ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ To ότι η Ελλάδα ακολουθεί πλέον συστηματικά το μέτρο των επαναπροωθήσεων δεν είναι κοινό μυστικό.
Είναι γνωστό τοις πάσι και μάλιστα όχι μόνο στο πεδίο αλληλέγγυων και ΜΚΟ αλλά πλέον και σε mainstream ευρωπαϊκά media, όπως πρόσφατη έρευνα έδειξε κάνοντας λόγο για “θηριωδία κατά της ανθρωπότητας“.
Οι επαναπροωθήσεις (push backs) – “αναχαιτίσεις” κατά τον Έλληνα πρωθυπουργό (interceptions) – παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο διότι εμποδίζουν τους ανθρώπους αυτούς να ασκήσουν το μοναδικό δικαίωμα που τους έχει απομείνει: να υποβάλουν αίτημα ασύλου.
Οι επαναπροωθήσεις έχουν όντως συμβάλλει στη μείωση των ροών. Ωστόσο μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ότι αυτό δεν θα διαρκέσει πολύ. Αποκλείεται για πάντα να μείνουν κοντά τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι στην Τουρκία με αριθμό που διαρκώς αυξάνεται. Κάποια στιγμή, ο φράχτης θα σπάσει. Όπως τόσες φορές έχει σπάσει στο παρελθόν.
Πέραν αυτού όμως, οι επαναπροωθήσεις είναι βάρβαρη πρακτική που εκθέτει τους ανθρώπους σε κίνδυνο της ζωής τους και εξοικειώνει τους αυτουργούς των push backs με ήθη απάνθρωπα που κάμπτουν τους όποιους ηθικούς τους φραγμούς. Ο λιμενικός που έχει μάθει να σώζει ανθρώπους είναι εξ ορισμού καλύτερος από κείνον που έχει μάθει να σπρώχνει ανθρώπους στη θάλασσα για να φύγουν από τη χώρα. Σκεφτείτε λίγο το ήθος και την ανθρωπιά της γιαγιάς από τη Λέσβο που μόλις πενθήσαμε και το αντίστοιχο ήθος εκείνου του Έλληνα που φώναζε σε μια έγκυο πρόσφυγα «φύγε, δεν σε γκαστρώσαμε εμείς».
Το πολιτικά όμως χειρότερο με τις επαναπροωθήσεις είναι πως τα περισσότερα κράτη μέλη της ΕΕ που επί του παρόντος εξυπηρετούνται από τη ελληνική στρατηγική της “ασπίδας”, όταν γυρίσει ο καιρός θα στρίψουν την πλάτη τους στη χώρα μας. Κανείς δεν περιποιείται το μαντρόσκυλο σαν αυτό αποτύχει στο έργο να φυλάξει τη μάντρα. Το μαντρόσκυλο δεν είναι ζώο συντροφιάς. Είναι ζώο δουλειάς. Κι αν η δουλειά δε γίνεται, το μαντρόσκυλο δεν θα καλοπεράσει.
Τέλος, κάτι πολύ βασικό:
Η κύρια αιτία μείωσης των ροών τα τελευταία 2 χρόνια, δεν είναι ο φόβος του μαντρόσκυλου, αλλά ο φόβος της πανδημίας. Όταν τελειώσει η πανδημία κι αρχίσουν οι άνθρωποι να πνίγονται πάλι σε νούμερα δυσθεώρητα, τότε τα ίδια κράτη που το μαντρόσκυλο υπηρετεί για να μην έχουν πρόσφυγες, θα αποποιηθούν των ευθυνών τους και θα δείξουν μόνο την Ελλάδα ως φυσικό αυτουργό και αποκλειστικά υπεύθυνη αυτής της εγκληματικής πρακτικής.
Είναι κανόνας πως όταν το έγκλημα αποκαλύπτεται, οι ηθικοί αυτουργοί σφυρίζουν αδιάφορα. Και τότε η χώρα θα είναι πάλι μόνη της. Μόνη και εξαχρειωμένη, εθισμένη στην απανθρωπιά κι όχι στο “φιλότιμο” που επαίρεται πως έχει.
Το συμπέρασμα είναι πως η ευρωπαϊκή υποκρισία δεν αντιμετωπίζεται με την ελληνική θηριωδία. Ο μόνος τρόπος να διαχειριστούμε το δύσκολο πρόβλημα που η θέση της χώρας έχει προτάξει, είναι η ανάδειξή του και η διαρκής, χωρίς τέλος, προσπάθεια η ΕΕ να πιεστεί αποτελεσματικά για έναν αναγκαστικό μηχανισμό επιμερισμού των ευθυνών σε όλα τα κράτη-μέλη. Στο μεταξύ, η Ελλάδα θα πρέπει να επιμερίζει τους αιτούντες άσυλο στην επικράτειά της και να μην συμπεριφέρεται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, όπως η ΕΕ στην Ελλάδα: ως αποθήκες ψυχών.
Ένα “προσφυγικό μνημόνιο” για την Ευρώπη λοιπόν!
Κάτι ξέρει η ΕΕ από μνημόνια εξάλλου…
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook