ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Τον Ιούλιο του 2018, σε μια συνοικία του Νέου Δελχί, το Μπουράρι, μια αστική και εύπορη για τα δεδομένα της Ινδίας 11μελής οικογένεια, βρέθηκε κρεμασμένη από το ταβάνι του σπιτιού της.
Όλοι. Μόνο οι σκύλος τη γλίτωσε.
Η υπόθεση έγινε πρωτοσέλιδο στην Ινδία και είδηση σε όλον τον κόσμο, αλλά και ντοκιμαντέρ, και έχει πάρα πολλά να μας πει.
Δεν ήταν έγκλημα, ήταν ομαδική αυτοκτονία. Την οποία «υπαγόρευσε» στα μέλη της οικογένειας ο από δεκαετίας νεκρός πατέρας του πατριάρχη της, ο οποίος «συνομιλούσε» με το γιο του. Ο γιος είχε αναλάβει την ηγεσία της οικογένειας με κληρονομικό δικαίωμα.
Όλες οι παθογένειες του κόσμου είναι συγκεντρωμένες σ’ αυτήν την υπόθεση, η οποία θα χρειαζόταν τόμους για να την αναλύσεις όπως της αξίζει, αλλά ας περιοριστούμε σε ένα ταπεινό σεντόνι.
Οικογένεια, θρησκευτικές ιδεοληψίες, κοινωνικά δεδομένα, ατομικές διαταραχές, όλα μα όλα έπαιξαν οσκαρικά το ρόλο τους εδώ:
Άντρες γυναίκες και παιδιά, μια κόρη απόφοιτη πανεπιστημίου που εργαζόταν ως ΙΤ σε μεγάλη εταιρία, μια άλλη που σε λίγες μέρες παντρευόταν, ένας κοινωνικός έφηβος με όνειρα, ΟΛΟΙ υπάκουσαν τον πατέρα-ηγέτη και έδεσαν γύρω από λαιμό τους ένα σεντόνι, πιστεύοντας ότι το φάντασμα του νεκρού παππού θα ερχόταν να τους σώσει στο παρά 5’.
Πιστεύοντας ευλαβικά στη σέκτα που εν προκειμένω λεγόταν «οικογένεια».
Τα φαντάσματα, όμως, έχουν πάψει να κάνουν τέτοιες παρεμβάσεις από την εποχή του Σέξπιρ και βγάλε.
Ο γιος του νεκρού και πλέον πατριάρχης ο ίδιος, ήταν ψυχωτικός και έπασχε από fully blown παραισθητική διαταραχή.
Είχε δημιουργήσει έναν κόσμο στο κεφάλι του ο οποίος κόσμος δεν είχε απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα και τον ορθολογισμό. Έναν κόσμο που ακροβατούσε ανάμεσα στος θρησκευτικές εμμονές και στα οικογενειακά φαντασματικά στερεότυπα.
Όσο κι αν στους απ’ έξω φαινόταν εντελώς λειτουργικός, η αλήθεια είναι ότι ήταν απλώς ένας πολύ άρρωστος και ιδεοληπτικός άνθρωπος που θεωρούσε ότι η δική του πραγματικότητα ήταν η πραγματική πραγματικότητα, αγνοώντας όλες τις περί του αντιθέτου αποδείξεις και ενδείξεις.
Οι υπόλοιποι ακολουθούσαν τον ψυχωτικό πατριάρχη. Αυτό είχαν μάθει να κάνουν: σε μια κοινωνία όπως η ινδική, όλες οι ομάδες, κοινωνική, οικογενειακή, ταξική, θρησκευτική, αποτελούν φυλακές· του νου και του σώματος εξίσου.
Σε όλες τις κοινωνίες στις οποίες οι κληρονομικές ή ιδεοληπτικές ομάδες αποτελούν πανάκεια συμβαίνει αυτό
Πίστεψαν σε ένα φάντασμα. Η μορφωμένη ΙΤ και ο ανήσυχος έφηβος επέλεξαν να αγνοήσουν κάθε ορθολογισμό και μπήκαν στη συλλογική ψύχωση της οικογενειακής τους παγίδας.
Με ένα παραδοσιακό θρησκευτικό τελετουργικό, κρεμάστηκαν όλοι από το ταβάνι και πέθαναν.
Τι μας νοιάζει εμάς Μαρία τι συμβαίνει στην Ινδία;
Ε, δεν μας νοιάζει;
Ιδιάιτερα όταν του προσομοιάζουμε επικίνδυνα και κυρίως χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε;
Η συλλογική ψύχωση ή παραίσθηση, δεν χρειάζεται απαραίτητα πολλά μέλη για να βρει γόνιμο έδαφος και να εκδηλωθεί:
Συχνά -πολύ συχνά, βασικά- δύο αρκούν.
Μετά πάμε στους μερικούς, στους κάθε λογής οικογενειακούς «Κυνόδοντες». Εκεί γίνεται πάρτι
Και μετά πάμε στους πάρα πολλούς: Θρησκείες, εθνικισμοί, κάθε είδους αντίληψη της πραγματικότητας μέσα από στενά, ιδεοληπτικά όρια, δεν είναι παρά μια παραίσθηση.
Συλλογική και, χωρίς εξαίρεση, εγκληματική.
Mind the Gap:
Ορθολογισμός δεν σημαίνει απουσία συναισθήματος.
Σημαίνει το σημείο στο οποίο το συναίσθημα ισορροπεί με τη λογική.
Σημαίνει το σημείο στο οποίο έχεις κριτική σκέψη χωρίς να γίνεσαι απλώς αντιδραστικός, ή παγωμένος.
Σημαίνει κυρίως το σημείο στο οποίο ακούς και βλέπεις την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως εσύ νομίζεις ότι είναι ή όπως θα ήθελες να είναι.
Δεν είναι απλό.
Θέλει δουλίτσα.
Το να μην γίνεσαι «δούλος» του συστήματος και τυφλός υπηρέτης του δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοκτονείς για μια παραίσθηση.
Και κυρίως δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίρνεις κι άλλους μαζί σου.
Έτσι γίνεσαι πιο δούλος του, εξάλλου.
Πρώτη δημοσίευση στα Facebook