ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ” Συνηθισμένος στα χιόνια παρουσιάστηκε ο Νορβηγός πρέσβης στην Αθήνα, Φροντ Όβερλαντ Άντερσεν.Ο πρέσβης της Νορβηγίας σε Ελλάδα και Κύπρο, αποφάσισε να πάρει ο ίδιος το φτυάρι και να απομακρύνει το χιόνι έξω από την πόρτα του, σπιτιού του σαν… «γνήσιος» Νορβηγός.”
Η “είδηση” έκανε τον γύρο του διαδικτύου και αναφέρεται στον Νορβηγό πρέσβη στην Αθήνα. Συνοδεύτηκε με το εγκώμιο στον ξένο διπλωμάτη που ως “γνήσιος Νορβηγός” πήρε το φτυάρι και καθάρισε την αποκλεισμένη από το χιόνι πρόσβαση προς την πρεσβεία. Εγκώμιο με μία υποδόρια μομφή προς τον “γνήσιο Έλληνα” που …τα περιμένει όλα από το κράτος. Το νόμισμα (εύρημα) κρύβει στην αλλη όψη του την γνωστή θεωρία της ατομικής ευθύνης.
Σύνηθες το “αυτομαστίγωμα” σχετικά με τον ωχαδερφισμό του μεσογειακού “τεμπελχανισμού” μας. Γίνεται συχνά, έμμεσα και άμεσα, για να αντισταθμίσει την ευθύνη των αρμοδίων. Είτε είναι η κυβέρνηση (η εκάστοτε αλλά η σημερινή το έχει αναγάγει σε κεντρικό επιχείρημα), είτε είναι η περιφέρεια, είτε είναι η τοπική αυτοδιοίκηση.
Άδικο και εν τέλει προκλητικό. Ο Νορβηγός πρέσβης δεν έκανε τίποτε περισσότερο από τον κύριο Νίκο στο Κάτω Χαλάνδρι, την κυρία Μαρία στο Περιστέρι, καθέναν από εμάς που και τώρα και πάντοτε πιάνει το φτυάρι και τη σκούπα για να καθαρίσει την αυλή, τις σκάλες, το πεζοδρόμιο, ακόμα και τον δρόμο μπροστά στο σπίτι του. Οι εικόνες κατέκλυσαν κι αυτή τη φορά τα τηλεοπτικά δίκτυα.
Αρέσει, όμως, σε αρκετούς να υπομνήσκουν την αδιαφορία του πολίτη και εν προκειμένω ο Νορβηγός πρέσβης αξιοποιήθηκε ως το “πρότυπο” που αναδεικνύει το …αντιπαράδειγμα.
Ουδείς εξ όσων αναδεικνύουν τη νορβηγική ανάληψη της ατομικής ευθύνης προσπάθησαν να κάνουν το επόμενο βήμα. Διότι, ο Νορβηγός στη Νορβηγία, ο Γερμανός στη Γερμανία, ή ο Γάλλος στη Γαλλία κάνει αυτό που οφείλει να κάνει (όπως και ο Έλληνας άλλωστε) αλλά μόλις το φτυάρι τους φτάσει στο κράσπεδο του δρόμου συναντά το εκχιονιστικό του δήμου, ακουμπά το αλάτι που έχει πέσει εγκαίρως, νοιώθει την ζεστασιά που, σε αρκετές περιπτώσεις, εκπέμπει το θερμαινόμενο οδόστρωμα.
Ο Νορβηγός, όπως και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, θα βγει με ασφάλεια από το σπίτι του για να πάρει το λεωφορείο που λειτουργεί κανονικά. Οι κεντρικοί δρόμοι του Όσλο, της Μαδρίτης, της Ρώμης, του Βερολίνου είναι ανοιχτοί. Η περιφερειακή του Μιλάνου, ή οι κλειστοί αυτοκινητόδρομοι σε όλες αυτές τις πόλεις δεν εγκλωβίζουν επί 24 ώρες τους απελπισμένους οδηγούς.
Η ανάληψη της ατομικής ευθύνης δεν είναι ποτέ χωρίς ανταπόκριση. Είναι πάντοτε, ή πρέπει να είναι πάντοτε, ανταποδοτική και στηρίζεται σε μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στο συντεταγμένο κράτος και τους πολίτες. Πληρώνω τέλη στον δήμο και φόρο στο κράτος για να με προστατεύσει, να κρατά ανοιχτούς τους δρόμους, να μπορώ να πάρω το λεωφορείο, να φτάνω στο νοσοκομείο ή τη δουλειά μου.
Ο Έλληνας, σε αντίθεση με τον (κάθε)Νορβηγό, κάνει εκείνα που πρέπει -εντάξει, πάντοτε η “μενταλιτέ” παίζει τον ρόλο της- χωρίς να εισπράττει την ανταπόδοση από το κράτος ή την τοπική αυτοδιοίκηση στους οποίους πληρώνει μεγαλύτερους φόρους και περισσότερα τέλη.
Το ζήτημα δεν είναι, εν κατακλείδι, που φτάνει το φτυάρι του Νορβηγού ή του Έλληνα (ατομική ευθύνη), αλλά πως αντιμετωπίζει κάθε οργανωμένο κράτος τους πολίτες του…