ΑΝΔΡΕΑΣ ΨΥΧΑΡΗΣ Το non-paper του State Department προσέθεσε ορισμένα ακόμα κύματα στην Μεσόγειο. Το ένα, αρκετά ενδιαφέρον που όμως ήδη προβλημάτιζε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, άφορα το πράσινο όραμα που επιθυμεί να υλοποιήσει: μείωση του άνθρακα με στόχο την απαραίτητη κλιματική ουδετερότητα.
Τα άλλα κύματα όμως έδωσαν τροφή όχι τόσο σε εκείνους που θα στόχευαν σε μια κριτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, άλλα σε διαφόρους “επαγγελματίες” που αναγάγουν τις οποίες εξελίξεις με την γιγάντωση της Τουρκίας.
Το οικονομικό σκέλος του αγωγού EastMed είχε πάντα τα ερωτήματα του- το εύρος των κοιτασμάτων, η δυσκολία άντλησης άλλα και η μετάβαση στην πράσινη ενέργεια. Όμως θα ήταν άστοχο από την κυβέρνηση να μην εξερευνήσει αυτή την δυνατότητα, άλλωστε η χωρά μας το 2020 έκανε τα νηπιακά της βήματα μετά από μια δεκαετία που όλοι μας θα θέλαμε να ξεχάσουμε και θα ήταν ασυγχώρητη εάν δεν εξαντλούσε την κάθε δυνατότητα που της δίνονταν για οικονομική ανάπτυξη.
Το πολίτικο σκέλος του αγωγού όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η ενδυνάμωση της συνεργασίας μας με το Ισραήλ έχει αυτονόητα πλεονεκτήματα για λαούς που έχουν κοινές άξιες ενώ ευνόητη είναι και η κάθε συνεργασία με την Κύπρο η οποία, ας μην ξεχνάμε, απειλείται ακόμα. Η Administration Trump, με συγκεκριμένες κλιματολογικές απόψεις, ενθάρρυνε τις τρεις Κυβερνήσεις να εξερευνήσουν τον EastMed και θα ήταν παράλογο να μην εξερευνηθεί.
Σήμερα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Η κλιματική ουδετερότητα πλέον, και σωστά, υπαγορεύει μια καινούργια πολίτικη προσέγγιση στην ενέργεια που όμως δείχνει να ευνοεί και την Τουρκιά. Εδώ θα πρέπει να σταθούμε σε μια πραγματικότητα: οιαδήποτε οικονομική ή πολίτικη απομόνωση άλλα και γενικότερα προβλήματα της Τουρκιάς δεν είναι προς το συμφέρον μας. Την καθιστά απελπισμένη και την οδηγεί σε κινήσεις που αντίκεινται στο διεθνές δίκαιο και δημιουργούν δυσάρεστες καταστάσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη, ιδιαίτερα στο μεταναστευτικό/προσφυγικό.
Η αλλαγή σχεδιασμού που προκύπτει δεν είναι απαραίτητα δυσάρεστη, ιδιαίτερα μάλιστα εάν αναλογιστεί κάνεις τις δημιουργικές κινήσεις του πρωθυπουργού αναφορικά στην εξωτερική μας πολίτικη.
Από την αντιμετώπιση του κύματος στον Έβρο μέχρι την συμφωνία με την Γαλλία, ο κ. Μητσοτάκης έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο μιας σωστής στρατηγικής χωρίς άνοστες κραυγές που, ενδεχομένως να έχουν μια εφήμερη απήχηση στην καρδία και στο συναίσθημα του Έλληνα πολίτη, όμως, στο τέλος της ημέρας, εκείνοι που μπορούν και θα κληθούν να λύσουν, σε ένα διεθνές περιβάλλον, τα όποια ζητήματα θα είναι οι ρεαλιστές που θα λογαριάζουν τα πραγματικά συμφέροντα των Ελλήνων.