ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Πέρυσι το καλοκαίρι είχα πάρει έναν ταρίφα κάτω στη Μεσσηνία και όπως περνάγαμε από τα καμμένα, γυρίζει ξαφνικά και μου λέει: «Για να χώσουν την κόρη μου, στην τάδε (ιδιωτική πλέον, πρώην δημόσια) εταιρία, τους ταΐζω με τις ψήφους όλης της οικογένειας από την εποχή του Σαμαρά. Φτάνει όμως, αφήσανε τις περιουσίες μας και κάηκαν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πεινάσουν τώρα».
Με έτρωγε να τον ρωτήσω: άξιζε τελικά το χιλιάρικο της κόρης σου στο ζύγι με κάμποσες συνειδήσεις και το μέλλον μιας ολόκληρης γενιάς κι ενός τόπου;
Δεν είπα κάτι.
Η εξαγορά των ψήφων δεν είναι ούτε καινούργιο πράγμα ούτε παγκόσμια πρωτοτυπία στην Ελλάδα.
Ούτε το βόλεμα.
Συχνά, εξάλλου, αναρωτιόμαστε γιατί ο τάδε/η δείνα που δεν κατάφεραν να τελειώσουν ούτε το ΤΕΙ Ρυθμικής Γυμναστικής κάτω Μαγούλας βρίσκονται ξαφνικά σε θέσεις, δουλειές, πόστα ενώ ένα εκατομμύριο άνθρωποι με προσόντα σερβίρουν καφέδες.
Πίσω από τη θέση, δουλειά, πόστο, κρύβονται πολλές χειραψίες με βουλευτές και πολιτευτές, πολλά ψηφαλάκια και πολλές κατουρημένες ποδιές που φίλησε κάποια μάνα κατά κανόνα.
Η απορία μας διαρκεί μέχρι τη στιγμή που στη θέση του τάδε/της δείνα θα βρεθεί κάποιος «δικός μας» άνθρωπος.
Τότε θα αρχίσουμε την αιτιολόγηση.
Η οποία σταδιακά γίνεται ιδεολόγημα: Αυτοί που βάλανε το γιο μου στη θεσούλα είναι οι καλοί, οι άλλοι που βάλανε του αλλουνού το γιο, ή κανένα γιο, είναι οι κακοί.
Φτάνεις να το πιστεύεις, διότι αν δεν το πιστέψεις θα κοιτιέσαι κάθε πρωί στον καθρέπτη και θα φτύνεσαι.
Διότι η εξαγορά συνειδήσεων, είναι άλλο πράγμα, άλλη πίστα, βαριά· για κάποιους, λίγους, ασήκωτη.
Θα ‘παιρνα τα 2 χιλιάρικα της Αττικής Οδού;
Όχι.
Έχω αρνηθεί και περισσότερα. Και ξέρω κι άλλους που δεν θα τα παίρνανε, διότι δεν είναι κοντόφθαλμοι.
Έχω υπάρξει κοντόφθαλμη, μην σας λέω μαλακίες.
Όμως πέρασαν τα χρόνια και τελικά επικράτησε μέσα μου το υπόβαθρο.
Κοντόφθαλμοι είναι οι άνθρωποι χωρίς υπόβαθρο συνήθως.
Σκέφτονται το άμεσο κέρδος διότι δεν έχουν τα εργαλεία για να μπορέσουν να δουν και να δράσουν πέρα απ’ αυτό.
Δεν σας το συνιστώ, είναι δύσκολο.
Και ναι, εγώ που τα λέω αυτά, κάνω κάθε μέρα πολλές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς προκειμένου να βγάλω πέρα το έργο μου, που δεν το λες και περίπατο στη λιακάδα.
Αυτό που προσπαθώ, είναι να μην φτύνομαι κάθε πρωί.
Και να μην ιδεολογικοποιήσω τους συμβιβασμούς, προκειμένου ακριβώς να μην φτύνομαι.
Στ’ αγγλικά λέγεται reality checking, στα ελληνικά υποθέτω επαφή με την πραγματικότητα.
Να ξέρεις τι συμβαίνει, τι κάνεις και γιατί.
Να το ξέρεις ακριβώς, χωρίς καμία ωραιοποίηση, καμία ιδεοληψία, καμία αυτοδικαιολόγηση.
Και ξέροντας ότι κάθε φορά που δέχεσαι να εξαγοραστείς, στρώνεις έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο:
Κάποια μέρα -σύντομα- το παιδί σου θα εξαγοραστεί για πολύ λιγότερα.
Και θα το έχεις αναγκάσει εσύ.