ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Σήμερα θέλω να σας πω για κάτι που έχω ανακαλύψει. Αυτός στη φωτογραφία είναι ο Άντριου Χιούμπερμαν.
Είναι 46 ετών, ερευνητής και καθηγητής νευροεπιστήμης στην ιατρική σχολή του Στάνφορντ, με ειδίκευση στην οπτική αντίληψη, δλδ, στον τρόπο που ο εγκέφαλος εκλαμβάνει, αναλύει και τελικά χρησιμοποιεί τα οπτικά σήματα.
Ο Χιούμπερμαν, όπως ο ίδιος έχει πει, όταν ήταν νέος στο Λος Άντζελες, από το οποίο κατάγεται, ήταν γενικά πολύ σκόρπιος και πάρα πολύ κοντά στο να μην κάνει απολύτως τίποτα στη ζωή του.
Αλλά, μετά άλλαξε γνώμη και πήγε κι έγινε νευροεπιστήμονας.
Έχει έναν πολύ ενεργό λογαριασμό στο Instagram και μια σειρά από καταπληκτικά ποντκαστ στο γιουτιούμπ, στα οποία, με τα δικά του λόγια: «Προσπαθώ να δώσω κάτι πίσω στον μέσο άνθρωπο από τα πολλά χρήματα που πληρώνει ως φόρους για την επιστημονική έρευνα. Η έρευνα πρέπει να έχει και άμεσα αποτελέσματα στον άνθρωπο».
Δεν χρειάζεται τίποτα ειδικό για να τον παρακολουθήσεις: Μόνο κάπως καλά αγγλικά και διάθεση.
Ο ίδιος, άλλωστε, κάθε λίγο το επισημαίνει: Δεν κάνει διαλέξεις για τους ομολόγους του.
Τα κάνει ταληράκια για όλους εμάς.
Κάνει ταληράκια το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης: Τη λειτουργία του εγκεφάλου μας.
Τα εξηγεί πολύ επιστημονικά αλλά χωρίς να σου αφήνει ερωτήματα.
Θα σε κάνει να αγαπήσεις την επιστήμη ακόμη περισσότερο, θα σου λύσει πολλές απορίες, θα σου δώσει συμβουλές για το πώς μπορείς να βοηθήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου σε ένα κάρο πράγματα, από τη φυσική σου κατάσταση, το βάρος σου, τη συγκέντρωση, την ψυχολογία, τα πάντα σχεδόν.
Καλεί και τους φίλους του, κάτι άλλους υπερμορφωμένους.
Το καταπληκτικο είναι ότι όσο τον παρακολουθείς δεν σου δίνει ποτέ την αίσθηση της αυθεντίας, ή του «ανώτερου». Είναι σα να είσαι στο σαλόνι του σπιτιου σου και να μιλάς με έναν άνθρωπο που απλώς τυχαίνει να ξέρει περισσότερα από σένα και θέλει να τα μοιραστεί μαζί σου.
Εγώ τον ακούω όταν δουλεύω και ταυτόχρονα μιλάω στο τηλέφωνο και ταυτόχρονα γράφω ένα κείμενο στο φβ και μέσα σ’ όλα μου έλυσε πολύ βασικές απορίες για το πώς καταφέρνω και το κάνω· ο εγκέφαλός μας είναι ένα περίπλοκο μηχάνημα, που καποιες φορές τα «ελαττώματά» του, όπως τη Διάσπαση Προσοχής για παράδειγμα, μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε πάρα πολύ χρήσιμα εργαλεία.
Επίσης ο εγκέφαλος πλάθεται. Μέχρι να πεθάνουμε. Και τον πλάθουμε εμείς.
Λέγεται νευροπλαστικότητα.
Αυτά όλα και πάρα πολλά ακόμη, μπορείτε να τα δείτε στα ποντκαστ του Andrew Huberman, όπως θα τον αναζητήσετε.
Θέλω να πω, μόνο το εξής:
Είμαστε ένα υπέροχο δημιούργημα οι άνθρωποι.
Δεν έχει σημασία αν δημιουργηθήκαμε τυχαία, πολλά υπέροχα είναι τυχαία.
Σημασία έχει ότι σε όλα τα πεδία έχουμε δυνατότητες για το καλύτερο και για το χειρότερο.
Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει ότι η επιλογή, προς ποιο από τα δύο θα πάμε, είναι δική μας.