anilikos Συνολικά, ευθέως και πλήρως ως ανθρωπότητα. Ηττήθηκε η ανθρωπιά μας, όση από αυτή είχε απομείνει ακόμα να συγκινεί και τα τελευταία μάτια που έβλεπαν τους αριθμούς ημερήσιων θανάτων και κρουσμάτων να αυξάνονται σε δυσθεώρητα ύψη. Η πολιτική της “εκκένωσης” είναι υπαρκτή, επεκτείνεται και εδραιώνεται ως η νέα “αλλαγή” και επιστροφή στην “κανονικότητα”.
Η απόφαση φαντάζει ειλημμένη ίσως εξ αρχής. Η νέα κανονικότητα με ένα “κουμπί” ενεργοποιείται και ξεκινά η “νέα εποχή” μιας και τα υψηλά κρούσματα και οι καθημερινοί θάνατοι έγιναν συνήθεια, νόρμα, μετονομάστηκαν από κάτι “έκτακτο” σε “κανονικότητα”. Η ήττα της ανθρωπιάς ορίζεται ως τέλος της πανδημίας όσο αφορά στο έκτακτο σκέλος αυτής. Η έλλειψη ενσυναίσθησης προτάσσεται ως φυσιολογική και ο μοναδικός γνώμονας για την επόμενη ημέρα του ανθρώπινου γένους είναι η εύρωστη οικονομία.
Κύρια απώλεια της πανδημίας, πέραν τους χιλιάδες νεκρούς, είναι η ανθρωπιά μας. Η ενσυναίσθηση για τον δίπλα που υποφέρει, που κάποια κίνησή μας μπορεί να τον κάνει να υποφέρει περισσότερο και να είμαστε εμείς οι υπαίτιοι. Είναι ηλίου φαεινότερο πως τα 50.000 ημερήσια κρούσματα κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα από την πρώτη ημέρα – εκτός ελαχίστων ακόμα ρομαντικών που θα παραμένουν στην νόμιμη καραντίνα των 5 ημερών – ενώ κατόπιν την έκτη ημέρα με τις ευλογίες του νόμου θα κυκλοφορούν και επίσημα δίπλα στον κάθε ανοσοκατεσταλμένο, καρκινοπαθή, διαβητικό και όποια άλλη ευπαθή ομάδα βρουν στο δρόμο τους.
Η ανεξέλεγκτη “Ελευθερία” του μέσου εργαζόμενου πολίτη, είναι ο βωμός πάνω στον οποίο θυσιάζεται ο καθένας που παρεκκλίνει από τις “οδηγίες”. Η νέα “κανονικότητα” αδιαφορεί για νέες παραλλαγές με άγνωστες επιπτώσεις για την υγεία. Η Όμικρον πρωτοεντοπίστηκε τον Νοέμβριο του 21, ενώ σήμερα ήδη αποφασίζει η Δυτική ανθρωπότητα πως η “όποια” καραντίνα μειώνεται στις 5 ημέρες, καθώς είναι εμφανής η απόφαση πως θα πρέπει να κολλήσουν όλοι ώστε να λειτουργήσει η οικονομία. Η θυσία αυτή λησμονεί εντέχνως τα αποτελέσματα του long Covid στον ανθρώπινο οργανισμό, όπως φυσικά και ξεχνά πλήρως πως το νέο στέλεχος με διαφορετική συμπεριφορά νόσησης μπορεί, λέω ίσως, να επιφέρει και διαφορετική έκβαση όσο αφορά τα μακρά συμπτώματα νόσησης.
Η απόφαση για επιστροφή στην κανονικότητα δείχνει πως αυτή πρέπει να επανέλθει πάσει θυσία. Ακόμα και θυσιάζοντας τις ευπαθείς ομάδες, όσους δεν μπορούν να εμβολιαστούν λόγω αλλεργίας, ηλικίας, όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν (μιας και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση ακόμα δεν έχει καταργηθεί στα χαρτιά).
Η πανδημία, αποχωρεί, δεν υποχωρεί. Η εκδημία θα συνεχίζεται, ηχηρά ακόμα, σιωπηρά κατόπιν. Η εξοικείωση με τους αριθμούς και τους θανάτους επετεύχθη. Η ανθρωπιά χάθηκε. Η αλληλεγγύη εξαϋλώθηκε και έγινε κάρβουνο μαζί με τα δάση. Ο κάθε “πλησίον” είναι μόνος, παρατημένος και στη μοίρα που άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτόν.