ΠΑΝΟΣ ΖΕΡΒΑΣ H κρίση που ξέσπασε σήμερα στην Ουκρανία έχει πολλές ομοιότητες με την κρίση των πυραύλων της Κούβας του 1962. Στο έδαφος μιας τρίτης χώρας παιζόταν το γόητρο της ισχύος των δύο υπερδυνάμεων. Mε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο στο βάθος της εικόνας.
Tότε οι σοβιετικοί, σοφά πράττοντες και παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος επέμενε να εγκατασταθούν οι πύραυλοι στη χώρα του, την κρίσιμη στιγμή υποχώρησαν και δεν έγινε πόλεμος. Ούτε συμβατικός ούτε πυρηνικός.
Τώρα, Αμερικανοί και Ρώσοι, δύο μεγάλες ιμπεριαλιστικές και νεο-αποικιοκρατικές δυνάμεις, αντιπαρατίθενται στην Ουκρανία.
Στα 1962 η Κούβα βρισκόταν δίπλα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι οποίες πολύ σωστά έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι το δήθεν δικαίωμα των σοβιετικών να εγκαταστήσουν πυρηνικούς πυραύλους ακριβώς δίπλα τους.
Στα 2022 η Ουκρανία βρίσκεται δίπλα στη Ρωσία. Η οποία πολύ σωστά έγραψε εκεί που δεν πιάνει μελάνι το δήθεν δικαίωμα των Αμερικανών να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, να δημιουργήσουν δηλαδή τις απόλυτες προϋποθέσεις για εύκολη δική τους επικράτηση με συμβατικά ή πυρηνικά όπλα εις βάρος της Ρωσίας, με στόχο να την εξουδετερώσουν και να ασχοληθούν απερίσπαστοι με τον πραγματικό τους αντίπαλο, την Κίνα.
Αλλά, όπως το 1962 έτσι και στα 2022 η Ρωσία είναι πυρηνική υπερδύναμη. Και δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει, όπως συνέβη στα 1962. Γιατί αν το κάνει, αυτοκαταργείται ως μεγάλη και ανεξάρτητη χώρα (και ως περιορισμένη αλλά υπαρκτή αυτοκρατορική δύναμη). Δεν θα υποχωρήσει για δύο λόγους: επειδή δεν το θέλει και επειδή μπορεί, με την στρατιωτική και, στην παρούσα φάση, με την οικονομική της ισχύ να το κάνει (ελέγχει μεγάλο μέρος της ενέργειας και άλλων ζωτικών πρώτων υλών και τροφίμων τις οποίες χρειάζεται η δυτική Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος).
Είναι προφανές ότι στην κρίση του 2022 αυτοί που πρέπει να υποχωρήσουν, όχι με την ουρά στα σκέλια αλλά σώζοντας τα προσχήματα, είναι οι Αμερικανοί. Αν το κάνουν, οι Ευρωπαίοι θα πανηγυρίσουν σιωπηλά άλλα έντονα. Γιατί με τους Ρώσους θέλουν μπίζνες, δεν θέλουν πόλεμο.
Κάτι που θα ήθελαν και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν δεν τις έτρωγε το σαράκι της Κίνας.
Αυτά, ως προς την ουσία της σύγκρουσης.
Υπάρχει όμως και ο χώρος της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Οι πολίτες όλου του κόσμου που εξακολουθούν να σκέπτονται ελεύθερα βλέπουν τα ιμπεριαλιστικά και νεοαποικιοκρατικά χαρακτηριστικά τόσο στις ΗΠΑ του Μπάιντεν όσο και στη Ρωσία του Πούτιν. Και δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αδιάφορα (και εχθρικά) για αυτούς τα οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των δύο δυνάμεων που συγκρούονται, από τη στιγμή που η σύγκρουση τους απειλεί την ειρήνη και την οικονομική σταθερότητα, δημιουργεί προϋποθέσεις μείζονος ανθρωπιστικής κρίσης και εμπεριέχει την πιθανότητα μιας γενικής ανάφλεξης, όπου οι λαοί και οι άνθρωποι θα υποφέρουν, ενδεχομένως τα πάνδεινα.
Συνεπώς, οι πολίτες του κόσμου δεν πρέπει να εγκλωβιστούν σε σχήματα είμαστε με την Αμερική, είμαστε με τη Ρωσία. Θα ήταν πραγματική ηλιθιότητα και μια πράξη εις βάρος αυτών των ίδιων, αν το έκαναν.
Αντίθετα, πρέπει να εκφράσουν με κάθε τρόπο την απόλυτη στάση τους υπέρ της ειρήνης, που σημαίνει άμεση κατάπαυση των συγκρούσεων και πίεση στην διεθνή κοινότητα να επιβάλει στην πράξη σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων. Εν προκειμένω, στα δικαιώματα των ρωσικών μειονοτήτων στην Ουκρανία, ώστε να μπορεί να απαιτηθεί η αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων και η διατήρηση της ουκρανικής κρατικής ακεραιότητας.
Υστερόγραφο: Είναι προφανές ότι τα παραπάνω δεν εμπεριέχουν ούτε γραμμάριο ιδεολογίας. Ιδεολογία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ψευδής συνείδηση. Η οποία δημιουργεί κάθε φορά τις προϋποθέσεις για ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές και αιματοχυσίες. Η πραγματικότητα είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγάλη σύγκρουση κρατών και οικονομικών συμφερόντων. Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό ίσως βοηθήσουμε κάπως τους απλούς ανθρώπους, όπως είμαστε κι εμείς, να μη χάσουν τη ζωή τους και να μην πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.