ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Σε κάθε κόμμα, σε κάθε ομάδα εργασίας, σε κάθε πολιτικό μόρφωμα, ακόμη και σε μιά παροδική συνεστίαση, δεν λείπουν, εκτός από τους συνήθεις θαμώνες με τα χούγια τους, μερικοί χαρακτηριστικοί τύποι.
1.Ο ηλίθιος. Οχι απο εγκεφαλική διαταραχή, αλλα επειδή έρχεται φυτευτός απο άλλη δισιπλίνα, και δεν καταλαβαίνει γρυ απο τον τρόπο λειτουργίας που έχουν μάθει τα υπόλοιπα μέλη.
2.Ο κουτσομπόλης και γκρινιαρης που παίζει ad hoc τον ρόλο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Αυτος θα έστρωνε καλυτερα τα τραπέζια στο δείπνο, δεν θα ανέχονταν πρόεδρο συνέλευσης τον βραδύνοα Μπερλεμπέ.
3.Ο βαλτός. Ή ροφιανος. Ή χαφιές. Δεν υπάρχει αντίπαλος που έχει συμφέροντα στον έλεγχο της ομάδας ή του κόμματος που να μη έχει προσλάβει είτε τζάμπα για το ονόρε ή με λεφτά, έναν πληροφοριοδότη.
Θα θυμάστε που μερικά φεγγάρια, δεν υπήρχε τίποτε από τον εσωκομματικό σχεδιασμό του Γιωργάκη, την εποχή που μάθαινε από ήττες (2004-2009) που να μη το ξέρει φαρσί η Νέα Δημοκρατία.
Αλλά χαφιεδες διαθέτει και η αστυνομία στον υπόκοσμο και πολλές οργανώσεις ή παρέες που χώνονται σε ενάντιους χώρους.
Ολόκληρος ο μεσοπόλεμος, γιά παράδειγμα, ήταν μιά τεράστια μηχανή διπλοτυπία εναντίον των κομμουνιστικων κομμάτων. Ειδικα στην Ελλαδα, η διάσπαση με τους αρχείους και τους τρότσκες είχε φέρει τέτοια αναστάτωση που η λεξη “χαφιές” ήταν συχνότερη απο τη λεξη “σύντροφος” Κορυφή, ο Μανιαδάκης, που πρόκοψε και επι μεταπολέμου και καυχιόταν (υπερβολικά) πως είχε επινοήσει ένα παράλληλο ΚΚΕ, γιά να μαζεύει τους περιφερειακούς που δεν κατεχαν απο ορολογίες.
Αυτοί όλοι δίνουν το κλίμα, σπανίως είναι πολυ χρήσιμοι,άλλα έρχεται η ώρα που χρειάζονται.
Στα χρόνια μας, ο πιό δραστήριος “αμάν παιδιά υπογράφτε να φύγει η χούντα” ήταν, απο εσωτερικα κριτήρια, ο πιό δεινός χαφιές μέσα στους φοιτητές. Φυσικα η δράση του και η εμφάνισή του παρ΄ολιγο να τον κάμει αρχηγό. Αυτος πάντως, μπορουσε να βάλει στις συλλόγους όποιον ήθελε, επειδή ο λογος του είχε βάρος.
Θεωρώ πως τόσο η Χρυσή Αυγή, όσο και κάθε άλλο οργανωμένο ή χαοτικό κίνημα, ανεξάρτητα απο τι πιστεύει,είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει την εισοδο έμπειρου ή καλοπληρωμένου χαφιέ στις ομάδες του. Ειδικα τους σπιούνους που είναι υπεράνω, δραστήριοι και εκδηλωτικοί, έχουν μπει και στην μπουζού , τους λατρεύουν και έχουν φάει και ξύλο, επικεφαλής των ακτιβιστών του.
Αυτοί δεν παίζονται.
Μιά λεξη μόνον να πω.Ενα όνομα. Τσιριμώκος.
Και μιά σειρά ονομάτων που “μεταμεληθηκαν” και γύρισαν στον “σωστό δρόμ. Και μετά (Κωνσταντόπουλος) ίδρυσαν ακραίες εφημερίδες . Η (Γεωργαλας) ήταν στο βουνό και μετά έγραφαν βίβλους στα χρόνια της Χούντας.
Γι΄αυτο και μη παίρνετε φανταχτερους όρκους και μιλατε γιά προβοκατσια, με την έννοια καποιας πληρωμένης ή επαγγελματικης ομάδας που πήρε την διαταγή να σκοτώσει ή να εμφανίσει το έγκλημά της απο κινήσεις του “άλλου” μετώπου. Οχι πως δε γίνεται κι αυτό.
Ο έμπειρος χαφιές, που ελέγχει την ομάδα, διάλεγει απο την σύναξη που σας έδειξα στην αρχή τον πιό βολικό τύπο. Τον ηλιθιο. Τον που αισθάνεται ριγμένος. Τον υπάκουο που διψά για δράση. Του επιβάλει σιωπή ασυρμάτου. Του εξηγεί πως “η ηγεσία” τον διάλεξε για ήρωα κρυφό. Του τάζει σεισάχθεια.Του δίνει όπλο καθαρό,του πετάει δίπλα μιά γκόμενα που του τάζει παραδείσους, ειδικα κατω απο τα νεφρά του, γεωτοπικως εννοώ. Ο εκτελεστής είναι έτοιμος.
Να ξέρετε ότι άν κάποιος καλέσει δέκα ανθρώπους γιά να σκεφτουν να κάμουν κάτι, είναι ζήτημα άν οι τρείς ταχτουν στο πλευρό του. Οι πέντε θα λακκίσουν και οι δύο θα μείνουν μήπως και βγάλουν καποιο κέρδος απο αυτους τους μαλακες ή επειδή κερνάνε καλον καφέ.
Αν τώρα συγκεντρώσετε απο κάθε χώρο, καθε επάγγελμα κάθε τύπο συνταξιούχου, αυτο το 20% των πληρωμένων ρουφιάνων, που είναι ικανοί γιά πολλα οσο τους υπόσχονται ανταμοιβές που αντιλαμβάνονται, έχετε την πρώτη ύλη γιά το παρακράτος.
Εμείς, τα ξυπνοπούλια, σκεφτήκαμε απο την πρώτη φασαρία στα Μαγκρέμπια, ότι περιμένουν την χώρα μας βάσανα:απο την εποχή του Μπεναλί τα γράφαμε και μάλιστα εμμέτρως.
Συμπέρασμα, Αυτοι που θέλουν να γίνουμε κωλος, μας έχουν μάθει καλα και ουδέποτε θα εμπιστευτουν αρχηγούς, κόμματα, ρήτορες και άφραγκους χρηματοδότες. Το παρακράτος τους χρειαζεται άτυπο, η συστημικο, χαοτικό. Απλως τους πιό έμπιστους χαφιέδες τους, που μερικοί δεν ξέρουν καν άν είναι χαφιεδες, τους λενε, βάζοντάς τους στην παλαμη την χαρτουρα και τα ασφαλη μπιστόλια : “απασφάλισον, dude”.
Και μετά ,η χρυσή τυχαιότητα δουλεύει αποτελεσματικά. Δεν έχει πλεον Καπελωνηδες να μαζεύουν στο τμήμα τις καρφίτσες ή τον Λεπουρα ή Ρεπούλη να ρουφιανεύει τους Ιάπωνες ή τα τσοπλακια του βασιλεως ή του δημοκρατέως που έτρεχαν ως επίστρατοι με τραγιάσκα και διμούτσουνη.
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι μία, κι άς σας φαίνεται αδιανόητη: περισσότερη δημοκρατία. Λιγότερη πολιτική. Γίνεται. Και βέβαια γίνεται.
Αν ήταν τα παιδιά μου στην Ελλαδα, θα είχα τρελαθεί απο την αγωνία. Δεν σας αδικω που θα τα αρνηθήτε όλα αυτά. Αν τα διαβαζα απο άλλο χέρι, θα το έπτυα.