ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ξεκίνησε την πολιτική της διαδρομή ως η κόρη του (Γιώργου) Γεννηματά, κατόρθωσε σταδιακά να γίνει η Φώφη Γεννηματά, μετά κέρδισε άξια να την αποκαλούν όλοι “η Φώφη”, και έφυγε με τον σπουδαίο τίτλο τιμής “η Φώφη Μας”. Ελάχιστοι πολιτικοί αφήνουν ένα τέτοιο αποτύπωμα ευρείας αποδοχής, αναγνώρισης και συμπάθειας. Και για ακόμα λιγότερους η απώλεια τους αφήνει ένα κόμπο στον λαιμό και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μαζί με μια αίσθηση κενού που όσο περνούν τα χρόνια μεγαλώνει και βαθαίνει καθώς δεν υπάρχουν πια εκείνες οι προσωπικότητες που κλείνουν τα χάσματα.
Αποδίδουν τώρα όλοι στη “Φώφη Μας” ευγένεια, αξιοπρέπεια, μετριοπάθεια, νοιάξιμο, ανθρωπιά, ενσυναίσθηση, αγωνία για τη συνεννόηση και τη συναίνεση. Της αποδίδουν, δηλαδή, όλα αυτά που σπανίζουν ολοένα και περισσότερα, κι επειδή γίνονται σπάνια και ανυπόφορα στον ωκεανό της τοξικότητας αποκτούν διάσταση σχεδόν μεταφυσική. Γίνονται τρόπαια για την ίδια, την οικογένειά της και όσους αντιλαμβάνονται την έλλειψή τους από τον πολιτικό μας βίο.
Από τη μία είναι η ίδια η πολιτική της διαδρομή. Το γεγονός ότι κατόρθωσε να κρατήσει αδιάσπαστο ένα συνονθύλευμα μωροφιλόδοξων, καιροσκόπων, νοσταλγών του ένδοξου (πασοκικού) παρελθόντος και άλλων που βύθισαν ένα ιστορικό κόμμα στην ανυποληψία και να το μετατρέψει σε ένα υπαρκτό πολιτικό υποκείμενο με χρησιμότητα και λόγο ύπαρξης. Διότι η “Φώφη Μας” ήταν πολλά περισσότερα από το ΚΙΝ.ΑΛ, κατόρθωνε να υπερκεράζει το πολιτικό αποτύπωμα του χώρου και να το καλύπτει με το δικό της αποτύπωμα. Οι υποτίθεται “μεγάλοι” της γενιάς της δεν το κατόρθωσαν, παρότι είχαν στα χέρια τους τα κλειδιά ενός πολιτικού χρυσορυχείου το οποίο κατάντησαν συνοικιακό ενεχυροδανειστήριο.
Από την άλλη ήταν ο ίδιος ο Άνθρωπος. Το βλέμμα που εξέπεμπε συμπόνοια και κατανόηση, εκείνη η δύναμη που έχουν κάποιοι άνθρωποι να μετατρέπουν τον προσωπικό τους πόνο σε πηγή ενέργειας. Ενέργεια όχι μόνο για να συντηρούνται οι ίδιοι αλλά και για να την μοιράζονται.
Όλα αυτά που αναγνωρίζουμε στην “Φώφη μας” τώρα που έφυγε είναι η υποδόρια ομολογία πως είναι αυτά που μας λείπουν στον πολιτικό περίγυρο. Δεν ισχύει, φυσικά, για όλους αυτό. Πολλοί είναι αυτοί που την αποχαιρετούν με κούφια λόγια και ξύλινους επικήδειους, με άφα(ν)τη θλίψη, προσποιούμενοι τον χορό μιας τραγωδίας την οποία οι ίδιοι σκηνοθετούν καθημερινά. Η Φώφη Γεννηματά έχασε τον πόλεμο με τον καρκίνο αλλά κέρδισε τη σπουδαία ακροτελεύτια μάχη της διάψευσης των στίχων του Νίκου Καβαδία:
θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες
Πόσοι μπορούν να κάνουν το ίδιο;
Διαβάστε ακόμα: Φωτεινή, όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια-του Αντρέα Παναγόπουλου και Όσα δεν ήταν η Φώφη Γεννηματά -της Νικόλ Λειβαδάρη