NewsEdit Η αποχώρηση, χτες, του μάγειρα Γρηγόρη από το τηλεοπτικό παιχνίδι Master chef, δεν σημαίνει ότι επήλθε κάθαρσις με οποιαδήποτε έννοια.
Του Δημήτρη Ρουσουνέλου*
Προφανώς είχε πέρα από άγνοια και μια άτυχη στιγμή/εβδομάδα. Θα επανέλθει πιθανόν αργότερα και θα έχει στο λεξιλόγιό του λίγες παραπάνω λέξεις από μπρο, τέκνο κλπ Θα καταλάβει ότι πρέπει να σέβεται τη γυναίκα, τον συνάδελφο, την ιστορία, την γεύση και τον πολιτισμό του άλλου.
Το πρόβλημα δεν είναι και δεν ήταν ο Γρηγόρης ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω (κατά τα λεγόμενά του και των φίλων του) είναι καλός μάγειρας.
Το θέμα είναι ότι πέρα από κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις:
-Έχουμε έλλειψη εκπομπών που αναδεικύουν το ευ αγωνίζεσθαι, το ήθος στη μαγειρική, στις σχέσεις μεταξύ συναδέλφων.
-Έχουμε έλειψη εκπομπών που αναδεικνύουν την ελληνικότητα ως πολύτιμο αγαθό.
-Έχουμε έλλειψη κοινού που διψά για κάτι διαφορετικό κι όμως τόσο οικείο.
-Έχουμε έλλειψη εστιατορίων που έχουν στη ραχοκοκκαλιά τους την ελληνική κουζίνα απ’ άκρου σε άκρο. Καλή, ποιοτική, σύγχρονη ελληνική κουζίνα. Να τρως και να ‘χεις να λες. Να στέλνεις κόσμο να κοινωνήσει την ίδια χαρά.
Κατά τ’ άλλα θέλουμε σήμερα ένα νέο “Μπουκιά και συχώριο”, έναν σύγχρονο Ηλία Μαμαλάκη, με γνώσεις, πολιτισμικό φορτίο ζωής, επιδοτούμενο έστω. Να σαρώσει την Ελλάδα. Από την Θράκη ως τη Μεσσηνία κι από την Κέρκυρα ως το Καστελόριζο. Να αναδείξει το έχει μας. Ό,τι απόμεινε.
Δυστυχώς αυτά δεν γίνονται όταν μαγειρεύεις με γκούντα χορηγό, ούτε με ψωμιά του τοστ και μαργαρίνες.
Νομίζω ήταν πέρσι ή πρόπερσι η εξαιρετική Ελένη Ψυχούλη στην ίδια εκπομπή που μας έκανε άνω κάτω;
Φέτος ήταν η κυρία Γεωργία Κοφινά.
Συμμετείχα κι εγώ σαν κριτής σε μαγειρική εκπομπή (αρχή σεζόν) με κρινόμενο αντικείμενο πιάτα από την Ελληνική Κουζίνα. Χάος απύθμενο στο πιο κοντινό μας υποτίθεται γνωστικό αντικείμενο. Την ίδια με εμένα άποψη και οι υπόλοιποι κριτές, δώδεκα τον αριθμό.
Τί δείχνουν αυτά;
Πως κάποιοι θέλουνε.
Πως δεν είναι όλοι τρελαμένοι με τον εξωτισμό.
Κάποιοι έχουνε και μυαλό που χρησιμεύει για να πορεύονται στη ζωή. Που γνωρίζουν ότι με σκόνες και αφρούς δεν πορεύεσαι σε αυτή τη μεριά του κόσμου. Γιατί απαξιώνεις το προϊόν σου. Δεν παράγεις για να ζήσεις.
Καταναλώνεις εισαγόμενα και αργοπεθαίνεις σαν χώρα.
Το άσχημο είναι πως σε μια τέτοια χώρα που έτσι πεθαινει, στην κηδεία της δεν έρχονται οι φίλοι. Μόνο οι πιστωτές!
Ας το πάρουμε από την αρχή λοιπόν κι ας λύσουμε τον γρίφο:
Πού χρωστάμε και γίναμε έτσι;
Γιατί δεν μπορούμε “και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι”;
Καλημέρα!
*Αμετανόητος γευσιθήρας, γράφει, μαγειρεύει, αμπελουργεί,
Λέσχη Γαστρονομίας Μυκόνου
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook