ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Με το ΠΑΣΟΚ δεν βαριέσαι ποτέ. Είτε ως παλαιό κραταιό ΠΑΣΟΚ είτε ως μικρό «διάδοχο» ΚΙΝΑΛ, είτε ως μεγάλη δημοκρατική παράταξη του 45%, είτε ως «μικρό κόμμα» του 5% και του 8%, ξέρει να φτιάχνει πολιτικό θόρυβο. Παράγει ίντριγκα και παρασκήνιο, βγάζει (και «καίει» ενίοτε) πρόσωπα, δανείζει – και χαρίζει επίσης – στελέχη δεξιά κι αριστερά, διεκδικεί και παίρνει ρόλους. Όχι πάντα στην σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά επ’ αυτού το τίμημα πληρώθηκε ακριβά και πληρώνεται ακόμη.
Το ερώτημα πια είναι εάν μπορεί να παράξει και πολιτική πρόταση και πολιτικό μέλλον. Για τον εαυτό του, για την κομματική του επιβίωση, και για τους ανέστιους της κεντροαριστεράς. Οι οποίοι, εδώ και δυόμισι χρόνια, συγκροτούν το κόμμα των «αντιδεξιών αναποφάσιστων»: Το, περίπου, 10% του εκλογικού σώματος που παραμένει σταθμευμένο στην δημοσκοπική γκρίζα ζώνη τη αναποφάσιστης/αδιευκρίνιστης ψήφου και αρνείται είτε να μεταπηδήσει στην ΝΔ, είτε να επιστρέψει – προσώρας τουλάχιστον – στον Αλέξη Τσίπρα (και όχι στον ΣΥΡΙΖΑ) που το γοήτευσε κάποτε, κάπου εκεί ανάμεσα στο 2012 και το 2015.
Εδώ, οι έξι – μέχρι τώρα – υποψηφιότητες για την προεδρία του κόμματος μπορεί να μην συνιστούν ορισμό του ενστίκτου πολιτικής επιβίωσης. Μπορούν όμως να παράξουν εξελίξεις και περαιτέρω κινητικότητα – είτε π.χ. μια ακόμη υποψηφιότητα διαφορετικού ειδικού βάρους, είτε αυξημένη συμμετοχή στις κάλπες για την εκλογή προέδρου.
Το πρώτο έχει, προφανώς, να κάνει με το εάν θα αποδώσουν οι, ισχυρές, πιέσεις που δέχεται ο Γιώργος Παπανδρέου να βγει μπροστά – προοπτική όχι πιθανή. Οσοι γνωρίζουν, λένε ότι σε μάχη μηχανισμών ο πρώην πρωθυπουργός δεν πρόκειται να μπει. Λένε όμως επίσης πως έχει πολιτική και ιστορική ευθύνη έναντι του κόμματος, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό στην περίπτωση που η εκλογική κούρσα εκφυλιστεί ή οδηγήσει σε αποτέλεσμα αποσταθεροποιητικό για το ΚΙΝΑΛ.
Με τα ισχύοντα δεδομένα πάντως, το βασικό δίπολο της κούρσας παραμένει εκείνο των Λοβέρδου – Ανδρουλάκη.
Ο Ανδρέας Λοβέρδος έχει καθαρή και σκληρή ατζέντα – «υπαρξιακός αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ» -, ομνύει στο όνομα του ΠΑΣΟΚ και έχει την στήριξη του παλαιού εκσυγχρονιστικού μπλοκ. Δεν τον στηρίζει το αριστερόστροφο εκλογικό σώμα αλλά δεν τον αφορά κιόλας. Και η τελική επίδοσή του θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό και από το πόσοι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ θα πάνε να ψηφίσουν για… πρόεδρο το ΚΙΝΑΛ, από το κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει εξωτερικός «δάκτυλος».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει την «προίκα» του 44% που τον είχε ψηφίσει το 2017 κόντρα στην Φώφη Γεννηματά, ελέγχει μεγάλο τμήμα του κομματικού μηχανισμού, κι έχει χτίσει ενδιαφέρουσες συμμαχίες στα χρόνια της θητείας του στην Ευρωβουλή. Δεν έχει ισχυρό πέρασμα έξω από το στενό κομματικό πλαίσιο και στο «προπύργιό» του, την Κρήτη, θα βρει πλέον αντίπαλο τον Βασίλη Κεγκέρογλου (με τον οποίο, παρεμπιπτόντως, οι σχέσεις του είναι κακές).
Από τις φρέσκες υποψηφιότητες, ο Βασίλης Κεγκέρογλου θέλησε να «παίξει» στο κενό που αφήνει η αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά, κάτι που δεν άρεσε καθόλου όμως στην ίδια την πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής.
Κάπου εδώ μάλλον «κούμπωσε» η υποψηφιότητα του Παύλου Χρηστίδη, η οποία δεν υπαγορεύθηκε μεν αλλά εγκρίθηκε από την πλευρά Γεννηματά. Ο ίδιος αντιπροσωπεύει το «νέο αίμα» του ΚΙΝΑΛ και, σε κάθε περίπτωση δεν έχει τίποτα να χάσει, βάζει υποθήκες για το μέλλον.
Ο Χάρης Καστανίδης είναι ο σταθερός «αριστερόστροφος» πόλος, με παπανδρεϊκές καταβολές και αναφορές, αλλά εδώ βρίσκει πια απέναντί του και τον Παύλο Γερουλάνο.
Είναι η υποψηφιότητα που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να ταράξει κατά τι παραπάνω τα νερά.
O Παύλος Γερουλάνος έχει ως δική του «προίκα» την υψηλή του επίδοση στις δημοτικές εκλογές της Αθήνας – 13,19% έναντι 8,1% του ΚΙΝΑΛ στις εθνικές εκλογές -, έχει πέρασμα από το κέντρο και την κεντροαριστερά έως τις παρυφές της αριστεράς, και δεν κουβαλά πολιτική φθορά. Είναι αστός, είναι μάνατζερ και πολιτικό τέκνο του Γιώργου Παπανδρέου.
Τα τελευταία χρόνια όμως δεν βρίσκεται στην ίδια ρότα με τον πρώην πρωθυπουργό. Δεν είχε επίσης ούτε κακές, ούτε θερμές σχέσεις με την Φώφη Γεννηματά. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ τον είχε τοποθετήσει στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας, με ό,τι σημαίνει πολιτικά αυτό, ενώ οι πληροφορίες λένε ότι εσχάτως επιχείρησε να τον προσεγγίσει ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Στα μειονεκτήματά του είναι πως δεν βρίσκεται στην Βουλή, δεν έχει επαφή με τον κομματικό μηχανισμό και, από την στιγμή που δεν πρόκειται να μετατεθεί ο χρόνος των εκλογών, δεν έχει πολύ χρόνο για να «δουλέψει» την υποψηφιότητά του και να κινητοποιήσει κόσμο εκτός κομματικών τειχών.
Οι υποστηρικτές του λένε, πάντως, πως είναι ο υποψήφιος που δεν αρέσει ούτε στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ούτε στον Αλέξη Τσίπρα. Ενδεχομένως γιατί έχει καθαρό αντιδεξιό στίγμα αλλά και αναφορές στην «ανέστια» κεντροαριστερά…