ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Δεκάξη χρόνια είναι πολλά χρόνια και ο Λάσετ, που θυσιάστηκε ως αμνός στη θέση της Μέρκελ, έτυχε να γελάσει την πιο ακατάλληλη στιγμή και δεν ήξερε πως να στριμώξει στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της καρδιάς του.
Η Μέρκελ, επιλέγοντας τέτοιον διάδοχο, θα ικανοποιηθεί με την εθάδα ιαχή «τι κάνουμε χωρις εσέ, Αγγελικούλα μου», αλλά θα παραμείνει μια Βαλκυρία που ποτέ δεν θα της ταιριάζει το κράνος με τα αλλαμανικά βοϊδοκέρατα.
Μπορώ απλώς να ευχηθώ στην χώρα που θα μας ελέγχει και στο μέλλον, καλή λευτεριά (εμάς εννοω) και να τους αφιερώσω απόσπασμα από το πρώτο (και τελευταίο) ραπ που έγραψα ποτέ, από το μακρυνό 1988. Γιο.
Δεν φταίει ο Αβελάρδος και το Sic et non
Που φρικτά αντιπαθώ την φυλή των Γερμανών
Ξέρετε, αυτούς του αχυρένιους ξανθούς
Ή τους άλλους, τους πρασινομάτηδες μελαχρινούς
Με λεπτά κορμιά στις ιστιοσανίδες
Και πρησμένες κοιλιές που λατρεύουν τις μπίρες-
Αυτούς που ρουφήξαν της Ευρώπης το μεδούλι
Και λατρεύουν τον Μπετόβεν και τον Τζίμη Μακούλη
Έλα αν θέλεις
Στο νησί της Κελέβης
Ξέχνα τους έρωτες
Σε τόπους μακρινούς
Καλή μου έλα
Στην Βενεζουέλα
Που΄χει απ΄τον πόλεμο
Κρυμμένους Γερμανούς
Bέβαια, δεν υπήρχε περίπτωση, αφου άκουγα μεταμεσονυκτίως Σκάη, να γλυτώσω τις ανίερες σπόντες. Το κυριο θέμα των σχολιαστών που ήταν, υποτίθεται οι κομματικές γερμανικές ισορροπίες, θάμπωσε κάπως οταν η κυρία Κοσιώνη, της περιφερειακής φαμίλιας, δημιούργησε μια εμβόλιμη συνέντευξη με τον ευπρεπή δικαστή και υπηρεσιακο πρωθυπουργό Πικραμμένο, ο οποίος θυμήθηκε τι τράβηξε με την Μέρκελ στα χρόνια της Κρίσης του 2012.
Όλως τυχαίως εκείνη η κρίση συνέβη εβδομάδες πριν τις εκλογές του 2012, με Σαμαρά και άλλους,που ήταν παράξενο που τους θυμήθηκαν «μέρα πρώτη του Μαγιού», υπενθυμίζοντας την τραγική κατάσταση της χώρας («θα έκλειναν τις τράπεζες») ώστε το κοινό, αρκούντως νυσταγμένο, να συνδυάσει την ιερεμιαδα με την υποφώσκουσα σκέψη «ευτυχώς έχουμε τον Μητσοτάκη και δεν κινδυνεύουμε».