anilikos Την πρώτη φορά που υπήρξε καιρική κρίση κάποιοι έδειξαν ανοχή. Δεν είχε προλάβει να καρεκλοκαθίσει ακόμα η κυβέρνηση.
Τη δεύτερη φορά υπήρξε αδυναμία συντονισμού από μια πρωτοφανή στα χρονικά χιονόπτωση με “λάθος εκτιμήσεις” από την μετεωρολογική υπηρεσία, Στην πανδημία δήλωσαν υπερέτοιμοι και πως δεν χρειάζεται πανικός. Και έκλεισαν το σύμπαν μέσα στη δική τους γυάλα
Έπειτα ήρθαν οι πυρκαγιές. Δήλωσαν έτοιμοι από τον Μάιο αλλά αποδείχθηκε πως έτοιμη ήταν μόνο η θάλασσα για να τις σβήσει.
Μετά ήρθε πάλι ο χιονιάς τον οποίο εκ νέου περίμεναν διαλαλώντας στα ΜΜΕ πως όλα ήταν έτοιμα. Γιατί αυτή τη φορά η έκβαση να ήταν διαφορετική;
Σε όλες αυτές τις καταστροφές, ο Άφταιχτος πάντα υπήρξε ο πρωθυπουργός. Με επικοινωνιακές τσιριμόνιες διοχέτευε ευθύνες πανταχόθεν εκτός από τον ίδιο και το στενό επιτελείο του Μαξίμου το οποίο απολάμβανε της “λάμψης” του. Η οργή του κόσμου βράζει αρκετά πλέον ώστε να λιώσει μόνος του τα χιόνια και να αναλάβει μόνος του τα ηνία διασφάλισης της ακεραιότητάς του.
Είναι άραγε σκόπιμο όλο αυτό; Ο κ. Θεοδωρικάκος δήλωσε στις 5 ώρες αποκλεισμού της Αττικής οδού, με χιλιάδες οδηγούς εγκλωβισμένους, παιδιά, ηλικιωμένους, γονείς με παιδιά στο σπίτι να τους περιμένουν, πως 4000 αστυνομικοί βοηθούν. Πώς άραγε; Με το να ορίζουν διανομείς τροφίμων να ρυθμίζουν την κίνηση, όπως είδαμε; Και οι ώρες έγιναν 10, 12, 14…
Η οργή του κόσμου συσσωρεύεται και το αποτέλεσμα είναι ένα. Κανένας δεν αισθάνεται ασφαλής σε κανένα τομέα. Ανασφάλεια στην υγεία, την παιδεία, στους δρόμους, στις πλημμύρες, στους σεισμούς, στις πυρκαγιές, στους βιασμούς, στις ληστείες και σε κάθε είδους καταστροφή που μπορεί να υπάρξει. Δεν είναι μία φορά, δεν είναι δύο ούτε τρεις. Κάθε φορά το αποτέλεσμα σε κάποια καταστροφή είναι γνωστό. Η έκπληξη ορισμένων με ουτιδανές δικαιολογίες όπως “πρωτοφανείς συνθήκες” και άλλα ευγενή είναι μνημείο αίσχους.
Είδαμε παιδιά να πολεμούν τις πυρκαγιές με κλαδιά, παρατημένα από το κράτος. Είδαμε ανθρώπους να περπατάνε στο χαντάκι με το νερό βγαίνοντας από λεωφορεία για να σωθούν από τις πλημμύρες αλλά και επάνω σε σχολικά θρανία για να βγουν από τα σχολεία τους. Είδαμε ανθρώπους να περπατάνε στο χιόνι για χιλιόμετρα σε αρνητικές θερμοκρασίες για να βρουν ένα μέρος να σωθούν από το ψύχος. Είδαμε την ατομική πρωτοβουλία να είναι το μόνο απάγκιο στη συλλογική καταστροφή.
Αλήθεια ο ρόλος του κράτους είναι μονάχα ο αυτάρεσκος κομπασμός και η αλαζονεία; Η φοροείσπραξη και η χειραγώγηση των ΜΜΕ; Η δημιουργία κυκεώνα διεργασιών ώστε να μην αποδίδεται γρήγορα και ορθά η δικαιοσύνη;
Κρούοντας κώδωνα κινδύνου, του οποίου ο ήχος πνίγεται στο παχύ χιόνι που κάλυψε τα πάντα, ο πολίτης δεν απέχει και πολύ από το να αρχίσει να αναλαμβάνει την προσωπική του προστασία μόνος του. Όχι όμως με αίσθημα “ατομικής ευθύνης”.
Η ατομική ευθύνη καλλιεργείται όταν νιώθεις προστατευμένος και ασφαλής. Όπως σε μια οικογένεια όταν αισθάνεσαι ασφαλής αναλαμβάνεις πρωτοβουλίες για την ελάφρυνση του βάρους από τον γονέα.
Όταν δεν αισθάνεσαι ασφαλής, ο νόμος της ζούγκλας πλησιάζει απειλητικά την πόρτα κάθε σπιτιού και οι εικόνες από το mid west των ΗΠΑ όπου ρέντνεκς βγαίνουν με τις καραμπίνες επειδή πάτησες το γκαζόν τους, δεν μοιάζουν πολύ μακρινές.
Πλέον μιλάμε για ατομική επιβίωση. Ποιος άλλωστε θα σε προστατεύσει από οτιδήποτε, πλέον;