ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Ο καθαρός πλανήτης χωρίς αέρια θερμοκηπίου φαίνεται να είναι μιά τελείως λογική και αυταπόδεικτη αξία.
Βέβαια, σε κανένα σύνταγμα καμιάς χώρας δεν υπάρχει το δικαίωμα στον καθαρό αέρα, επειδή είθισται τα συντάγματα να έχουν στόχο την πολιτική διαχείριση της ανθρώπινης φύσης. Κι όταν έρχεται μιά πρόταση που ξεχωρίζει, αμέσως υιοθετείται, όπως η μετατροπή καλλιεργημένων φυτών σε βιοκαύσιμα.
Ωστόσο, αυτή η «προοδευτική» και ειδυλλιακή εικόνα, στραβώνει τελευταία. Μπορεί ο δυτικός κόσμος να έχει στραφεί προς την διαχείριση του περιβάλλοντος ,η Ευρώπη να ψάχνει διοξίνες στα τρόφιμά της και η Ελλάδα να «συγκλονίζεται» από την τήρηση των εθίμων της (στην πρόσφατη περίπτωσή μας, πόσο ακριβός θα είναι ο οβελίας και άν τα αρνάκια θα είναι εντόπια ή ξενομερίτικα) αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου αρχίζουν και λείπουν τα βασικά. Το ρύζι, το καλαμπόκι, το σιτάρι.
Είναι μέσα στα δήθεν παράδοξα της παγκοσμιοποίησης να πατώνουν οι τιμές στους παραγωγούς τροφίμων, τα ίδια τρόφιμα να παρουσιάζονται πολύ πιό ακριβά, κάθε χρόνο, πολλά κράτη να έχουν πρόβλημα, πραγματικό πρόβλημα να ταΪσουν τους πληθυσμούς τους, όχι μόνον επειδή ακριβαίνει το ρύζι και το σιτάρι, αλλά κι επειδή μέσα στους δημοσίους λειτουργούς, υπάρχει μιά μεγάλη μερίδα που κρατάει με κάθε τρόπο αποθέματα γιά να τα πουλήσει στη μαύρη αγορά. Γιά την ώρα, υπάρχουν «μόνον» απεργίες και ομαδικές διαμαρτυρίες.
Αλλά όταν οι μυλόπετρες της Ιστορίας δεν αλέθουν δημητριακά, η Ιστορία, αρχίζει να έχει διαλείψεις και πρόβλημα καταγραφής της πραγματικότητας. Έτσι που διαμορφώνεται η διεθνής οικονομική ζωή, παρατηρείται πολύ μεγάλη διαφοροποίηση από τόπο σε τόπο σε διαθεσιμότητα προϊόντων.
Μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι ζούνε σε περίοδο πλεονασμού και πετάνε στα σκουπίδια τους αγαθά και τρόφιμα που θα έκαναν ευτυχισμένους δύο δισεκατομμύρια τουλάχιστον ανθρώπους.
Τα υπόλοιπα τέσσερα δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού, βρίσκονται σε διαφορετικές μορφές εξάρτησης και οικονομικής πίεσης. Ωστόσο, αυτό που τους νοιάζει, είναι να φτάσουν κάποτε στο επίπεδο του μισού δισεκατομμυρίου. Δεν βλέπουν καν το ενδεχόμενο να γλιστρήσουν στην ανέχεια, επειδή εμπιστεύονται (ακόμη) τους κυβερνήτες και τα οικονομικά τους συστήματα.
Καταλαβαίνει άραγε κάποιος τι σημαίνει να ζείς με ένα ευρώ την ημέρα;
Αυτοί πάντως που το καταλαβαίνουν, είναι οι συμμορίες που κλέβανε αλεύρι από τους φουρνάρηδες στο Δέλτα και στην Γκίζα. Το ψωμί ακρίβηνε πολύ και στην Ιορδανία, ενώ στην Υεμένη τα βασικά τρόφιμα κοστίζουν τέσσερις φορές περισσότερο μέσα σε έναν χρόνο.
Και οι κυβερνήσεις γιά την ώρα, μπορεί να λύνουν τα άμεσα προβλήματα, αυξάνοντας την παραγωγή των φούρνων του στρατού, αλλά κάποτε πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι την μπουκιά από το στόμα των φτωχών δεν την παίρνει ο κυνηγός μετοχών σε μιά ανώνυμη πόλη (άσχετο άν είναι ο αίτιος) αλλά ο επίσης φτωχός συμμορίτης που δεν έχει ιδέα από παγκοσμιοποίηση και κλέβει γιά να βολευτεί.
Γιά την ώρα, αυτά όλα είναι ανησυχίες. Ιδίως ο τριγμός της μυλόπετρας που αλέθει αέρα.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook