ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ «Θα έλεγα στο νεότερο εαυτό μου “σου επιτρέπεται να είσαι ευάλωτος”. Είναι κάτι που απαγορεύεται στους Ιρλανδούς άντρες κι έτσι εγώ κράτησα για πολλά χρόνια τα συναισθήματά μου κλειδωμένα μέσα μου. Θα του έλεγα να είναι γενναίος για την οικογένειά του και τους δικούς του ανθρώπους φυσικά, αλλά ότι μπορεί να είναι και ανοιχτός στον κόσμο, να εκφράζει ανοιχτά τις αμφιβολίες του και τους φόβους του».
Διάβαζα μια συνέντευξη του Κένεθ Μπράνα προ ολίγου, για την ακρίβεια είναι μια «επιστολή στο νεότερο εαυτό του», που έγραψε για το λογαριασμό ενός περιοδικού.
Μιλάει πολύ για την ταινία του φυσικά, το «Μπέλφαστ», αλλά πιο πολύ μιλάει για τον ίδιον.
Διότι το «Μπέλφαστ» είναι ο ίδιος.
Δεν είναι ο ίδιος τώρα και δεν είναι ο ίδιος τότε, είναι μια γέφυρα που απλώνει στο τότε, προσπαθώντας να ενώσει δύο κομμάτια της ζωής του που αποσπάστηκαν βίαια το ένα από το άλλο.
«Έμεινα χωρίς ταυτότητα», λέει για τη στιγμή που, στα εννέα του, οι γονείς του αποφάσισαν να φύγουν από την Ιρλανδία και να μετακομίσουν την Αγγλία για να ξεφύγουν από τις Ταραχές.
Αυτό το συναίσθημα το κουβαλούσε σε όλη του τη ζωή. Ίσως γι αυτό έγινε ηθοποιός: Πολλές ταυτότητες ίσον καμία ταυτότητα.
Μερικοί από μας ξέρουμε πώς είναι αυτό το συναίσθημα· πώς είναι να χάνεις ξαφνικά έναν εαυτό και μετά να προσπαθείς να εφεύρεις έναν άλλον κι έναν άλλον, αλλά πάντα να σου λείπει εκείνο το κομμάτι που άφησες πίσω, που κάπου στέκεται ακίνητο στο χρόνο και σε περιμένει να αισθανθείς έτοιμος για να το ξαναβρείς και να το ξανακολλήσεις επάνω σου.
Να ενώσεις αυτά που δεν ενώνονται, αλλά και που τελικά δεν αποσπάστηκαν ποτέ το ένα από το άλλο.
Δεν νομίζω ότι νοιάζεται ο Μπράνα για το τι πιστεύουμε εμείς για την ταινία του, αν θα πάρει Όσκαρ, αν δεν θα πάρει, αυτός έγινε 60 και ήθελε να κολλήσει τα κομμάτια του.
Στην επιστολή του γράφει σε κάθε δεύτερη πρόταση για ευαισθησίες, για αλήθειες, για την ανάγκη να εκφράζεται κάποιος και να κάνει όσα τον κάνουν ευτυχισμένο.
Σκέφτηκα το χαρακτήρα του Κάμπερμπατς, στην «Εξουσία του Σκύλου».
Συνήθως ζητάμε «περισσότερες γυναίκες» στις ταινίες, στα βραβεία, στα Οσκαρ, παντού.
Φέτος είναι η χρονιά των αντρών.
«Εκεινων» των αντρών.
Που παλεύουν να κολλήσουν τα κομμάτια τους. Που αναζητούν τους χαμένους εαυτούς τους. Που κατάπιαν για χρόνια τις ευαισθησίες και τους φόβους τους. Που βρήκαν το θάρρος να είναι ο εαυτός τους, ή το έχασαν για πάντα.
Σε ασπρόμαυρα ή έγχρωμα κάδρα, στο Μπέλφαστ ή στην Άγρια Δύση, μικρά ονειροπόλα αγόρια ή βασανισμένοι ενήλικες, με εκατό Όσκαρ ή κανενα, δεν έχει σημασία πώς θα τους δούμε.
Σημασία έχει να τους κοιτάξουμε.