ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι περισσότερες τελευταίες δημοσκοπήσεις φέρνουν το Κίνημα Αλλαγής/ ΠΑΣΟΚ σε διψήφια ποσοστά, κοντά στο 12%. Αίφνης (;), αυτή της Metron Analysis για το Mega Channel το εκτίναξε (σαν πύραυλο) στο 15% στην “Πρόθεση Ψήφου” και στο 18,5% (με αναγωγή) στην εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος. Σε απόσταση μικρότερη από τις 6 μονάδες από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βλέπει, κατά την μέτρηση, την πλάτη της Ν.Δ περίπου 11 μονάδες πιο πίσω.
Η Στεφανία Μουρελάτου (Libre) αποκαλύπτει πως η συγκεκριμένη έρευνα προκάλεσε συναγερμό στο Μέγαρο Μαξίμου επειδή το ΚΙΝ.ΑΛ εισπράττει εξίσου από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ και αποτελεί “προορισμό” κεντρώων ψηφοφόρων που υπό άλλες προϋποθέσεις θα επέλεγαν το κυβερνών κόμμα, ενώ άλλα δημοσιεύματα εξηγούν πως η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για εκλογή ηγεσίας απευθείας από την βάση προδίδει τον φόβο για την δημοσκοπική επέλαση του Νίκου Ανδρουλάκη.
Το παραπάνω δημοσκοπικό εύρημα αμφισβητείται με ισχυρές δόσεις ειρωνείας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ωστόσο και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα φαίνεται πως αποδέχονται άλλα ευρήματα της ίδιας μέτρησης: ο ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνει την ραγδαία φθορά της κυβέρνησης σε κρίσιμα ζητήματα διαχείρισης (πανδημία, ακρίβεια κ.ά), η δε Ν.Δ εστιάζει στο ό,τι η διαφορά παραμένει “κλειδωμένη” σε ποσοστά πάνω από δέκα μονάδες- παρότι αγνοείται το γεγονός πως άλλη δημοσκόπηση (ProRata) φέρνει τη διαφορά μόλις στις 7 μονάδες.
Το ερώτημα, ωστόσο, παραμένει: μπορεί το ΚΙΝ.ΑΛ υπό τη νέα ηγεσία του να λάβει 18,5% εάν διεξαχθούν εκλογές την επόμενη Κυριακή; Ακριβέστερα, ίσως, το πραγματικό ερώτημα πρέπει να είναι “τι έχει κάνει ο Νίκος Ανδρουλάκης για να του αξίζει να έχει ένα τέτοιο ποσοστό;”.
Ένας προσεκτικός παρατηρητής του πολιτικού και μιντιακού χάρτη είναι βέβαιο πως διακρίνει τις μετακινήσεις επικοινωνιακών “στρατευμάτων” προς υποστήριξη του “αφηγήματος Ανδρουλάκη”. Δημοσκοπήσεις, ίδρυση νέων think tank (…), σχέδια για έκδοση νέων εφημερίδων που θα εκπροσωπήσουν τη νέα τάση, τοποθετήσεις παραγόντων εκτός του σκληρού πυρήνα του πολιτικού συστήματος, είναι μερικά μόνο δείγματα μιας κινητικότητας με στόχο να ανακατευτεί η πολιτική τράπουλα στην τελική ευθεία για τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Πολλοί, άλλωστε, συμφωνούν πως το 2022 και το 2023 θα συμβούν σημαντικά πράγματα στην οικονομία, τα επιχειρηματικά “ντιλς”, τα εθνικά θέματα, και την πολιτική σκηνή.
Παρότι, όμως, το 18,5% είναι ένα εξωφρενικό ποσοστό για ένα κόμμα που μόλις πριν 2 μήνες κινούνταν δημοσκοπικά κάτω από το 8%, πρέπει να ειπωθεί πως αυτή η δημοσκοπική άνοδος δεν αποτελεί επίτευγμα Ανδρουλάκη αλλά ένα υφέρπων ετεροπροσδιορισμός μερίδας του εκλογικού σώματος έναντι των δύο βασικών πολιτικών παικτών.
Δεν γοητεύτηκαν όλοι αυτοί από τον στιβαρό πολιτικό λόγο και την καινοτόμα πολιτική πρόταση του νέου “ΚΙΝΑΛwannabeΠΑΣΟΚagain”. Είναι, όμως, πιθανό ο Νίκος Ανδρουλάκης να εισπράττει ανέξοδα δυνητικές ψήφους από εκείνους που κουράστηκαν πια από την ρητορική της σύγκρουσης των δύο “μεγάλων”.
Μπορεί, δηλαδή, να είναι ψηφοφόροι που απογοητευμένοι ή και οργισμένοι θέλουν να φύγουν από την εκλογική δεξαμενή της Ν.Δ αλλά δεν βρίσκουν ικανούς λόγους να κατευθυνθούν προς τον ασθμαίνοντα και αποπροσανατολισμένο (ακόμα) ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Γι’ αυτούς δεν έχει καμία σημασία τι λέει ο Ανδρουλάκης, κι αν δοξάζεται κρυπτόμενος με πολλά “ναι μεν αλλά”, ουτοπικές προσεγγίσεις περί “σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης” και ισορροπία μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κάποιοι εξ αυτών είναι επίσης πιθανό να έχουν προεξοφλήσει τον ρυθμιστικό χαρακτήρα του νέου ΚΙΝ.ΑΛ. Να έχουν αντιληφθεί, δηλαδή, πως η επόμενη αναμέτρηση με απλή αναλογική δεν οδηγεί στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας. Κι έτσι να έχουν αποφασίσει να σταθμεύσουν για λίγο στο σημείο-ΚΙΝ.ΑΛ μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος κι εκείνου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μεταθέτοντας σε δεύτερο χρόνο την τελική επιλογή τους. Τέτοιες πολιτικά ανώδυνες επιλογές έχουμε δει και κατά το παρελθόν, με πιο “ελκυστική” ίσως εκείνη του Ποταμιού.
Ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης μάλλον έχει αντιληφθεί αυτή την πολιτική τάση και επιχειρεί να την εκπροσωπήσει χωρίς να λέει πολλά και, κυρίως, δίχως να αναλαμβάνει το ρίσκο να δηλώσει ποιος είναι και τι επιδιώκει. Μπορεί, λοιπόν, να είναι εξωφρενικό το 18,5% (ως εκτίμηση ψήφου), ή μπορεί να θεωρηθεί πιο κοντά στην πραγματικότητα το 12-13% άλλων δημοσκοπήσεων, το αποτέλεσμα είναι, ωστόσο, περίπου το ίδιο. Η τάση υπάρχει και δεν αφορά όσους αγάπησαν αίφνης το ατσαλάκωτο στυλ του νέου αρχηγού του ΚΙΝ.ΑΛ αλλά εκείνους που -σε αυτή την πολιτική και κοινωνική συγκυρία- αποφεύγουν ή αρνούνται να επιλέξουν ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα.
Αυτή η “πολυτέλεια” της απόστασης ασφαλείας, βεβαίως, θα εκπνεύσει όταν τεθούν οριστικά και αμετάκλητα τα διλλήματα. Τότε, οι μεν ψηφοφόροι θα κληθούν να επιλέξουν -ή και εμμέσως να επιβάλλουν- σχήματα διακυβέρνησης, ο δε Νίκος Ανδρουλάκης θα υποχρεωθεί να εγκαταλλείψει την βολική σιωπή του…