Newsroom Team Δυστυχώς. Τα #cancel_IANOS και #cancel_Lidl αποτελούν την πρώτη και μάλλον ακατέργαστη αντίδραση στα δύο περιστατικά που απασχόλησαν την επικαιρότητα. Η βρεγμένη μοκέτα της HR Manager του γνωστού κεντρικού βιβλιοπωλείου (και “Αλυσίδας Πολιτισμού”) για να εμποδιστούν οι άστεγοι, και η μήνυση κατά την επιταγή της “πολιτικής της εταιρείας” κατά της 70χρονης που έκλεψε ένα κομμάτι κρέας και ένα κομμάτι τυρί (αξίας 40 ευρώ) επειδή δεν της έφταναν τα χρήματα για να κάνει το τραπέζι στα παιδιά της, συνιστούν τα συμπτώματα και όχι ολόκληρη την αρρώστια.
Μακάρι, δε, η ίαση της να επερχόταν τόσο εύκολα μέσω ενός κοινωνικού “μποϊκοτάζ”. Οι άνθρωποι, όμως, θα συνεχίσουν να ψωνίζουν από τα Lidl και να αγοράζουν βιβλία από τον Ιανό. Κι έτσι πρέπει, για να είμαστε ειλικρινείς.
Το “όλον” είναι οι άστεγοι που κατακλύζουν τις στοές του αθηναϊκού κέντρου και όλοι εκείνοι οι συνάνθρωποι, σαν την ηλικιωμένη γυναίκα στο Ίλιον, που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν το κόστος μιας ελάχιστα αξιοπρεπούς επιβίωσης. Εδώ βρίσκεται και ο κίνδυνος του αποπροσανατολισμού που ίσως ενέχει και ένα στοιχείο λαϊκισμού. Με ένα #cancel δεν ησυχάζεις την ψυχή σου και δεν πράττεις αυτό που θεωρείται κοινωνικό καθήκον. Ιδιαίτερα, όταν, αφού “ακυρώσεις” τον “εχθρό” στα social media, επιστρέψεις στις καθημερινές σου συνήθειες.
Ούτε η ελεημοσύνη, ενδεδυμένη ως φιλάνθρωπο κοινωνικό καθήκον, είναι η λύση. Λένε ορισμένοι, ανοήτως και υποκριτικά, πως η 70χρονη θα μπορούσε να προσέλθει στο κοινωνικό παντοπωλείο της γειτονιάς της και να αποφύγει το ηθικό και ποινικό παράπτωμα της κλοπής.
Ας πούμε ότι πάντοτε υπάρχει ένας επίσκοπος Μυριήλ να περιθάλψει τον Γιάννη Αγιάννη, να τον προστατεύσει από την μομφή του κίτρινου αποφυλακιστηρίου και να προσπαθήσει να τον εντάξει στη νομιμότητα. Πόσοι επίσκοποι απαιτούνται όταν οι Αγιάννηδες πολλαπλασιάζονται;
Οι δύο περιπτώσεις των ημερών είναι κάτι περισσότερο.
-Αφορούν την συρρίκνωση της προστασίας που παρέχεται -και για να είμαστε ακόμα πιο ειλικρινείς αυτό δεν αφορά μόνο τούτη την κυβέρνηση, και τούτη τη χώρα- από τα κράτη και τους θεσμούς σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας που επιβιώνουν οριακά,
-Αφορούν την κουλτούρα και την “πολιτική” εταιρειών που, τελικά, αντικατοπτρίζουν την ανοχή και τον μιθριδατισμό εκείνων που μπορούν έναντι όσων δεν μπορούν. Αφορούν κι’ εκείνους που υποκύπτουν στην “πειθαρχία” να τηρήσουν την εντολή και δεν βρίσκουν μια στιγμή ενσυναίσθησης να παρακάμψουν τις νόρμες. Ο διευθυντής του σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα, είχε τη δυνατότητα να απευθυνθεί στους προϊσταμένους του και να εξηγήσει πως η άνωθεν εντολή δεν πρέπει να εφαρμοστεί άτεγκτα στην περίπτωση της 70χρονης. Και η μάνατζερ του βιβλιοπωλείου έπρεπε να έχει την ευελιξία να αναζητήσει ευθύνες στον δήμο γιατί δεν φροντίζει να περιθάλψει τους αστέγους αντί να βρέχει τις μοκέτες.
Με τα #cancel νομίζεις πως καυτηριάζεις μικρές τοπικές νεοπλασίες αλλά δεν αντιλαμβάνεσαι πως οι μεταστάσεις καταστρέφουν τα διπλανά κύτταρα.