλα σε πρώην πρωθυπουργούς, κανά δυο ακόμα με θητεία ακόμα και στο αντι-Σύριζα μέτωπο μετά το ’15 9 (αλλά όχι εμμονικοί και εχθροπαθείς), ένας δυο αναλυτές με αιχμηρή αρθρογραφία (όχι αρεστή στο κομματικό απαράτ), συγκαταλλέγονται μεταξύ αυτών.
Διότι, εν κατακλείδι, μπορεί να είναι χρήσιμο να ρωτάς “ποιος πληρώνει τον Στάν(λεϋ) Γκρίνμπεργκ”, αλλά, όπως και να το κάνουμε ο εξ Αμερικής εκλογολόγος και σύμβουλος στρατηγικής διαθέτει ένσημα που κανείς δεν τα έχει εν Ελλάδι. Δεν σημαίνει πως έχει τις επιτυχίες στο τσεπάκι του, όμως κομίζει αρκετά, κι απ΄ αυτά κάποια ίσως είναι χρήσιμα. Εσύ τι έχεις; Όχι, πλέον, εκείνους που σου έλεγαν πως σαρώνεις. Κι αυτό είναι, επίσης, θετικό…
Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν τόσοι θεωρητικοί του κομματικού μικρόκοσμου και τόσες θιγμένες μεγαλειότητες που αφελώς ή σκοπίμως σου τραβούν κάθε τόσο το χαλί κάτω από τα πόδια σου.