ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Διάλογος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου κατά την έναρξη της συνάντησής τους σήμερα, 25 Φεβρουαρίου 2020:
Κυριάκος Μητσοτάκης: Άρτι αφιχθείς από τις Βρυξέλλες, μετά από μια ολονύχτια Σύνοδο Κορυφής. Η 24η Φεβρουαρίου 2022, κυρία Πρόεδρε, ήταν μια σκοτεινή μέρα για την Ευρώπη. Για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρξε οργανωμένη και μαζική εισβολή σε ευρωπαϊκό κράτος. Και μετά το δράμα και την τραγωδία του μεγαλύτερου πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, η ενωμένη Ευρώπη χτίστηκε πάνω σε δύο βασικές παραδοχές. Η πρώτη ήταν ότι κανένα ευρωπαϊκό κράτος δεν θα έχει ηγεμονικές φιλοδοξίες και η δεύτερη παραδοχή ήταν το απαραβίαστο των συνόρων.
Λες, δεν μπορεί, δεν άκουσα καλά, κάποιο λάθος έχει γίνει. Μετά από λίγη ώρα, ακούς και την άλλη πλευρά:
Κατερίνα Σακελλαροπούλου: Κύριε Πρόεδρε, συμφωνώ ότι η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι η πρώτη τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που νομίζαμε πια ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν.
Πολλές φορές, όταν ξεσπούν πόλεμοι, οι άνθρωποι χάνουν το μέτρο. Συχνά χάνουν και τη μνήμη τους. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε όμως με απλούς ανθρώπους αλλά με την ανώτατη ηγεσία μίας χώρας. Μιας ευρωπαϊκής χώρας. Μίας ευρωπαϊκής χώρας που βίωσε την εισβολή, κατοχή και διαμελισμό μίας άλλης ευρωπαϊκής χώρας, το 1974. Πολύ μετά, δηλαδή από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι ενώ ήδη υπήρχε και η ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, μέλος των οποίων ήταν η Ελλάδα. Ή μήπως δεν ήταν «οργανωμένη και μαζική εισβολή σε ευρωπαϊκό κράτος» από άλλη χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ; Ή μήπως, πάλι, δεν ήταν «τόσο σημαντική επίθεση εναντίον ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους»;
Επρεπε να περάσουν 48 χρόνια για να ξεχάσει η ανώτατη ηγεσία μας, την εισβολή και κατοχή στην Κύπρο;
Απώλεια μνήμης ή συνειδητή αμνησία; Κι αν ισχύει το δεύτερο, γιατί;
Ξεχάσαμε την Κύπρο. Ξεχάσαμε όμως και τη Γιουγκοσλαβία, εδώ δίπλα μας, που το 1999 ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και των Ευρωπαίων συμμάχων μας και στη συνέχεια διαμελίστηκε αφήνοντας πληγές, στο Κοσσυφοπέδιο, ανοιχτές μέχρι και σήμερα.
Για να μην πούμε για τις βίαιες ή βελούδινες αλλαγές συνόρων και την δημιουργία νέων κρατών εντός της Ευρώπης, από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα. Λεπτομέρειες! Εδώ, όπως είπαμε, ξεχάσαμε την Κύπρο, τον διαμελισμό της… Τσεχοσλοβακίας θα θυμόμασταν;
Ξανά: αν απλώς πρόκειται για απώλεια μνήμης, συμβαίνουν αυτά, και μία άμεση επανόρθωση είναι επιβεβλημένη τόσο από τον Πρωθυπουργό όσο και από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν όμως δεν συμβαίνει αυτό τότε κάτι άλλο, ΠΟΛΥ σοβαρό συμβαίνει ως προς το “Κυπριακό”…
Αν μη τι άλλο αυτός είναι ο ορισμός του ιστορικού αναθεωρητισμού!