ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ Σήμερα, μια μέρα μνήμης ενος σπουδαίου δημιουργού, θεωρώ απαραίτητο να γραψω οτι το σινεμά του Αγγελόπουλου είναι ένα σινεμά, υπενθύμισης, απέναντι σε ένα σινεμά λήθης – του γρήγορου μοντάζ, των ελικοπτερικών εφφέ και της εικονικής δράσης με τις άσκοπες αδρεναλίνες.
Το σινεμά του Αγγελόπουλου αναζητά χρόνο από τον θεατή του, τον απαραίτητο χρόνο για να ενεργοποιηθεί η μνήμη του. Δεν είναι διδακτικό, ούτε απόλυτο. Είναι Τέχνη, γιατί απαιτεί μια άλλου είδους συμμετοχή του θεατή, που άλλοι την κατανοούν κι άλλοι δεν την αντέχουν, ομως έτσι και παραδοθείς στον φιλμικό του κόσμο, βγαίνεις πάντα πολλαπλά κερδισμένος. Αξίζει να το δοκιμάστε.
Το σινεμά του Αγγελόπουλου είναι σαν τα κείμενα των κλασσικών, μετα απο αιώνες θα “διαβάζονται”, όταν τα άλλα φίλμ θα έχουν απλα ξεχαστει… γιατι οι ταινίες του είναι “τόπος” δημιουργουν “πατρίδες” που ενώνουν και σε μετατοπίζουν μέχρι να κατανοήσεις σε βάθος το απόλυτο νόημα της ύπαρξης σου σε αυτό τον κόσμο.
τ.
“Οι Aρχαίοι Mύθοι μας κατοικούν και τους κατοικούμε.
Ζούμε σ’ ένα τόπο γεμάτο μνήμες, αρχαίες πέτρες και σπασμένα αγάλματα.
Ολη η νεότερη ελληνική τέχνη φέρει τα σημάδια αυτής της συμβίωσης. Η διαδρομή μου, η πορεία μου, η σκέψη μου θα ήταν αδύνατο να μην έχουν ποτιστεί από όλα αυτά.
Όπως λέει ο ποιητής “έβγαιναν απ’ το όνειρο, καθώς έμπαινα στο όνειρο. Έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα’ ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει”.
Η σχέση μου με τη λογοτεχνία και την ποίηση μ’ έφεραν πολύ νωρίς κοντά σ’ όλες τις αναζητήσεις γλωσσικές ή αισθητικές του μοντερνισμού.
Αργότερα, στις αρχές του ’60 στο Παρίσι, την εποχή της πολιτικοποίησης, το επικό θέατρο του Μπρεχτ, που αναιρούσε, ως ένα σημείο, τον ορισμό του Αριστοτέλη για την δραματική τέχνη, γινόταν σημείο αναφοράς.
Πέρασαν χρόνια για να επιστρέψω στον Αριστοτέλη και στον ορισμό του για την τραγωδία:
“Έστιν ουν τραγωδία,
μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας…”
Η μόνη δυνατότητα να αντέξουμε τον κόσμο είναι η ποιητική εκδοχή του.”
ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