anilikos Ο Έρεβος προέρχεται από το Χάος και τη Γαία. Ο τόπος όπου εξαγνίζονται οι ψυχές πριν φτάσουν στον Άδη. Το μεσοδιάστημα μεταξύ ζώντων και νεκρών. Απόγονοί του ο Ύπνος, ο Χάροντας και ο Θάνατος.
Κάπου εκεί ίσως ίπταται και η δική μας ζωή, λαβωμένη από τον καθημερινό ζόφο της πνευματικής εγκατάλειψης, της αξιακής παρακμής και της ρατσιστικής αδιαφορίας. Απόγονοι του μίσους; Απότοκα των ακαλλιέργητων ψυχών; Απόρροια εντέχνως καλλιεργημένων φόβων;
Δολοφονίες νέων ανδρών, άνανδρα από νέους. Δολοφονίες για ομάδες και “ιδεολογίες”. Ασχέτως αν μας διακρίνει πλήρης σύγχυση ως προς την έννοια “ιδεολογία”. Όσοι είχαν την τύχη να μεγαλώσουν ακούγοντας έστω και μία φορά τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου “Αν όλα τα παιδιά της Γης”, σίγουρα θα είναι πιο ευαίσθητοι στο θέμα των διακρίσεων, του πολέμου, της αποδοχής της διαφορετικότητας.
Πόσοι όμως μεγάλωσαν και μεγαλώνουν ακόμα με κλισέ όπως “καμία αποκλειστική δεν είναι Ελληνίδα” ή “αυτοί από τις ανατολικές χώρες δεν χάνουν κανένα επίδομα”. “Εμείς έχουμε στο σόι μας έναν Αλβανό. Τι να κάνουμε μπήκαν και στα σπίτια μας”.
Φράσεις που εκστομίζονται αφειδώς, “φιλελευθέρως”, από οικογενειάρχες που κομπάζουν πως αυτοί “δεν θέλουν να έχουν πάρε δώσε” και που ο γιος πήρε Άριστα στο σχολείο. Αμελούν να κρίνουν τη δική τους βαθμολογία για το πόσο πραγματικά άνθρωποι είναι.
Και νέες φουρνιές ρατσιστών καλλιεργούνται. Καινούρια μαχαίρια και δρεπάνια ακονίζονται. Στο Έρεβος οι ψυχές αποδέχονται το σκοτάδι.
Οι μετανάστες θα ζούνε στις δομές για να μη σπιλώνουν την Άρια και αμόλυντη κοινωνία. Οι ομοφυλόφιλοι θα ζουν δίπλα μας αρκεί να μην προκαλούν. Οι γέροντες θα πεθαίνουν στις ΜΕΘ και εκτός αυτών, αρκεί να είναι ανεμβολίαστοι. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα ζει στο υπόγειο στα Σεπόλια, αρκεί να μην είναι Έλληνας και να μην παντρευτεί μέσα στο σόι μας την Ελληνίδα ανιψιά μας.
Μονάχα που ο κάθε ακαλλιέργητος μπερεκετλής οικογενειάρχης που πλάθει και δημιουργεί τους ενήλικες του μέλλοντος δεν έχει συνειδητοποιήσει πως στο Έρεβος, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, εκεί που οι ψυχές ποντίζονται στον Άδη, ούτε φως υπάρχει, ούτε χρώμα, ούτε έλλειψη χώρου. Εκεί που ζούμε αυτή τη στιγμή, η ιδεολογία δεν είναι ούτε οι ομάδες, ούτε τα ναρκωτικά, ούτε η προσπάθεια να διασωθεί το “Πάσχα στο Χωριό”.
Έρεβος είναι η ίδια η έλλειψη ιδεολογίας, η έλλειψη οράματος για μια καλύτερη κοινωνία που δεν θα συμβεί σε μια τετραετία, ούτε καν σε δέκα χρόνια.
Υπάρχει ανάγκη για έναν διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων. Έναν “ουμανισμό” τρόπον τινά που να αποτινάσσει οποιαδήποτε φοβία του διαφορετικού και να βλέπει συνολικά την κοινωνία όπως ο Γιάννης Ρίτσος. Όπως ο Σαμαράκης. Όπως οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τη μικρότητα της γειτονιάς, της συμμορίας, της καθαρότητας μιας απροσδιόριστης “φυλής”, μιας θρησκείας και βλέπουν την ανθρωπότητα με σφαιρικό βλέμμα, με ανθρωπιά.