Newsroom Team H δεοντολογία στα σκουπίδια. Μέτρο επιτυχίας δεν είναι ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε η απόσταση από τα κομματικά υπόγεια, ούτε η ειλικρινής υποκειμενικότητα (τα περί αντικειμενικής δημοσιογραφίας όσον αφορά τον σχολιασμό είναι μια άλλη παρεξηγημένη ιστορία). Μοναδικό μέτρο είναι “ο αριθμός εκείνων (των ακροατών) που σε ακούνε και σε εμπιστεύονται”. Τάδε έφη Άδωνις Γεωργιάδης προς υποστήριξη του Άρη Πορτοσάλτε, ο οποίος διεγράφη οριστικά από την ΕΣΗΕΑ για την συνεχή ανυπακοή του στις αποφάσεις του δημοσιογραφικού οργάνου για απεργιακές κινητοποιήσεις.
Δεν είναι κακό να θεωρεί ο υπουργός Ανάπτυξης οιονδήποτε δημοσιογράφο “εκ των κορυφαίων της χώρας”. Περί ορέξεως, άλλωστε… Υπάρχουν αναγνώστες που θεωρούν τον Κοέλιο κορυφαίο όλων των εποχών, άλλοι πάλι τον θεωρούν μανιερίστα και “ξενέρωτο” και προτιμούν τον Μαρκές. Έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα ο πρώτος, τα βιβλία του δεύτερου δεν έχουν πια την απήχηση που είχαν κάποτε. Και τα Άρλεκιν άπειρα αντίτυπα έχουν πουλήσει.
Ούτε, φυσικά, επειδή ο Άδωνις θεωρεί “κορυφαίο” τον Πορτοσάλτε σημαίνει -για τους εχθροπαθείς με τον υπουργό- πως ο ραδιοφωνικός παραγωγός και σχολιαστής του Σκάϊ δεν είναι. Το ανορθόδοξο είναι πως η θετική αξιολόγηση του δημοσιογράφου γίνεται -κατά τον υπουργό- επειδή “πουλάει”. Τον ακούνε και τον εμπιστεύονται (δεν ταυτίζεται, βεβαίως, το ένα με το άλλο- αλλά κι αυτό είναι μια άλλη περίπλοκη συζήτηση) πάρα πολλοί.
Εφόσον έτσι έχουν τα πράγματα, ο ίδιος δημοσιογράφος πάλι “κορυφαίος” ήταν όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 συμμετείχε στην ομάδα του ίδιου σταθμού που καθύβριζε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Τότε τον /τους άκουγαν εκατοντάδες χιλιάδες. Ακόμα πιο “κορυφαίος”.
“Κορυφαίος” ήταν μέχρι πρόσφατα και ο αυτοαποκαλούμενος και “περφόρμερ” των ραδιοσυχνοτήτων Γιώργος Τράγκας, όταν καθύβριζε (σκαιά) τον σημερινό πρωθυπουργό. Πάλι εκατοντάδες χιλιάδες τον άκουγαν. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κανείς, υιοθετώντας τη λογική Άδωνι, για πολλούς ακόμα. Εκ των “κορυφαίων” υπήρξαν και κάποιοι εκπρόσωποι του παραδημοσιογραφικού βόθρου που πρωταγωνιστούσαν παλιότερα στις μεταμεσονύχτιες ζώνες περιθωριακών καναλιών. Χιλιάδες τους έβλεπαν και αγόραζαν την ρυπαρότητά τους.
Θα συμφωνήσει κανείς με τον υπουργό πως τους δημοσιογράφους δεν τους καταξιώνει “μια συνδικαλιστική ταυτότητα”. Δεν απαίτησε, όμως, κανείς από τον Άρη Πορτοσάλτε να είναι καλός συνδικαλιστής. Άλλο πράγμα είναι η τήρηση στοιχειωδών κανόνων δεοντολογίας και η αποδοχή βασικών κανόνων λειτουργίας του σωματείου στο οποίο ανήκει. Η επιθυμία για εγγραφή στο σωματείο συνιστά υπακοή στο πλαίσιο και τον κώδικα λειτουργίας, η δε διαγραφή υπάρχει για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Απλά πράγματα που ισχύουν και στην πολιτική. Ο προσφάτως διαγραφείς από την Κ.Ο της Ν.Δ Κωνσταντίνος Μπογδάνος πρέπει να θεωρείται -κατ΄ αντιστοιχία- κορυφαίος πολιτικός αφού δοκιμασμένα τον ακολουθούν, τον ψηφίζουν και τον εμπιστεύονται δεκάδες χιλιάδες (όσοι ακούνε και τον παραγωγό του Σκάϊ, ίσως περισσότεροι). Προς τι η διαγραφή του;
Για, δε, τον μόνιμο αντίπαλο του Άδωνι, Παύλο Πολάκη, προς τι η μομφή; Χιλιάδες τον ψηφίζουν και τον εμπιστεύονται. Ποιος ο λόγος να διαγραφεί;
Υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες. Ο Πορτοσάλτε και κάθε Πορτοσάλτε δικαιούται να είναι Ν.Δ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Συριζα, ΚΙΝ.ΑΛ ή Πειρατής και Κυνηγός. Δικαιούται να εκφράζεται με την υποκειμενικότητά του και να αρέσει σε πολλούς, ή να μην αρέσει πάλι σε πολλούς. Δεν μπορεί να του στερήσει κανείς το δικαίωμα να μιλά και να εκφράζει τις απόψεις του. Εάν δεοντολογικά δικαιούται να εμφανίζεται ως quest star σε κομματικές εκδηλώσεις και να αποθεώνεται είναι ένα θέμα που σηκώνει πολλή συζήτηση. Και δεν αφορά μόνο τον ίδιο.
Η διαγραφή του από την ΕΣΗΕΑ δεν απαλλάσσει το δημοσιογραφικό όργανο από την σιωπή της για πολλά τραγικά που συμβαίνουν στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Να συμφωνήσουμε, όμως, πως η απόφαση της που αφορά τον Άρη Πορτοσάλτε δεν έχει να κάνει ούτε επειδή είναι συχνά “ντουντούκα” της κυβέρνησης (δικαιωμά του), ούτε επειδή δεν τίμησε την “συνδικαλιστική του ταυτότητα”. Απεργοσπάστης ήταν. Κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Όπως εκείνοι οι βουλευτές που “σπάνε” τις γραμμές.
Υ.Γ Εν κατακλείδι, όποιος δημοσιογράφος πλησιάζει ή ξεπερνά την ακροαματικότητα του Σκάϊ στο πρωϊνό δίωρο του Πορτοσάλτε είναι το ίδιο ή και… πιο “κορυφαίος”. Και οφείλει να το αποδεχθεί ο Άδωνις…