NewsEdit Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να είναι βλαμμένος… Έχει δικαίωμα ακόμα και να διεκδικεί να παραμείνει βλαμμένος και να κάνει και τους άλλους βλαμμένους. Έχει δικαίωμα ως βλαμμένος να δημιουργεί πρόβλημα σε άλλους, βλαμμένους ή μη, εφόσον δεν κάνει κάτι παράνομο. Δεν είναι παράνομη η βλακεία και δεν πρέπει να είναι.
Του Χάρη Χεϊζάνογλου
Στην τελική το πρόβλημα δεν είναι ατομικά αυτός ο ένας, οι πέντε ή οι εκατό που διεκδικούν ως ελευθερία το δικαίωμα στη βλακεία, το οποίο στην πραγματικότητα δεν τους στερεί κανείς. Ούτε επίσης είναι πρόβλημα η αλληλεγγύη μεταξύ των βλαμμένων και όσων διεκδικούν το δικαίωμα στη βλακεία, ένα δικαίωμα το οποίο πράγματι δεν πρέπει να καταπιέζεται…
Το πρόβλημα δεν είναι η βλακεία καθαυτή και συνολικά. Είναι η έκταση και η περίπου επικράτησή της και η μηχανική της γέννησης, αναπαραγωγής και επικράτησής της.
Αν φτάσαμε σήμερα στο σημείο ο ορθολογισμός να είναι ντεμοντέ και οι επιστημονικές θέσεις να λογίζονται ως “απόψεις”, και μάλιστα ισοδύναμες με αυτές του κάθε μη ειδικού, κι αν καταλήγουμε να φλερτάρουμε τελικά με την ανορθολογική ιδέα ότι η λογική χρειάζεται αστυνόμευση, είναι γιατί σε πολλαπλά επίπεδα, κυρίως θεσμικά, για δεκαετίες σε αυτό τον τόπο κατουράμε τον ορθολογισμό και την πραγματικότητα.
Ο μέσος αρνητής δεν κάνει τίποτα άλλο από αυτό που δημοσιογράφοι, πολιτικοί, θεσμοί κλπ του έμαθαν να κάνει, δηλαδή να αρνείται την αλήθεια, τα δεδομένα και τους αριθμούς, όταν αυτά δεν συμφωνούν με την Αλήθεια που τον βολεύει και που κουβαλάει στην κεφάλα του. Όταν για δεκαετίες πουλάς στον κόσμο παραμύθια ή δέχεσαι να τα πουλάνε κάποιοι και μετά αυτοί γίνονται υπουργοί, βουλευτές κλπ, όταν καταργείς την αριθμητική, την επιστήμη, τα οικονομικά, όταν συστηματικά παραποιείς την αλήθεια και τα δεδομένα που την πιστοποιούν έτσι ώστε όλα να μετατραπούν σε ισοδύναμες “απόψεις” για να μπορέσει να περάσει ως αλήθεια η δική σου αφήγηση, η δίκη σου παραχάραξη, τότε σκοτώνεις κάθε εμπιστοσύνη στα μαθηματικά, στα δεδομένα και στους μηχανισμούς πιστοποίησης και διάδοσης της αλήθειας…
Και κάπως έτσι δημιουργείς δύο ανθρωπότυπους. Έναν εύπιστο και εθισμένο στο παραμύθι, διατεθειμένο να καταναλώνει και να αναπαράγει κάθε είδους παραμύθια χωρίς καμία δυνατότητα να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, την λογική από το παράλογο κλπ, και έναν δύσπιστο, με προκαταβολική άρνηση απέναντι σε κάθε είδους αφήγηση καθώς θεωρεί τα πάντα παραμύθια και εν δυνάμει κίνδυνο. Υπάρχουν συνεπώς αυτοί που πολύ εύκολα θα δεχθούν εναλλακτικές και ψεκασμένες αλήθειες και οι άλλοι που πολύ δύσκολα θα δεχθούν οποιαδήποτε αλήθεια, ακόμα και την πραγματική αλήθεια!
Όμως όλο αυτό, πριν να είναι ένα μίγμα βλακείας και ανορθολογισμού, πριν να είναι μια επέλαση των ψεκασμένων, είναι στην βάση του το παιδί μιας συστηματικής συστημικής παραποίησης της αλήθειας κι ένα τεράστιο πρόβλημα έλλειψης εμπιστοσύνης.
Αυτό είναι που μετατρέπει τους ανθρώπους σε Ρινόκερους, αυτό εισάγει τον κοινωνικό διαχωρισμό, την διάκριση ανάμεσα σε Ρινόκερους ή είδη Ρινεκέρων και μη, πολύ πριν την πανδημία, πολύ πριν τα όποια μέτρα περιορισμού και κοινωνικού ελέγχου, μια έκφανση μόνο των οποίων είναι ο κοινωνικός διαχωρισμός τον οποίο σήμερα κανείς μπορεί να να καταγγέλλει, ως Ρινόκερος ή μη, αλλά αυτό έχει ελάχιστη αξία όταν ταυτόχρονα δεν προσπαθεί να ξανακάνει τους Ρινόκερους ανθρώπους. Πολύ περισσότερο όταν διεκδικεί το δικαίωμα του Ρινόκερου να παραμείνει Ρινόκερος από επιλογή…
Πρώτη δημοσίευση Facebook