ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Μια εξάδα υποψηφίων για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ που δεν βρήκε τα κότσια να λανσαριστεί ως ΠΑΣΟΚ ετοιμάζεται να δοκιμαστεί παρέμβλητη σε έναν δρώντα δικομματισμό, με κύριο επιχείρημα πως υπάρχει τρίτος δρόμος και κακώς δεν τον παίρνουμε.
Ένας ήδη δοκιμασμένος αρχηγός που εξέπεσε (Παπανδρέου), ένας παλαιός επιτελικός του αρχηγού (Γερουλάνος),δύο έμπειρες παλιές καραβάνες(Λοβέρδος, Καστανίδης) και μια αντιπροσωπεία της νέας κεντρώας γενιάς (Ανδρουλάκης, Χρηστίδης) είτε έθεσαν υποψηφιότητα είτε ποντάρουν πως η πολιτική προεκλογική τους συμπεριφορά θα δυναμώσει τους πόντους των στην περίπτωση που το κόμμα τους μετεξελιχθεί σε κάτι ελπιδοφόρο.
Είναι χρήσιμο να ελέγχουμε σε τέτοιες περιπτώσεις τα άλλα δύο άκρα της πολιτικής ζωής που βαρύνουν ως δίπολο τη χώρα , δηλαδή την Κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, σύν την παραπληρωματική τρόικα ήτοι την Ελληνική Λύση και την Μέρα 25, θεωρώντας πως το ΚΚΕ σπανίως κινδυνεύει από έκλειψη και έλλειψη ψηφοφόρων.
Η κυβέρνηση, δυόμιση χρόνια στην εξουσία, εκφράστηκε με άνετη πλειοψηφία, εν μέσω πανελληνίων συμφορών και πρωτότυπης διανομής στελεχών, ως ιδιότυπος περονισμός μιας πολιτικής οικογένειας που ενσωμάτωσε ατύπως τον Καραμανλισμό και την περίπτωση Σαμαρά, αλλά και μια λίστα αναμονής με επικεφαλής τον Βενιζέλο.
Και αν η λίστα αναμονής προσώρας δεν εκφράζεται πολιτικά, έχει δίκιο: ο πρωθυπουργός διάλεξε έναν τύπο διακυβέρνησης που πετσοκόβει φιλοδοξους ανταγωνιστές, αλλά σίγουρα δεν είναι σε θέση να ξέρει από που χτυπήσει η καμπάνα της πτώσης.
Σε πολύ χειρότερη μοίρα ο Σύριζα που από το 2019 εμπιστεύτηκε το τωόντι πρωτότυπο μοντέλο της συνύπαρξης ακροδεξιών και μαγνήτη στελεχών άλλων παρατάξεων, πλήν χαντακώνεται από τον καιρό που ο αρχηγός του, ονόματι Τσίπρας, σκέφτηκε να αναλάβει προσωπικά την τριπλή αναμέτρηση (ευρωεκλογές, δημοτικές, εθνικές) και χωρίς να πάθει ανήκεστη ζημιά, αυτοακυρώθηκε εξαιτίας της έλλειψης πολιτικού βάθους «του παιδιού».
Το ενδεχόμενο να θεωρηθει ο Μητσοτάκης «διαλειμμα» απομει;vνεται κάπως λ;oγω της ιδιόρρυθμης συνήθειας να εκτίθενται οι υπουργοί του, διαμοιραζόμενοι σε υπουργάρες και κοινούς έντρομους διαχειριστές, υπόλογους στον Σαχίμπ τους.
Κι όσο διατηρείται ο λαϊκος χατζηαβατισμός, δύσκολα θα καταστεί η διακυβέρνησή του ανεπαρκής. Απλώς, αν άλλοι αρχηγοί όπως ο Καραμανλής ή ο Ανδρέας Π. είχαν πιο δημοτελή σχέση με την Εξουσία, εκτιμώ πως θα κυβερνούσαν και μεταθανατίως.
Σε κάθε περίπτωση, αν το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ λάμβανε ισχυρό ποσοστό ψήφων, ολίγων εκατοντάδων χιλιάδων ψήφων και όχι τις αναμενόμενες 100-150 χιλιάδες, το πολιτικό σκηνικό της χώρας θα εξαφάνιζε περίσσειες και θα έσκαγαν αλλεπάλληλες κρίσεις στο εκλογικό σώμα. Αν η ζυγοστάθμιση των κουκκιών αποδειχθεί «πολύς χαμός για το τίποτε» πάντως, να ετοιμάζεστε για επιφάνεια στο αφρό του συνδυασμού μιας ακροδεξιάς, ενισχυμένης από μερικούς γκαουλάϊτερ του πανδημικού εκφοβισμού και κάποιον καταγέλαστο Φύρερ της Φοβίας.