ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Η Μεσογείων έγινε Σαμονί, στην Κατεχάκη θέλεις έλκηθρο και στην Μαραθώνος κατεβαίνεις μόνον με πλήρη εξάρτηση après ski.
Στο ακριτικό Χαλάνδρι πας Ρεματιά με παγοπέδιλα, στις εσχατιές του Νέου Ηρακλείου στήσαμε σαλέ δίπλα στο τζάκι και σε κάτι ξεχασμένους στην Κηφισιά στέλναμε μηνύματα με σήματα καπνού. Η γέφυρα του Καλατράβα – το καλατραβάκι, ναι – έγινε αλπικό τούνελ, στο Ολυμπιακό Στάδιο βγάλαμε snowboards και στην Κηφισίας περιμένουμε το lift για κέντρο.
Σε μια νύχτα γίναμε Ελβετία. Με μα μικρή διαφορά – χωρίς ελβετικό κράτος.
Στο δικό μας κράτος, την Παρασκευή ο περιφερειάρχης Αττικής έκανε σύσκεψη για να φωτογραφίσει και να παρουσιάσει τα οχήματα – «θηρία» που θα αντιμετώπιζαν την «Ελπίδα». Την Δευτέρα, η «Ελπίδα» κατάπιε τα «θηρία» πριν προλάβει να σκάσει μύτη ο χιονιάς, και ο περιφερειάρχης βγήκε στα τηλεπαράθυρα για να κηρύξει ανένδοτο κατά της «Νέας Οδού» που άφησε να κλείσει η Εθνική Οδός. Για τις άλλες οδούς που έκλεισαν, την Μεσογείων, την και την Μαραθώνος ο περιφερειάρχης δεν είπε τίποτα. Κι ας μην ανήκουν σε ιδιώτες, κι ας είναι στην ευθύνη της Περιφέρειας και της Πολιτείας να τις κρατά ανοιχτές, κι ας έκλεισαν για πρώτη φορά από καταβολής χιονιά κι ελληνικού κράτους.
Στο δικό μας κράτος, στην Αττική Οδό μπορούν να επιβιώσουν άνετα μόνον όσοι έχουν δώσει βάση στις μετεωρολογικές προγνώσεις και έχουν προνοήσει.. Ητοι, έχουν ξεκινήσει για την δουλειά τους πρωί-πρωί με αντιολισθητικές αλυσίδες, ρεζέρβα, ξηρά τροφή, και κουβέρτα εκστρατείας.
Οι υπόλοιποι μπορεί να μείνουν για πάντα εκεί – και μπορεί τους φάει και το κρύο και οι λύκοι, με ατομική τους ευθύνη. Ενδεχομένως και με μια σχετική ευθύνη της ιδιωτικής εταιρίας που διαχειρίζεται, έναντι αδρού τιμήματος, τον πιο σύγχρονο αυτοκινητόδρομο της χώρας. Είναι η εταιρία από την οποία ζήτησε κατόπιν εορτής τον λόγο – και είπε πως θα εισηγηθεί και στον πρωθυπουργό να πράξει το ίδιο – ο αρμόδιος υπουργός Πολιτικής Προστασίας. Χωρίς πάντως και εκείνος να πει ο,τιδήποτε γιατί , και με ποιου ευθύνη, έκλεισαν και οι υπόλοιποι δρόμοι, ήτοι οι τρεις βασικοί βόρειοι άξονες της Αθήνας.
Στο δικό μας κράτος μπορεί ένα τρένο να μένει αποκλεισμένο, γεμάτο κόσμο, από την μία το μεσημέρι στα πεδινά της Λειβαδιάς, στις 8 το βράδυ να… πέφτει επάνω του το εκχιονιστικό που πάει για απεγκλωβισμό και έως τις 11 την νύχτα να μην έχει βγάλει κανείς τους τραυματίες από την σύγκρουση και τους ανθρώπους από τα βαγόνια.
Στο δικό μας κράτος, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη βγάζει στους δρόμους 4.000 αστυνομικούς και 900 περιπολικά για να «δώσουν την μάχη» με τον χιονιά, όπως μας ενημερώνει μέσω twitter ο προϊστάμενος υπουργός. Στο μεταξύ, και μέχρι να αναρτηθεί το tweet, ένα από τα 900… μαχόμενα περιπολικά της ΕΛΑΣ έχει αναθέσει σε διερχόμενο διανομέα την ρύθμιση της κυκλοφορίας στην Μαραθώνος.
Στο δικό μας κράτος, το Ελευθέριος Βενιζέλος μένει ανοιχτό και λειτουργικό αλλά ακυρώνονται οι πτήσεις η μία μετά την άλλη γιατί κανένας δεν μπορεί να φτάσει στο αεροδρόμιο για να μπει στα αεροπλάνα. Και 2.000 άνθρωποι που έχουν φθάσει από άλλα – λιγότερο πολιτισμένα προφανώς – κράτη διανυκτερεύουν στις αφίξεις γιατί δεν υπάρχει δρόμος για να φύγουν.
Στο δικό μας κράτος η υπουργός Παιδείας κλείνει τα σχολεία, αλλά ο υπουργός Εσωτερικών δεν κλείνει το δημόσιο, ούτε ο υπουργός Εργασίας κηρύσσει αργία στον ιδιωτικό τομέα. Αμφότεροι, το κάνουν με 24 ώρες καθυστέρηση και αφού οι εργαζόμενοι της προηγούμενης μέρας έχουν κλείσει ήδη δωδεκάωρο εγκλωβισμένοι σε Αττική Οδό και πέριξ. Ο υπουργός Μεταφορών επίσης δίνει εντολή να κλειδωθούν από το μεσημέρι στα αμαξοστάσια τα λεωφορεία και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ζητά από τους πολίτες να μην χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά τους. Αμφότεροι ζητούν επίσης από τους πολίτες να «μετακινηθούν με ψυχραιμία». ‘Η στην κυβέρνηση δεν μιλιούνται μεταξύ τους ή τρολάρουν αλλήλους.
Στο δικό μας κράτος η αντιπολίτευση ζητά εξηγήσεις από την κυβέρνηση για την απόλυτη παράλυση του κρατικού μηχανισμού και οι παρουσιαστές των καναλιών κάνουν αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Απαιτούν να τους πει ποιο ήταν το σχέδιό της για τον χιονιά και πως και γιατί δεν το είχε παρουσιάσει εγκαίρως, πριν χτυπήσει η κακοκαιρία.
Το δικό μας κράτος είναι και λίγο άτυχο. Κάθε χρόνο το χτυπάνε τα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα – οι χειρότερες κακοκαιρίες από καταβολής κρατών, κλιματικής αλλαγής, χλωρίδας και πανίδας. Γενικώς το έχουμε εμπεδώσει και το έχουμε συνηθίσει πια – το καλοκαίρι καιγόμαστε, το φθινόπωρο πνιγόμαστε και τον χειμώνα βουλιάζουμε σε δέκα πόντους χιόνι. Με ατομική μας ευθύνη πάντα. Και, ενδιαμέσως, μετράμε ρεκόρ νεκρών από την πανδημία και αποθεώνουμε το επιτελικό μας χάος…