ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τον Αύγουστο του 1974, ο Φιλίπ Πετίτ διέσχισε πάνω σε τεντωμένο σχοινί την απόσταση των 47 μέτρων ανάμεσα στους Δίδυμους Πϋργους. Έμεινε στην ιστορία ως ο “Γάλλος Σπάϊντερμαν” και έκτοτε πραγματοποίησε επιτυχώς ανάλογα εγχειρήματα σε ιστορικά μνημεία ή κτίρια ανά τον κόσμο, παρότι στη Νέα Υόρκη είχε συλληφθεί και αφέθηκε τελικά ελεύθερος με “αντάλλαγμα” δωρεάν παραστάσεις σε παιδιά.
Παρακολουθώντας την συνέντευξη του Νίκου Ανδρουλάκη στον Alpha και τον Αντώνη Σρόϊτερ θα έλεγε κανείς πως ο νέος και ιδιαίτερα δημοφιλής δημοσκοπικά πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ ζήλεψε την δόξα του Πετίτ και επιχειρεί να ακροβατήσει μεταξύ της πολιτικής αυτονομίας και του διλήμματος που εκ των πραγμάτων θα του τεθεί από τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις –δύο, μπορεί και τρεις.
Με καλά ζυγισμένη κριτική και προς την κυβέρνηση αλλά και προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν έδωσε για ακόμα μία φορά τις απαντήσεις που θα ανέμενε κανείς. Για παράδειγμα, είπε πως “η Ν.Δ χειρίζεται τα θέματα με ελιτίστικο τρόπο” και η αξιωματική αντιπολίτευση “με λαϊκισμό”. Άσκησε κριτική στο θέμα των τιμών των τεστ μοριακού ελέγχου και την κυβερνητική απόφαση για το πλαφόν των 47 ευρώ (το ΚΙΝΑΛ πρότεινε 40 ευρώ), αλλά διαφώνησε και με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δωρεάν συνταγογράφηση. Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι κρατά τους εργαζόμενους πολιτικούς ομήρους με την αόριστη, όπως είπε, απόφαση για μια δεύτερη αύξηση του κατώτατου μισθού το 2022, από την άλλη διαφώνησε με την πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για κατώτατο στα 800 ευρώ που, όμως, θα συμπαρασύρει αυξήσεις σε όλα τα μισθολογικά κλιμάκια.
Εάν κρίνει κανείς από τα πρώτα δημοσκοπικά ευρήματα –πιθανότατα και από τις μετρήσεις που θα δημοσιευθούν τις επόμενες ημέρες– η ακροβασία του Νίκου Ανδρουλάκη διαθέτει ενδιαφέρουσα τεχνική ισορροπίας και αυτοπεποίθηση. Εξελίσσεται, θα μπορούσε να πει κανείς, σε έναν “Πράσινο Σπάϊντερμαν”.
Ίσως αυτή η προσπάθεια να ισορροπήσει μεταξύ των “δίδυμων πύργων” του διπολισμού να σχετίζεται με το γεγονός πως παραμένουν σε εκκρεμότητα κι εκείνες οι συμφωνημένες συναντήσεις, τόσο με τον πρωθυπουργό, όσο και με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν έχει κανένα λόγο αυτή τη στιγμή να σταθεί δίπλα στους δύο μονομάχους όταν επιχειρεί να αποφύγει να δημιουργηθούν εντυπώσεις περί πολιτικού συμπληρώματος προς τον έναν ή τον άλλο.
Γι’ αυτό, άλλωστε, τοποθετήθηκε ως προς τα σενάρια μετεκλογικής συνεργασίας λέγοντας πως «ο κ.Μητσοτάκης έχει κάψει από τώρα την απλή αναλογική και έχει ανακοινώσει δεύτερες και τρίτες εκλογές. Εμείς δεν θα μπούμε σε αυτό το παιχνίδι». Συμπληρώνοντας ότι στόχος του είναι «το κόμμα μας να ξαναγίνει πρωταγωνιστής και να αντικαταστήσει την κυβέρνηση της Ν.Δ μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση».
Εδώ προκύπτει μία δύσκολα διαχειρίσιμη αντίφαση εάν θεωρήσει κανείς πως δεν υποκρύπτεται ένας υπερφίαλος στόχος.
