ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Πάει κάμποσος καιρός που προσπαθώ -και ας πούμε ότι τα καταφέρνω- να απομονώνω κάπως το συναίσθημα όταν σκέφτομαι σύνθετα πράγματα· ένας πόλεμος, ας πούμε, έχει θύματα, αυτή είναι η δουλειά του πολέμου, να παράγει θύματα, αλλά δεν είναι μόνο ο πόλεμος που έχει θύματα.
Άσε που μπορεί να είναι και ο «λάθος» πόλεμος και τα «λάθος» θύματα να υπομένουν στην ανωνυμία τους το μαρτύριο, ή το θάνατο, χωρίς πολλά διεθνή ταρατατζούμ.
Δεν έχουν άδικο εκείνοι που λένε ότι άλλο οι Ουκρανοί πρόσφυγες και άλλο οι Αφρικανοί ας πούμε. Ή άλλο ο πόλεμος στην Ουκρανία και άλλο στη Συρία.
Βλέπετε, αυτό κάνει το συναίσθημα όταν το αφήνεις να ενσωματώνεται και να καθοδηγεί τις ιδεοληψίες σου: Μερικές φορές μπορεί και να σε τυφλώνει.
Βασικά, είναι όλος ο κόσμος που έχει θύματα.
Πολέμου ή ειρήνης.
Να το πούμε πιο ήπια και πολιτισμένα;
Όλος ο κόσμος έχει «από δω και από κει».
Και το ξέρουμε.
Δεν μας πειράζει πολύ ομως, όσο είμαστε στο από δω, έτσι δεν είναι; Ελάτε τώρα, μεταξύ μας είμαστε.
O Ugur Galenkus, ένας Τούρκος digital artist φέρνει τους δύο κόσμους μαζί. Το από δω και το από κει. Εμάς κι εκείνους.
Με μια κοφτερή τομή, αυτό είναι το συγκλονιστικό.
Αυτή η κοφτερή τομή δείχνει πόσο πολύ «κουμπώνουν» οι δύο κόσμοι, δεν χρειάζεται κανένα μπλεντ, κάνουν μπλεντ έτσι κι αλλιώς.
Γιατί είναι δύο κόσμοι, που όμως είναι ένας.
Πόσο εύκολο είναι να βρεθείς στη «λάθος» πλευρά της φωτογραφίας;
Πολύ, λέει ο ίδιος κι επιμένει ότι έχει σημασία όχι απλώς να βλέπουμε, αλλά κυρίως να ενσυναισθανόμαστε.
Αυτή είναι μια λέξη που χρησιμοποίησε πολλές φορές, ενσυναίσθηση, με εντυπωσίασε αυτό.
Για όλα τα θύματα, όλους τους πιο αδύναμους, όλες τις γυναίκες και τα παιδιά που είναι συνήθως οι πρώτοι που υποφέρουν, για το κλίμα, για τον ανθρώπινο πόνο.
Παντού.
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω πιο πολύ, το ξέρετε εξάλλου.
Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από τη Λωρίδα της Γάζας.
Η άλλη είναι ίσως μέσα το σπίτι σας.
Προσοχή στην τομή.
Πάντα στην τομή.
Ένα λάθος πάτημα και την περνάς…
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook
