ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Εμβριθώς αναλύεται στα ανώτερα κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου στον “αφρό των ημερών” και η σοβαρή πιθανότητα να εκλεγεί πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ. Κυρίαρχη, ωστόσο, είναι η άποψη –την οποία εκφράζει και ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος- πως μία τέτοια εξέλιξη θα καταστήσει στέρεο το αφήγημα περί προοδευτικής διακυβέρνησης. Η δήλωση ανακοίνωσης της υποψηφιότητας του πρώτου, άλλωστε, ενισχύει την σχετική πρόβλεψη.
Αν με την σκλήρυνση της αντιπολιτευτικής στάσης επί των ημερών της Φώφης Γεννηματά το αντιδεξιό πρόσημο έγινε ορατό, στην Κουμουνδούρου εκτιμούν πως εφόσον εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου αυτό θα αποκτήσει ταυτοτικά χαρακτηριστικά για το τρίτο κόμμα της Βουλής, σπάζοντας έτσι τη μοναξιά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και δημιουργώντας γέφυρες απευθείας επικοινωνίας και πιθανώς συνεννόησης στην πορεία προς τις επόμενες (διπλές;) εκλογές.
Θα ήταν ωστόσο σοβαρό λάθος για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να σπαταλούν την ενεργητικότητά τους αναλύοντας και προεξοφλώντας τις προθέσεις του Παπανδρέου (ή οιουδήποτε άλλου), διότι πρωτίστως εκείνο που έχει σημασία είναι εάν τα στελέχη της Κουμουνδούρου αποδειχθούν ευφυή και έτοιμα να ενσωματώσουν τις όποιες ανακατατάξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς στο δικό τους αφήγημα διακυβέρνησης. Μία από τις εκφράσεις που ακούγονται εδώ και καιρό είναι πως “ο Τσίπρας είναι αναντικατάστατος γιατί μπορεί να συγκεράσει τα ασύμβατα, να κρατά στο ίδιο κόμμα και τον Πάνο Λάμπρου και τον Πάνο Κουρουμπλή” (τα συγκεκριμένα ονόματα τα “δανείζονται” για να επισημάνουν την αντίθεση).
Αυτό,όμως, που περιγράφεται ως δύναμη του Τσίπρα ίσως, τελικά, να είναι και η αχίλλειος πτέρνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Η αγωνία, συχνά, να γίνονται συγκερασμοί και να τηρούνται ισορροπίες δρα υπονομευτικά και κρατά τα πολιτικά υποκείμενα καθηλωμένα.
Τέτοιου είδους εγχειρήματα προϋποθέτουν ένστικτο επιβίωσης και καλές προθέσεις απ΄ όλους, συνήθως, δε, συμβαίνουν όταν υπάρχει η συγκολλητική ουσία της νομής της (κυβερνητικής) εξουσίας. Ένας λόγος παραπάνω όταν πρόσωπα όπως τα παραπάνω -και αρκετά ακόμα- δεν αφορούν παρά μόνο τον συριζαϊκό μικρόκοσμο και ουδεμία απήχηση έχουν στην (ευρεία) κοινωνία. Ίσως και να μην έχουν πείσει καν πως θέλουν να ξανακυβερνήσουν.
Οι ψηφοφόροι δεν θα στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές επειδή διαθέτει έναν αρχηγό δεινό ισορροπιστή που οργανώνει δείπνα κατευνασμού των τάσεων, πρωθυπουργό θα επιλέξουν. Τον οποίο θέλουν εμπνευσμένο, με απαντήσεις στα μεγάλα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και εθνικά θέματα, και, επιπλέον, με στοιχισμένη δίπλα του μία ομάδα διακυβέρνησης που να απαρτίζεται από πρόσωπα πιο αξιόπιστα από αυτά που τώρα κυβερνούν. Το έχει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Όχι (ακόμα)…
Τούτων δοθέντων προκαλεί απορία η συζήτηση στην Κουμουνδούρου ενόψει του συνεδρίου (το οποίο θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Φεβρουαρίου), όπως την περιγράφει το εξαιρετικό ρεπορτάζ του Σωτήρη Μπολάκη στο libre.
Όπως αναφέρεται, “Τσακαλώτος, Βούτσης, Δρίτσας και Σκουρλέτης, εξέφρασαν την αντίθεσή τους στην εισήγηση του προέδρου πάνω στα «συμφωνηθέντα» για τις ποσοστώσεις στα κορυφαία όργανα που θα εκλεγούν μέσα από το Συνέδριο”! Ε, και;
Την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται (βοηθούντων, φυσικά, και των επικοινωνιακών και μιντιακών μηχανισμών) να ηγεμονεύει απερίσπαστος σε ένα κόμμα που εσωματώνει τον Καραμανλή, τον Σαμαρά, τον Δένδια, την Κεφαλογιάννη και από την άλλη τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη και τη Βούλτεψη, στον ΣΥΡΙΖΑ ομφαλοσκοπούν εσωστρεφώς περί της δόσης “ριζοσπαστικότητας” που θα προκύψει από το συνέδριο και εάν η διεύρυνση εξέπνευσθε τα λοίσθια ή παραμένει ακόμα ως ενεργό αίτημα.
Ποια είναι, αλήθεια, η πρόταση κάθε “Ομπρέλας” για το κυβερνητικό πρόγραμμα μιας “δεύτερης φοράς”, τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν κυβέρνηση και κράτος, τα μεγάλα ζητήματα; Καμία ουσιαστική συζήτηση, κι όποτε κάνει ένα βήμα μπροστά ο Τσίπρας πρέπει να κάνει και δύο στα πλάγια για να μην παρεξηγηθεί.
Διότι, εν τέλει, ενώ μερικές βασικές πολιτικές που προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας αποτελούν κτήμα και πρόταγμα της νέας κυβέρνησης που οικοδομείται στη Γερμανία του Όλαφ Σολτς, στην Κουμουνδούρου έχουν βγάλει το αριστερόμετρο και μετρούν τις ριζοσπαστικότητές τους. Και όχι μόνο στη Γερμανία. Από την Πορτογαλία, και την Ισπανία μέχρι τη Δανία και την Ιταλία, τα θέματα αυτά βρίσκονται στη δημόσια συζήτηση ή υλοποιούνται από τις εκεί κυβερνήσεις.
Δείτε, για παράδειγμα, το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε (SPD, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι) στο Βερολίνο και ονομάστηκε από τον Σολτς «το μεγαλύτερο βιομηχανικό εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα, που εφαρμόστηκε στη Γερμανία την τελευταία εκατονταετία.» Και συγκρίνετέ το με μερικές από τις βασικές προτάσεις του Τσίπρα (π.χ αύξηση κατώτατου μισθού) αλλά και με ορισμένες φιλελεύθερες που δεν πρέπει να ενοχοποιούνται.
Το δωδεκασέλιδο κείμενο, στο οποίο συμφώνησαν Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι, αναφέρονται ως στόχοι μεταξύ άλλων:
-εντατική προώθηση της ψηφιοποίησης
-επίσπευση της απαλλαγής της Γερμανίας από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Για παράδειγμα – το 2030 και όχι το 2038 θα σταματήσει να αξιοποιείται το κάρβουνο για την παραγωγή ενέργειας
-αύξηση του κατώτερου ωρομισθίου από 9,60 ευρώ στα 12 ευρώ (αίτημα SPD, Πρασίνων)
-δεν μειώνονται οι συντάξεις (αίτημα SPD, Πρασίνων)
-δεν αυξάνονται οι φόροι (αίτημα Φιλελευθέρων)
-δεν χαλαρώνει το φρένο χρέους (αίτημα Φιλελευθέρων)
-δεν επιβάλλεται όριο ταχύτητας 130 χμ/ώ (αίτημα Φιλελευθέρων)
-τα δικαιώματα του παιδιού κατοχυρώνονται συνταγματικά
-κατάργηση της επιβάρυνσης που προβλέπει ο νόμος περί ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (EEG)
-διάθεση του 2% του εδάφους της χώρας στη στεριά και πολύ μεγαλύτερης έκτασης στη γερμανική ΑΟΖ για αιολικά πάρκα
-νέα νομοθεσία για τη μετανάστευση – προσέλκυση καταρτισμένου προσωπικού από το εξωτερικό, επίσπευση διαδικασιών παροχής ασύλου και επανένωσης οικογενειών
-δημιουργία 400.000 νέων διαμερισμάτων ετησίως, από αυτά τα 100.000 με δημόσιες δαπάνες
-αύξηση των δημόσιων επενδύσεων στον τομέα της έρευνας στο 3,5% του ΑΕΠ
-δικαίωμα ψήφου στα 16 για τις εθνικές και τις ευρωεκλογές
Μπορεί κάτι τέτοιο να αποτελέσει τη βάση μιας πιθανής σύγκλισης του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΙΝ.ΑΛ (αναλόγως των εξελίξεων ως προς την εκλογή ηγεσίας), ή και άλλων πολιτικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων, ή έχουν αντίρρηση οι συμπαθείς και σεβαστοί “ομπρελοφόροι” της Κουμουνδούρου;
Διότι, όπως η φύση απεχθάνεται το κενό έτσι και η αδυναμία ενός κόμματος εξουσίας να αναπτύξει αφήγημα διακυβέρνησης και να χτίσει συνθήκες εμπιστοσύνης με μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μπορεί να προκαλέσει μετατοπίσεις. Κι αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ευχή για τις εξελίξεις στο ΚΙΝ.ΑΛ μπορεί να καταλήξει κατάρα εάν ένα μέρος της εκλογικής του βάσης (που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο) απογοητευτεί…