Για να προκύψει σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δύο τινά μπορούν να συμβούν: ή το νέο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ αποκτά στο ορατό μέλλον –μέσω εκλογών προφανώς– αυτοδυναμία, ή σχηματίζει κυβέρνηση με το πλησιέστερο στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία (την οποία δηλώνει πως εκπροσωπεί) κόμμα του εγχώριου πολιτικού χάρτη. Αυτό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τουλάχιστον με τους όρους που αξιολογεί τον Αλέξη Τσίπρα η ευρωπαϊκή πολιτική οικογένεια του PES, στις διασκέψεις του οποίου μετέχει ως παρατηρητής και κατόπιν προσκλήσεων ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Πάντως, όσο κι αν θεωρήσει κανείς πως τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας είναι αρκετά ελαστικά, σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση συνεργασίας με βασικό εταίρο που ανήκει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (Ν.Δ) δεν μπορεί να νοηθεί. Υπάρχει, πάντοτε, βεβαίως και η δοκιμασμένη εκδοχή (Γερμανία και αλλού) της συγκυβέρνησης των σοσιαλδημοκρατών με τους χριστιανοδημοκράτες, όμως αυτό δεν συνιστά σε καμία περίπτωση “σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση” όπως επιθυμεί και επιδιώκει. Εφόσον, φυσικά, εννοεί όσα λέει.
Αμφιθυμία, αμφισημία, ή μήπως απλά αμηχανία; Πιθανότατα τίποτε απ΄ όλα αυτά. Ίσως αυτές οι αντιφάσεις εκκινούν από την προσπάθεια του Νίκου Ανδρουλάκη να δημιουργήσει τον δικό του “χώρο”. Γνωρίζει πως για να αποκτήσει μετεκλογική υπόσταση το νέο εγχείρημα οφείλει για αρκετό καιρό να ισορροπεί όπως ο Γάλλος σχοινοβάτης. Να μην πλησιάζει πολύ τη Ν.Δ γιατί θα καεί όπως ο πολιτικός του μέντορας Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά και να κρατά ικανές αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για να συγκρατεί το αντι-ΣΥΡΙΖΑ τμήμα των δυνητικών ψηφοφόρων του. Όπως επίσης γνωρίζει πως για να αυξηθούν αξιοπρόσεκτα τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ πρέπει να αντλήσει ψηφοφόρους και από εκείνους που έχουν μετακομίσει στη Ν.Δ αλλά και από εκείνους που προτιμούν την εκδοχή της κεντροαριστεράς που εκπροσωπεί ο Αλέξης Τσίπρας.
Όμως, επειδή, προσώρας τουλάχιστον, η εκρηκτική αύξηση των ποσοστών αυτών κατά τρόπο που να υπερκεράσουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το δίλημμα θα τεθεί.
Έτσι, εάν λάβουμε την άποψη περί “σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης” ως σοβαρή στρατηγική οδηγούμαστε μάλλον στην πρόθεση του Νίκου Ανδρουλάκη να μείνει εντελώς εκτός σχημάτων κυβερνητικής συνεργασίας στο ορατό μέλλον. Η απλή αναλογική θα αποτελέσει ως φαίνεται το πρώτο στάδιο όπου θα επιχειρήσει να καταγράψει (βοηθάει το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα) ένα σημαντικό διψήφιο ποσοστό και να πλησιάσει όσο περισσότερο μπορεί τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ-εάν θεωρήσουμε με βάση τα δημοσκοπικά δεδομένα πως αυτός θα είναι το δεύτερο κόμμα.
Εάν στη δεύτερη κάλπη (με το κλιμακωτό μπόνους) το πρώτο κόμμα -π.χ η Ν.Δ- επιτύχει αυτοδυναμία, το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ μπορεί να βολευτεί στον ρόλο του τρίτου κόμματος που εφόσον έχει ενισχυθεί θα προβάρει το κοστούμι της ανερχόμενης δύναμης και δυνητικά ενός κόμματος εξουσίας. Εφόσον, όμως, δεν καταστεί εφικτή η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, το δίλημμα σχετικά με το εάν η χώρα πρέπει να οδηγηθεί σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση θα προβάλλει πολύ έντονα. Εκεί και τότε θα φανεί πόσο δεινός σχοινοβάτης είναι, ή εάν θα κυριευτεί από τον ίλιγγο του ύψους…
Κάποιοι αναλυτές επισημαίνουν πως με την είσοδο Ανδρουλάκη στον χώρο που δημιουργεί η απογοήτευση γιια τους Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα (ο χώρος του “Κανένας”) εμφανίζει ρωγμές το φαινόμενο της “παγωμένης λίμνης”. Το είπε με τον τρόπο του και ο Γιάννης Λούλης: “the new kid in town” (Eagles). Θα δούμε. Αναμφίβολα θα έχει ενδιαφέρον και σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί από την αδυναμία των δύο βασικών πόλων να περιορίσουν το κενό μεταξύ τους δια της πολιτικής οξύτητας και της πόλωσης.
Για να έχει κανείς πλήρη εικόνα όσων συμβαίνουν αυτό τον καιρό στον “χώρο” του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ αξίζει να ακτινογραφήσει δύο τοποθετήσεις: του Χάρη Καστανίδη και του συζύγου της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά Ανδρέα Τσούνη.