ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Στους δημοσιογράφους που διώκονται δεν συμπαραστεκόμαστε επειδή μας αρέσει η αισθητική τους, η δεοντολογία τους ή πιθανώς έχουμε τις ίδιες πολιτικές προτιμήσεις μαζί τους. Συμπαραστεκόμαστε παρά το ότι πιθανώς δεν μας αρέσει ούτε η αισθητική του λόγου τους, ούτε το περιεχόμενό του, ούτε η δεοντολογία τους.
Για το λόγο αυτόν, σήμερα δεν έχουν τόσο αξία οι φωνές συμπαράστασης των φίλα προσκείμενων στους διωκόμενους δημοσιογράφους, αλλά εκείνες των πολιτικών τους αντιπάλων, εκείνων που δεν διαβάζουν τα έντυπά τους, εκείνων που πιθανώς ως κι αποστρέφονται το ύφος και το περιεχόμενο της δημοσιογραφίας τους.
Προσωπικά, δεν έχω κοινή αντίληψη για τους δημοσιογράφους που διώκονται. Ο ένας μου είναι αντιπαθής, ο άλλος σφόδρα αντιπαθής κι ο άλλος αδιάφορος (δεν βάζω φύλο, ούτε ονοματα γιατί δεν έχει σημασία).
Το ότι διώκονται όμως, και μάλιστα για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, μου φαίνεται πολύ νοσηρό για δημοκρατία. Και για το λόγο αυτό τους συμπαρίσταμαι.
Επίσης, το να λέμε ότι “η δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της και δε σχολιάζουμε” δε με πείθει καθόλου διότι όταν η δικαιοσύνη στρέφεται κατά ημετέρων τότε ξιφουλκούμε όλοι ασύστολα.
Στα προηγούμενα περιμένω να συμφωνήσουμε όσο γίνεται περισσότεροι, διότι ειδάλλως υπονομεύουμε τη δημοκρατία μας και τα δικαιώματά μας. Όχι μακροπρόθεσμα. Αλλά ήδη τώρα που μιλάμε.