anilikos Άδειαζε το κεμέρι. Κάπου στης Ανατολής τα μέρη. Εκείνο το 2008. Η καταιγίδα ερχόταν, πολλοί την είχαν προβλέψει αλλά κανείς δεν περίμενε την οικονομική έκτασή της.
Ένας νεαρός πρίγκιπας της Ανατολής, απόγονος του Σεβάχ του θαλασσινού που νόμιζε πως μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, δολοφονήθηκε στυγνά, ψυχρά, σπαραξικάρδια.
Κάπου στα Εξάρχεια άστραψε μια λάμψη από το όπλο του δολοφόνου Κορκονέα.
Δεκατρία χρόνια αργότερα ο δολοφόνος κυκλοφορεί ελεύθερος, ο νεαρός πρίγκιπας της Ανατολής, ο Αλέξανδρος, δεν είναι πουθενά. Έμεινε στα μάτια όλων, 15 ετών, δολοφονημένος σε μια γωνιά κάπου στα Εξάρχεια.
Η στυγνή δολοφονία του χάραξε ανεξίτηλα την υπογραφή νομιμοποίησης της έκτοτε γιγάντωσης της αστυνομικής βίας, που δεν περισώζεται με καμία “επιστροφή στα θρανία” για τις ομάδες καταστολής. Όσα επεισόδια έγιναν εκείνο το Δεκέμβρη, όσα δακρυγόνα κι αν έφαγε μέχρι και ο τελευταίος επισκέπτης των Αθηνών, εμού συμπεριλαμβανομένου, ήταν απλώς υπενθύμιση για δάκρυα. Δάκρυα για την αθωότητα που δολοφονήθηκε. Ενός παιδιού, ενός λαού, μιας ή και περισσότερων γενιών Ελλήνων.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παδιού την αφοβιά, της γενιάς του Αλέξανδρου, των γενεών που είχαν την τσίπα να χύσουν δάκρυα για την εγκαθίδρυση ενός βαθέως κράτους που έως τότε απλώς κροτάλιζε την ουρά του και έκτοτε ξεκίνησε να κυκλοφορεί έρποντας και ατιμώρητο, πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά.
Τα φίδια δηλητηρίασαν κι αλλους, τον Παύλο, τον Ζακ, μετανάστες, άσημους στα αυτιά των ΜΜΕ και συνεχίζουν να δαγκώνουν ατιμώρητα.
Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί.
Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.
Μέγιστη υποχρέωση όλων είναι η 6η Δεκέμβρη να παραμείνει σύμβολο ανάγκης για ουσιαστική ασφάλεια και αληθινή δικαιοσύνη. Όσο κάποιοι φοβούνται την 6η Δεκέμβρη, τόσο η σπίθα ελπίδας παραμένει ζωντανή. Όσο υπάρχουν ΜΜΕ που είναι πρόθυμα να αλλοιώσουν βίντεο ντοκουμέντο ώστε να ξεπλύνουν τους ενόχους.
Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε δηλώσει πως «Ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων με μολότοφ κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό με πιστόλι, εγώ είμαι πάντα με το μέρος του παιδιού», για μια άλλη δολοφονία, αυτή του Μιχάλη Καλτεζά το 1985. Πάλι από βόλι αστυνομικού.
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν κρατούσε καμία μολότοφ.
Ο Απόγονος του Σεβάχ του Θαλασσινού που νόμιζε πως μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, δεν πρόλαβε.
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα…