ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Η πρώτη μου αποβολή, γιατί έκανα κοπάνα κι από το Ψυχικό με άλλους 15 συμμαθητές κι ένα χειροποίητο πανό- που φτιάξαμε στο γυμναστήριο του σχολείου- πηγαμε στην πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου.
Η περηφάνια μου να κατεβαίνω με το απλωμένο πανό της Κηφισίας και τα αυτοκίνητα να σταματούν για να περάσουμε.
Η πρώτη φορά που είδα αύρα.
Το πρώτο δακρυγόνο.
Το πρώτο χαστούκι από τον πατέρα μου.
Η φάτσα του Ιωαννίδη στην οθόνη της ασπρόμαυρης ΥΕΝΕΔ
Το χαστούκι που έφαγα δημόσια στην τάξη από τον καθηγητή των Γαλλικών την επόμενη, μπροστά στα μάτια της Λ.Κ.
Η πρώτη φορά που με είπανε αλήτη.
Το πρώτο αδέξιο φιλί στο στόμα με την Λ.Κ.
κι ακόμη
Το πρωτοσέλιδο του “Ελεύθερου κόσμου” με την Ηλένια που έψαχνε ο αγαπημένος της κι αποδείχθηκε μούφα .
Η βίαιη συνειδητοποίηση τι είναι παρακράτος.
Κάποιες καθημερινές καλημέρες με τον Δημήτρη Παπαχρήστο στην οδό Βαλτετσίου, μεσήλικες πια , που κατάφερναν πάντα να με κάνουν να κοκκινίζω.
Η απέχθεια μου σε οτιδήποτε κρατικό, δημόσιο, “σίγουρο”.
Τα πρεζονια δεξιά κι αριστερά από την πύλη, χρόνια μετά, σαν χορός Ικετών.
Μια καμένη σημαία στην άσφαλτο της Πατησίων.
Αυτό.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook