ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το Σαββατοκύριακο στο Λονδίνο πραγματοποιήθηκαν μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις με έμφαση στην υποστήριξη του ουκρανικού λαού. Στα δημόσια κτίρια της βρετανικής πρωτεύουσας κυμάτιζαν ουκρανικές σημαίες και το ITV οργάνωσε μία εντυπωσιακή συναυλία -στα πρότυπα του “Live Aid”- με τους Εντ Σίραν, Καμίλα Κομπέλο, Εμελί Σαντέ, Snow Patrol και άλλους για την εξασφάλιση οικονομικών πόρων προς συνδρομή των προσφύγων που εγκαταλλείπουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες τα σπίτια τους εξαιτίας της ρωσικής εισβολής.
Στη βρετανική πολιτική σκηνή και στα μίντια δεν θα βρει κανείς ίχνος πολιτικής αντιπαράθεσης σχετικά με τον πόλεμο. Ουδείς από τους Τόρις διανοήθηκε να κατηγορήσει τους Εργατικούς για ανοχή έναντι του Πούτιν. Το ίδιο συμβαίνει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν τίθεται θέμα σχετικά με το ποιός προκάλεσε αυτόν τον πόλεμο και ποιός φέρει την ευθύνη για την καταστροφή της Μαριούπολης και την τεράστια ανθρωπιστική τραγωδία με 10.000 νεκρούς αμάχους και τον βίαιο εκτοπισμό εκατομμυρίων Ουκρανών.
Από την άλλη, αμήχανοι οι Ευρωπαίοι αδυνατούν να συμφωνήσουν για πιο ουσιαστικές κυρώσεις στη Ρωσία, εγκλωβισμένοι στην εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο. Επτά χώρες απηύθυναν προειδοποίηση στους πολίτες τους να μην εμπλακούν στην ουκρανική αντίσταση, επιχειρώντας να σταματήσει η μετακίνηση ακόμα και μικρού αριθμού Ευρωπαίων με σκοπό να πολεμήσουν δίπλα στις δυνάμεις του Ζελένσκι. Ο δε Εμανουέλ Μακρόν, διεξάγοντας μια πολεμική προεκλογική καμπάνια ενόψει των προεδρικών εκλογών της 10ης Απριλίου, προτιμά να κρατά ορθάνοιχτους τους διαύλους επικοινωνίας με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τονίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο διευρύνει τις πιθανότητες να βρεθεί κάποια λύση.
Η δε Τουρκία, η οποία έχει παραβιάσει πλήρως τους κανόνες της Δύσης για κυρώσεις κατά της Μόσχας, παραμένει στο κάδρο ως εκ των βασικών συνομιλητών και με τις δύο πλευρές και φιλοξενεί τις διαπραγματευτικές συνομιλίες. Το Κίεβο αντιμετωπίζει, όπως έγινε επισήμως γνωστό, την Άγκυρα ως πιθανή εγγυήτρια δύναμη εφόσον συμφωνηθεί κάποια διέξοδος μέσω των διαπραγματεύσεων που ξεκίνησαν στην Κωνσταντινούπολη. Ακόμα και ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε (με πύρινο λόγο κατά το παρελθόν εναντίον της Τουρκίας) χαιρετίζει την “πολλά υποσχόμενη” τουρκική διαμεσολάβηση.
Η Ελλάδα έχει ταχθεί από την πρώτη στιγμή στο πλευρό της πιο σκληρής στάσης της Δύσης κατά της Ρωσίας, διακόπτοντας, μάλιστα, κάθε επικοινωνία με τη Μόσχα, παρά το γεγονός πως αυτή τη στιγμή πάνω από 100.000 ομογενείς βρίσκονται στην κατεστραμμένη και υπό ρωσική κατοχή Μαριούπολη.
Ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μ. Βαρβιτσιώτης, πρωτοτύπησε (…), λέγοντας πως στόχος των κυρώσεων είναι η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, προλαβαίνοντας ακόμα και τον πρόεδρο των ΗΠΑ που αποκάλεσε “χασάπη” τον Ρώσο πρόεδρο, αναγκάζοντας το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ -δια χειλέων Αντονι Μπλίνκεν– να επιχειρήσει να τον “διορθώσει”.
Είναι πολύ πιθανό αυτός ο πόλεμος να συνεχιστεί επί μακρόν, οι δε ανθρωπιστικές και οικονομικές του συνέπειες ακόμα περισσότερο. Πώς τοποθετείτε η χώρα απέναντι στο δράμα του πολέμου και τις γεωπολιτικές/οικονομικές επιπτώσεις του; Δεν είναι ακριβές.
Εκείνο που, για ακόμα μία φορά, διαπιστώνει κανείς είναι πως η εσωτερική πολιτική σκηνή και τα μίντια (συμβατικά και μη) εσωτερικοποιούν τον πόλεμο και προκαλούν έναν εξωφενικό διχασμό. Φτάσαμε στο σημείο να απαιτούνται πιστοποιητικά αντι-πουτινικών φρονημάτων, σαν να μην είναι αυτονόητη η καταδίκη της ρωσικής εισβολής και της αυτοκρατορικής παραφροσύνης του Ρώσου προέδρου. Σε ολόκληρο τον κόσμο διοργανώνονται κονσέρτα για την ειρήνη και την στήριξη των προσφύγων, στην Ελλάδα, ωστόσο, η συναυλία ειρήνης στα Προπύλαια μεταβάλλεται σε πεδίο εχθροπάθειας. Καμία λογική…
Ο κίνδυνος σαφής. Την επόμενη μέρα, η Ελλάδα είναι πολύ πιθανό να απουσιάζει από κάθε σχεδιασμό, παρά τα ζωτικά συμφέροντά της στην περιοχή. Ο Νίκος Δένδιας, σε μια προσπάθεια να διασώσει κάποια προσχήματα, είπε πως οι ελληνορωσικές σχέσεις θα αποκατασταθούν όταν η Μόσχα επιστρέψει στον δρόμο της διεθνούς νομιμότητας. Μέχρι τότε, όμως, άλλοι θα έχουν προλάβει να πάρουν θέση.
Θα έχει μείνει μόνο η ομιλία Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή- ας ελπίσουμε πως θα βρει έστω και μία κουβέντα για την εισβολή στην Κύπρο από την χώρα που ο ίδιος αντιμετωπίζει τώρα “αδελφικά” και την αναγνωρίζει ως πιθανή εγγυήτρια δύναμη.