ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Υπάρχουν Πρωθυπουργοί που αφήνουν στην διαθήκη τους μια κληρονομία στον ελληνικό λαό- ορισμένες φορές και δύο…
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την εισδοχή μας στην (τότε) ΕΟΚ. Στην ουσία έθεσε τα θεμέλια του τερματισμού ενός πολίτικου διχασμού που ταλάνιζε την χωρά μας και, παράλληλα, κυρίως λόγω της προσωπικής του φίλιας με τον Ζισκαρ Ντ΄Εσταιν, κατάφερε να μας βάλει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και στην ουσία να σώσει την οικονομία μας από αρκετούς που προσπαθούν, με αρκετή φαντασία, να την βουλιάξουν.
Πιο πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας άφησε κι εκείνος την δική του πολίτικη κληρονομία, διπλή και αυτή: η επίλυση του Μακεδόνικου (στο όραμα μάλιστα του Κωνσταντίνου Μητσοτακη) άλλα και το τέλος της φούσκας της Πλατείας- οι δόλιοι ξένοι και οι αυταπάτες κατέληξαν στον αυτοσεβασμό με την Αντζελα Μερκελ. Επέλυσε λοιπόν ένα εθνικό ζήτημα και έδειξε ένα νέο δρόμο για την αριστερά (και ενδεχομένως για κεντροαριστερά) με ευρωπαϊκή αύρα που χαρακτηρίζεται από την πραγματικότητα. Μάλιστα υπό την προϋπόθεση ότι θα επουλώσει το ρήγμα του με τον μεσαίο χώρο θα μπορούσε να διεκδικήσει εκ νέου το Μάξιμου.
Φυσικά είναι νωρίς να γίνει μια παρόμοια προσπάθεια αποτύπωσης της μελλοντικής κληρονομίας του Κυριάκου Μητσοτακη. Η Ελληνο-Γαλλική Συμφωνία όμως ίσως αποτελέσει την δική του.
Προοπτική της ελληνοτουρκικής φίλιας και συνεργασίας υπάρχει- άλλωστε είναι αρκετοί οι πολίτικοι και επιχειρηματίες που πιστεύουν στην σκέψη του Ελευθερίου Βενιζέλου και αυτό πάρα τις κραυγές διαφορών επαγγελματιών πατριωτών που είτε δεν διαθέτουν επαρκή γεωστρατηγικη σκέψη είτε θέλουν να θρέψουν το αυγό του φιδιού. Όμως η ελληνοτουρκική φίλια και συνεργασία θα βασιστεί όχι μονό στα αμοιβαία συμφέροντα (που είναι πολλά) άλλα και στην στρατηγική αποτροπή ώστε “πολίτικοι” τύπου Τσιλερ να είναι αυτοί οι άοπλοι.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση έθεσε δυο σημαντικά ερωτήματα για την συμφωνία. Το πρώτο περί αποστολής Ελλήνων στρατιωτών για συμφέροντα της Γαλλίας έκτος της επικρατείας της στην πραγματικότητα ίσως είναι και θετικό: με την ίδια ερμηνεία θα μπορούσε να υπάρξει αποστολή γαλλικής δύναμης στην Κύπρο η οποία βρίσκεται έκτος ελληνικής επικρατείας άλλα ο ελληνισμός χτυπάει δυνατά και απειλείται σε καθημερινή βάση. Το δεύτερο ερώτημα είναι κατά ποσό άφορα την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα μας, θέμα που έθεσε και ο πρώην αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κ. Βενιζέλος. Δύσκολο να απαντηθεί και πάντως έχει να κάνει με την ουσιαστική βούληση των δυο κρατών.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο ερώτημα: η διάρκεια της συμφωνίας και η δυνατότητα της μονομερούς καταγγελίας της. Εδώ η Κυβέρνηση οφείλει κάποιες διευκρινίσεις ενώ παράλληλα θα πρέπει να εξετάσει τρόπους θωρακίσεως της Συμφωνίας. Ας μην λησμονούμε ότι η Βάση της Σούδας αποτελεί το στρατηγικό πλεονέκτημα της χωράς μας έναντι των ΗΠΑ.
Οι λεονταρισμοί μπορεί να δίνουν χαρά σε ορισμένα αυτιά και να ανεβάζουν πολίτικους σε δημοσκοπήσεις άλλα συμφωνίες σαν την εν λόγω είναι αυτές που προστατεύουν την πατρίδα μας. Και φυσικά αποτελούν μια εξαιρετική κληρονομία.