ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ -Τι έγινε κύριε στις 15 Νοεμβρίου του 1973; Και γιατί κάτι τόσο παλιό πρέπει εγώ να το ξέρω;
-Παιδί μου. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου της Αθήνας έχει περάσει από τα φοιτητικά αιτήματα σε έναν παλλαϊκό και αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Οι φοιτητές γνωρίζουν πλέον ότι εκπροσωπούν κάτι πιο μεγάλο από το φοιτητικό κόσμο και είναι πια ένα κίνημα τόσο αναγκαίο για την κοινωνία. Εργάτες, μαθητές και πολίτες το επιβεβαιώνουν με την άφιξη τους στην Πατησίων. Η πόρτα του ιδρύματος κλείνει κι ελέγχεται απο τις επιτροπές των φοιτητών.
«Έξι χρόνια αρκετά, δεν θα γίνουνε επτά»
Τοποθετούνται τρία μεγάφωνα και ο ραδιοφωνικό σταθμός καλύπτει πλέον όλη την Αττική. Μόνο όποιος δεν θέλει δεν ακούει τη φωνή των φοιτητών. Τη φωνή της ελευθερίας. Κυκλοφορεί απο πολύγραφο η «Εφημερίδα του ελεύθερου Πολυτεχνείου».
Ο χουντικός υπουργός Παιδείας απειλεί και απαιτεί να καταργηθεί το άσυλο.
Η σύγκλητος του Πολυτεχνείου αντέχει στις πιέσεις και αρνείται. Χρήματα, φάρμακα και τρόφιμα καταφθάνουν από κάθε γωνία της Αθήνας. Η εξέγερση είναι γεγονός.
Οι χουντικοί τρελαίνονται από οργή και οι στρατιωτικοί προτείνουν άμεση επέμβαση. Η παρουσία και η συμπαράσταση χιλιάδων πολιτών είναι αποτρεπτική στα σχεδια τους.
Έξω από το Πολυτεχνείο είναι 20.000 άνθρωποι.
«Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς;»…
Νυχτώνει. Περίπου δέκα χιλιάδες αποχωρούν. Οι φοιτητές εκλέγουν νέα συντονιστική επιτροπή που αποτελείται από 31 αντιπροσώπους από όλες τις σχολές. Υπάρχει ενθουσιασμός και δεν αργούν να δημιουργηθούν ομάδες Καθαριότητας, ομάδες για τον έλεγχο προβοκατόρων που μπορεί να έχουν εισέλθει , ομάδες που αποφασίζουν για το ύφος και τον τόνο των συνθημάτων και ξεκούραση όσο τους είναι δυνατόν.
Από το ραδιόφωνο ενημερώνουν διαρκώς την κοινή γνώμη.
Σε λίγες ώρες ξημερώνει η 16η Νοεμβρίου.
Η νύχτα συνεχίζεται…