anilikos “Το παιδί δεν το έχεις, το μεγαλώνεις”. Ρέππας-Παπαθανασίου
Εν μέσω ορυμαγδού κακοποιήσεων ανθρώπων, που τυγχάνει το φύλο τους να είναι στο πιστοποιητικό “θήλυ”, εν μέσω βιασμών έως και δολοφονιών (τα Γλυκά Νερά ήταν ένα από τα περιστατικά που απλώς έτυχε να λάβουν μεγάλη δημοσιότητα), η Ελληνική δικαιοσύνη απεφάνθη. Το να είσαι κακοποιητικός σύζυγος, δεν σε κάνει αυτόματα κακό πατέρα.
Ο λόγος για περιστατικό όπου ο πατέρας κακοποιούσε συστηματικά και την τρίτη, κατόπιν άλλων δύο πρώην συζύγων. Η τρίτη σύζυγος όμως διατήρησε την επιμέλεια μόνο των θηλέων τέκνων, ενώ το αγόρι η Ελληνική δικαιοσύνη το εμπιστεύτηκε στον πατέρα, βασιζόμενο προφανώς στον νόμο Τσιάρα, ώστε να μεγαλώσει και να γαλουχηθεί επιμελώς στα δικά του αρσενικά, αρρενωπά και ανδροπρεπή πρότυπα, χωρίζοντας και τα αδέρφια μεταξύ τους.
Το περιστατικό συνέβη σε πόλη της βόρειας Ελλάδας και με μια απλή αναζήτηση μπορεί κάποιος πλέον να μάθει περισσότερα, μιας και το δημοσιοποίησε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ.Αυγέρη. Οι ρίζες όμως του προβλήματος είναι βαθιές και τόσο καλά ριζωμένες στην Ελληνική πραγματικότητα που οι θεατρινισμοί έκπληξης, κάθε φορά που αποκαλύπτεται κάποιος βιασμός, εκφοβισμός ή οποιαδήποτε βίαιη πράξη απέναντι σε πολίτη της χώρας, προκαλούν αηδία.
Το πρόβλημα του εκφοβισμού, με όσες ναρκισσιστικές ή μη τάσεις εμπεριέχει από τον θύτη, μπορεί να οδηγήσει σε ακραία αποτελέσματα όπως ξυλοδαρμό, βιασμό, ψυχολογική απαξία και θάνατο. Όταν συμβαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο, με έντονα τα παραδείγματα εδώ και ένα χρόνο τους κινήματος #metoo καθώς έλαβαν ιδιαίτερη δημοσιότητα, οι φωνές απαίτησης δικαιοσύνης είναι πολλές, στεντόρειες και πιθανώς κενές.
Ανούσιες δίχως περιεχόμενο είναι οι φωνές κατακραυγής όταν το φαινόμενο αντιμετωπίζεται “συμπτωματικά” και όχι εν τη γενέσει. Όταν η πρόληψη παραγκωνίζεται και η Ελληνική δικαιοσύνη αδιαφορεί γι’ αυτή. Όταν το ίδιο το κράτος νομοθετεί και εκπρόσωποί του όπως ο Γ. Λοβέρδος θεωρούν πως ένας κακοποιητικός πατέρας πρέπει να έχει την επιμέλεια του τέκνου, καθώς το τέκνο δικαιούται και τους δύο γονείς.
Σαφώς και δικαιούται και τους δύο γονείς, παρόλα αυτά όμως η επιμέλεια είναι ένα ζήτημα, ενώ οι παρουσία ή μη στη ζωή του τέκνου και των δύο γονέων είναι άλλο. Δεν εκδημεί ο γονέας εφόσον δεν έχει την νόμιμη επιμέλεια.
Δεν αντιλαμβάνεται εύκολα κάποιος το επίπεδο βίας που θα πρέπει να φτάσει ο γονέας ώστε να του αφαιρεθεί η επιμέλεια του παιδιού του. Υπάρχει κάποια κλίμακα; Στις πόσες μελανιές αφαιρείται; Στα πόσα λίτρα χυμένου αίματος; Στις πόσες δολοφονίες;
Σε μια κοινωνία όπου η αποδοχή προτύπων εκτός νόρμας είναι ακόμα ταμπού, η γαλούχηση των παιδιών θα πρέπει πρωτίστως να προστατεύεται με γνώμονα το μέλλον τους και όχι τις “διασυνδέσεις” του πατέρα.
Η δύναμη του γονιού είναι το να εμφυσήσει αξίες στο παιδί του διαφορετικές από τις δικές του. Τόσο διαφορετικές όσο χρειάζεται για να γίνει το παιδί μια καλύτερη έκδοση του εαυτού του.
Σε έναν κακοποιητικό γονέα, οποιασδήποτε μορφής, αυτό προϋποθέτει μετάνοια, εσωτερική αναζήτηση και σωφρονισμό. Αλήθεια, οι προηγούμενες δύο σύζυγοι που κακοποιήθηκαν, ρωτήθηκαν;