NewsEdit Οι γονείς μας, όπως λένε, «είχαν παιδιά και οικογένειες στις ηλικίες μας». Μα ακόμη κι αν αυτό δεν είναι το δικό μας όνειρο, το ζήτημα είναι ότι δεν μπορούμε να διανοηθούμε κανένα όνειρο…
της Ειρήνης – Ακριβής Νταή*
Τα τελευταία 10-15 χρόνια η αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ζουν, σχεδιάζουν το μέλλον και κοινωνικοποιούνται οι νέοι άνθρωποι, είναι σαρωτική. Οι νέες και οι νέοι της γενιάς μου, οι σημερινοί 30άρηδες, δεν είναι η γενιά που γεννήθηκε και μεγαλώνει μέσα στην κρίση. Είναι η γενιά που ενηλικιώθηκε, σπούδασε και κλήθηκε να ξεκινήσει μια νέα ζωή μέσα στην κρίση.
Όταν τελειώναμε το σχολείο, εκείνα τα χρόνια, μετά τους Ολυμπιακούς, όταν είχε αρχίσει να χαράζει απλώς στον ορίζοντα η υποψία ότι η οικονομική άνοδος δεν θα κρατήσει για πολύ, τίποτε δεν προμήνυε τις δυσάρεστες εξελίξεις που ακολούθησαν.
Τίποτε δεν μας προειδοποιούσε ότι η κατάσταση θα εξελισσόταν τόσο αρνητικά για τη χώρα, για την οικονομία και το μέλλον μας.
Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση και μπήκαμε στο ΔΝΤ, κάποιοι από εμάς, 25άρηδες – 35άρηδες, μόλις μπαίναμε στο πανεπιστήμιο και κάποιοι ολοκληρώναμε τότε τις σπουδές μας.
Ήμασταν η γενιά που καλούνταν να κάνει το επόμενο βήμα και σιγά-σιγά να ξεκινήσει τη δική της ζωή. Είχαμε στο συλλογικό μας ασυνείδητο την οικονομική ευμάρεια της γενιάς των γονιών μας και τη σκέψη ότι όποιος θέλει να τα καταφέρει μπορεί, πάνω-κάτω.
Όσα ακολούθησαν από το 2010 και έπειτα στη χώρα, επιβεβαίωσαν το σχέδιο του να γίνουμε μια «χαμένη γενιά». Η επίθεση που δέχθηκαν τα εργασιακά δικαιώματα –με επίκεντρο τα δικαιώματα των νέων– από την κατάργηση των συλλογικών εξασφαλίσεων μέχρι τη θέσπιση του ντροπιαστικού υποκατώτατου μισθού και την εξάπλωση της «μαύρης εργασίας» υπήρξε σφοδρή.
Η γενιά μας ζει και αναπνέει μέσα στην επισφάλεια. Εγώ, εσύ και όλοι εμείς ζούμε μέσα στην ανασφάλεια. Οι σημερινοί νέοι, δυνάμει εργαζόμενοι, ή δεν θα είναι εργαζόμενοι ή θα δουλεύουν στην γκρίζα ζώνη της ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας, ή –στην καλύτερη περίπτωση– θα απασχολούνται τυπικώς εξασφαλισμένοι, μα στην πραγματικότητα θα ζουν για να δουλεύουν. Κανένα από τα σενάρια αυτά δεν αφήνει χώρο για προσωπική εξέλιξη, για δημιουργία, για τον σχεδιασμό ενός μέλλοντος πιο αισιόδοξου.
Οι σημερινοί 30άρηδες ή δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να φύγουμε από το πατρικό μας, γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να εργαστούμε και να εξασφαλίσουμε τα βασικά, ή θα δουλεύουμε όλη μέρα για να πληρώνουμε το νοίκι, τους λογαριασμούς, την τυπική ανεξαρτησία μας. Οι γονείς μας, όπως λένε, «είχαν παιδιά και οικογένειες στις ηλικίες μας». Μα ακόμη κι αν αυτό δεν είναι το δικό μας όνειρο, το ζητούμενο είναι ότι δεν μπορούμε να διανοηθούμε κανένα όνειρο.
Εγώ, εσύ και όλοι εμείς.
*Mαθηματικός – οικονομολόγος, κάτοικος Γαλατσίου