ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΤΣΕΡΕΜΕΓΚΛΗΣ Τις εικόνες τις είδαμε, οι πιο πολλοί τις έζησαν κιόλας και τις χόρτασαν όλοι. Νερά παντού, δρόμοι ποτάμια, καταρράκτες από το πουθενά, λάσπες, φουσκωμένοι χείμαρροι, μποτιλιαρίσματα ωρών, λεωφορεία υποβρύχια, μαθητές κασκαντέρ και γεφυροποιοί, αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα.
Καμία πρωτοτυπία. Επανάληψη της επανάληψης και στις καθ’ ημάς συνήθειες και αναμονές.
Καύσωνας σημαίνει πυρκαγιά και καταστροφή. Βροχή σημαίνει μποτιλιάρισμα. Καταρρακτώδης βροχή ίσον η απόλυτη καταστροφή για ανθρώπους, ζωές και περιουσίες. Τα χιόνια δεν θα συζητηθούν καθότι ποτέ δεν ήμασταν χιονοχώρα ως εκ τούτου και με πέντε νυφάδες μπορεί να γίνει της επί χρήμασι εκδιδομένης το σιδηρούν κιγκλίδωμα ( ελεύθερα η μετάφραση).
Οργή; Ναι οργή!
Αγανάκτηση; ναι και τέτοια.
Θυμός; Απόλυτος και δίχως τέλος.
Μα κυρίως αηδία και θλίψη για την δύσμοιρη χώρα του Σουρή στα χίλια εννιακόσια κάτι λίγο, που συνεχίζει ακάθεκτη στα δύο χιλιάδες είκοσι και ένα, να παραμένει ίδια και απαράλλακτη. Που επιμένει να γεννά γαϊδάρους όπως τότε, πριν από τότε και θα συνεχίζει και μετά από τώρα στο διηνεκές και τους αιώνες.
Που και που θα γεννάει και κάναν ήρωα, για το ξεκάρφωμα και για να μην χαθεί η σπορά.!!
Κατά κανόνα όμως θα γεννά γαϊδάρους και γαϊδάρες για να την βασανίζουν και να παιδεύουν τους δύσμοιρους κατοίκους της όσοι και όποιοι και αν είναι.
Θα τους τοποθετεί σε θέσεις επιτελικές και περίοπτες, θα τους αναθέτει ευθύνες και θα τους παραδίδει τα κλειδιά για να έχουν να παίζουν και κορδώνονται αναμετάξυ τους ποιος έφαγε τα περισσότερα και ποιανού η μίζα δεν κωλώνει πουθενά.
Θα τους καμαρώνει αντάμα με το σκεπάρνι του γύφτου και θα τους παρελαύνει με χαϊμαλιά και τσαρούχια με φούντα. Όχι τυχαία φούντα, φούντα με μαργαριτάρι που δεν του λείπει του γνωστού και μη εξαιρετέου ψωριάρη, γκομενιάρη, λαδιάρη, γκαζιάρη, μανάρι και όλα ανεξαιρέτως τα εις άρη και άρι…
Αηδία και θλίψη. Θλίψη και αηδία. Να ζεις πάνω στο καλύτερο οικόπεδο του πλανήτη και να διαφεντεύουν την τύχη σου και τις τύχες των συγκατοίκων σου γάιδαροι και γαιδάρες. Να φυτεύεις θησαυρούς και να στους κάνουν κάρβουνο τυχάρπαστοι και μπαταξήδες. Να υφαίνεις έργα τέχνης και να τα ξεσκίζουν κόρακες και γύπες με το έτσι θέλω. Να σε πνίγουν οι λάσπες και να σε καίνε οι φωτιές που τις έφεραν και να πρέπει να δώσεις και λόγο στα τομάρια και τα ερπετά.
Αηδία και θλίψη, που ένα σου όνειρο δεν θα γίνει πραγματικότητα και αν γίνει θα στην μετατρέψουν σε εφιάλτη, αργυρώνητοι σαλταδόροι, λίγδηδες και ψωραλέοι ξεπεσμένοι αριστοκράτες. Κρατικοδίαιτες περσόνες και τηλεοπτικές πόρνες κάθε φύλλου και μηδενικής ηθικής θα κατευθύνουν σκέψεις και επιλογές. Θα οδηγούν στο τέλειο αδιέξοδο και στον πιο γλιστερό δρόμο, το πόπολο και την πλέμπα. Τον λαουτζίκο, τους ιθαγενείς, που με ευπιστία αντιλαμβάνονται πως τα καθρεφτάκια και οι χάντρες είναι δώρα ανεκτίμητης αξίας.
Αηδία και θλίψη.. στάχτη, καταστροφή, λάσπη, απόνερα μιας ακόμη γέννας άθλιων μηδενικών που τολμούν να διεκδικήσουν θέση ανάμεσα στα νούμερα και τους αριθμούς, ως ισάξιοι παίκτες.
Μα πως; Που άμα προσθέσεις μηδενικό σε οποιονδήποτε αριθμό ( κάνεις την πράξη της πρόσθεσης) ο αριθμός παραμένει ίδιος, αν τον πολλαπλασιάσεις τον κατέστρεψες, αν τον διαιρέσεις ή αφαιρέσεις θα πάρεις μια από τα ίδια.
Αηδία και θλίψη που επιλέγουμε τον πολλαπλασιασμό άρα και την καταστροφή. Τώρα, πριν, πιο πριν από το πριν και μετά από το μετά, δια βίου και στο διηνεκές.
Αηδία και θλίψη.. τελεία παύλα…