Άκης Σακισλόγλου/ Ο Άλκης ήταν το παιδί όλων μας

Ο Άλκης δολοφονήθηκε. Χωρίς αιτία και αφορμή. Προχωρώντας στο δρόμο. Δεν μπορούμε να τον φέρουμε πίσω, να του δώσουμε τη ζωή που δε θα ζήσει, δε μπορούμε καν να παρηγορήσουμε τους δικούς του ανθρώπους. Τι να τους πεις;

Του Άκη Σακισλόγλου στο The Opinion

Ο Άλκης δολοφονήθηκε. Δεν ήταν «οπαδικό ζήτημα», δεν ήταν μια κακιά στιγμή, μια ατυχία. Είναι παρανοϊκό, είναι ασύλληπτο, είναι τραγικό.
Ο Άλκης ήταν το παιδί όλων μας. Δεν ήταν «ο οπαδός», δεν ήταν Άρης, δεν ήταν μέλος μιας ομάδας, δεν έχει σημασία η ομάδα. Ήταν ένας νέος, γεμάτος ζωή άνθρωπος που τον δολοφόνησε ένας ή περισσότεροι υπάνθρωποι. Καμία σημείωση, κανένα «ναι μεν, αλλά», καμία σχετικοποίηση της περίπτωσης αυτής με οποιαδήποτε άλλη δεν χωράει σε αυτό που συνέβη αργά χθες το βράδυ.
Τον θάνατο του Άλκη δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε. Στεκόμαστε με δέος μπροστά σε αυτό. Στο αναπόφευκτο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να μηδενίσουμε την πιθανότητα να χαθεί οποιοδήποτε άλλο παιδί, οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος στο μέλλον.
Για να συμβεί αυτό πρέπει άπαντες να αποδοκιμάσουμε στην ουσία της κάθε μορφή βίας, λεκτικής και σωματικής. Φίλαθλοι, παράγοντες ομάδων, δημοσιογράφοι, παραγωγοί, οπαδοί – μέλη συνδέσμων, πολιτικοί, αστυνομία, δικαιοσύνη. ΟΛΟΙ. Απερίφραστα και χωρίς υποσημειώσεις.
Φυσικά μόνον τα λόγια δεν αρκούν, ίσα ίσα μπορεί και να αποπροσανατολίσουν. Χρειάζονται πράξεις. Συγκεκριμένες και σαφείς. Να σταματήσει πλέον αυτή η ανοχή, για να μην πω συγκάλυψη στην βία. Η καταδίκη όλων των επεισοδίων, των ξυλοδαρμών, των καταστροφών στα γήπεδα, των επιθέσεων σε μικρά παιδιά, των εισβολών σε γήπεδα που διεξάγονται άσχετοι αγώνες είναι αυτονόητη. Πρέπει να γίνει σαφής.
Επιτέλους οι άνθρωποι που εκφέρουμε δημόσιο λόγο πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Ο ρατσιστικός λόγος, η ρητορική μίσους, το απίστευτα χαμηλό επίπεδο λόγου, πρέπει να σταματήσουν. Που είναι το ΕΣΡ και οι ενώσεις συντακτών; Που είναι οι εισαγγελείς να παρέμβουν στα «τέρατα» τα οποία γράφονται και ακούγονται σε ΜΜΕ;
Να δράσουν άμεσα και οι παράγοντες των ομάδων. Από κοινού για να δώσουν και το καλό παράδειγμα. Όταν οι ίδιοι συντηρούν αυτήν την κατάσταση, όταν απαξιώνουν ο ένας τον άλλον και – κυρίως – όταν ανέχονται κοινούς παραβάτες του ποινικού κώδικα στις κερκίδες των γηπέδων, προετοιμάζουν στην ουσία τις επόμενες επιθέσεις, καταλήψεις, βιαιοπραγίες. Πρέπει να σταθούν απέναντι. Πρέπει να απομονώσουν τους λίγους που με την προκάλυψη μιας φανέλας και την δήθεν υπεράσπισης μιας ομάδας, απλώς ασκούν βία που μπορεί να φτάσει ως τη δολοφονία. Αυτοί οι άνθρωποι, οι παραβάτες, δεν αγαπούν κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό τους. Δεν ανήκουν πουθενά. Πρέπει να φύγουν από παντού.
Λένε πως η ατιμωρησία προκαλεί τη διαιώνιση της βίας. Έτσι είναι. Οι νόμοι μπορεί να είναι σκληροί αλλά όταν δεν υπάρχει ακαριαία παρέμβαση της αστυνομίας κι όταν δεν πηγαίνουν ως το τέλος οι υποθέσεις, το «μήνυμα» που περνάει σε αυτούς τους «υπάνθρωπους» είναι πως με κάποιον τρόπο θα την γλυτώσουν. Να μην την γλυτώσει κανένας ποτέ. Υπάρχουν κάμερες, υπάρχει η τεχνολογία που βοηθάει στις έρευνες. Να λογοδοτήσουν αυτοί και να τιμωρηθούν παραδειγματικά για να μην τολμήσουν να κάνουν το παραμικρό οι επόμενοι.
Σήμερα ήταν στην Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης. Φυσικά δεν είναι ώρα για καμία κριτική και αντιπαράθεση πάνω στο πτώμα ενός νέου ανθρώπου. Δεν μπορώ, ωστόσο, να μη σκεφτώ ότι μπροστά στο γεγονός της δολοφονίας του Αλκη, δεν είχε νόημα καμία επαφή, καμία επίσκεψη, καμία δήλωση του πρωθυπουργού. Έπρεπε να βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος ή στο αστυνομικό Μέγαρο, αντ’ αυτού μαθαίνουμε πως του έκαναν δώρο σουγιάδες «για όταν δε θα κάθονται καλά Πολάκης και Τσίπρας». Η φαιδρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Κρίμα. Αργότερα, βέβαια, διέρρευσε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε από τον κύριο Θεοδωρικάκο «άμεση προτεραιότητα στη διαλεύκανση της υπόθεσης». Τώρα σοβαρά; Δηλαδή τι θα έπρεπε να γίνει; Να μη δοθεί προτεραιότητα;

Υ.γ.: Εδώ και πολλά χρόνια στα γήπεδα μαλώνω ΜΟΝΟΝ με οπαδούς της ομάδας μου. Για τους πυρσούς που ανάβουν, για το χυδαίο υβρεολόγιό τους, για το ξύλο που είναι έτοιμοι να παίξουν, για όλα. Αλλά συνεχίζω και μιλάω. Και επιμένω. Πολλοί λένε «τι δουλειά έχετε στα γήπεδα» ή «γιατί πηγαίνετε τα παιδιά σας εκεί που υπάρχει βία;». Βία υπάρχει παντού. Στο γήπεδο περισσότερη. Στο χέρι μας είναι εμείς να μείνουμε κι αυτοί που προκαλούν τη βία να φύγουν. Το αντίθετο θα ήταν ακόμα μια ήττα. Ο Άλκης δε γυρίζει πίσω. Τουλάχιστον ας φτιάξουμε μια καλύτερη κοινωνία στη μνήμη του.

Υ.γ.2: Είμαι πατέρας πολλά πολλά χρόνια. Τα παιδιά μου σε λίγο θα ενηλικιωθούν. Η φράση «έχουμε και παιδιά» δεν μου λέει τίποτα. Δηλαδή πρέπει να έχεις δικά σου παιδιά για να καταλάβεις ή για να ευαισθητοποιηθείς; Όλα τα παιδιά είναι παιδιά μας. Ας σταματήσει η υποκρισία (που ίσως κι εγώ τώρα συντηρώ) κι ας αρχίσει η αυτοκριτική για όσα ΔΕΝ κάναμε και οδήγησαν και σε αυτή τη δολοφονία. «Άνθρωπος είσαι όταν σε αφορά ένα έγκλημα για το οποίο φαινομενικά δεν ευθύνεσαι». Το έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης. Μακάρι κάποτε να γίνουμε άνθρωποι γιατί σήμερα δεν ήμασταν.