Μαρία Μπαλάφα Ποτέ λοιπόν με τα αντεστραμμένα επιχειρήματα. Με τις φτηνές δικαιολογίες του “ναι, αλλά για τότε…”.
Έχουμε υπάρξει και στο τότε και στο τότε και στο τότε. Για όλα τα τότε που έχουμε ζήσει και για όλα τα τότε που δεν έχουμε ζήσει. Πάντα απέναντι στον πόλεμο “γιατί δεν υπάρχει τοπίο μετά τη μάχη”. Πάντα με τους άμαχους, τον κόσμο που παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς, αλλά και με εκείνους/εκείνες που υπερασπίζονται την υπόσταση, τη γη και την ελευθερία τους απέναντι στον κατακτητή, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Δεν πρέπει η Ουκρανία να γίνει η συνέχεια στον μεσημβρινό της Παλαιστίνης και της Κύπρου. Δεν πρέπει η Ουκρανία να γίνει μια νέα Κορέα ή ένα νέο Αφγανιστάν. Δεν πρέπει η Ουκρανία να γίνει το σύνορο, το τείχος, του αναδυόμενου νέου και επικίνδυνου διπολισμού γιατί δεν πρέπει να υπάρξει αυτός ο διπολισμός. Στο πλευρό του ουκρανικού λαού χωρίς προαπαιτούμενα αλληλεγγύης.
Ο κόσμος δεν εξηγείται με πρίμιτιβ συναισθηματισμό των οικείων τραυμάτων. Κάθε πόλεμος – ο πριν, ο τώρα, ο μετά – είναι μια ανοιχτή πληγή για όλους μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής είναι καθαρή και το αίτημα τερματισμού των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και της εισβολής ξεκάθαρο. Και πρέπει να είναι ξεκάθαρα για να μπορούμε να μιλήσουμε για όλα τα άλλα: Την αντίθεση στον επεκτατισμό του ΝΑΤΟ και να επαναφέρουμε το αίτημα διάλυσής του. Την εναντίωση στους εξοπλισμούς που επιτείνουν τη φτώχεια, ενισχύουν το αποσταθεροποιητικό κλίμα, τροφοδοτούν τον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Το διαχωρισμό και την υποκριτική εργαλειοποίηση των προσφύγων. Την επιχείρηση συλλογικής ενοχοποίησης του ρωσικού λαού. Την επιβολή μονοφωνίας και της διαμόρφωσης νεομακαρθισμού που δεν περιορίζεται μόνο στα του πολέμου.
Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής είναι καθαρή και το αίτημα τερματισμού των πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά και της εισβολής ξεκάθαρο. Γιατί η Ρωσία υπό τον Πούτιν δεν μπορεί να βρίσκεται σε πλαίσιο σταθερότητας και ασφάλειας της Ευρώπης. Δεν μπορεί γιατί λειτουργεί ως κράτος χωροφύλακας, ως κράτος τρομοκράτης, ως κράτος πειρατής έναντι της κυριαρχίας άλλων κρατών. Δεν μπορεί γιατί επαναφέρει την απειλή του πυρηνικού ολέθρου.
Το αν ο Πούτιν θα συνεχίσει να ηγείται της Ρωσίας αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του ρωσικού λαού. Και είμαστε στο πλευρό εκείνων στη Ρωσία που αντιστέκονται στον πόλεμο και στον Πούτιν. Όπως είμαστε ιδιαίτερα στο πλευρό εκείνων των Ουκρανών που δεν είναι με τον Ζελένσκι, που είναι αντινατοϊκοί και δημοκράτες και όμως βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της αντίστασης.
Η Ευρώπη όμως θα πρέπει να πάρει όλη την ευθύνη της. Η κυρίαρχη πολιτική τάξη και ο γερμανικός καπιταλισμός συνέδεσαν την ευημερία και τα πλεονάσματά τους με την ισχυροποίηση του Πούτιν. Και το έκαναν την ώρα που επέβαλαν δημοσιονομική πειθαρχία στον ευρωπαϊκό νότο και σκληρά μνημόνια στην Ελλάδα. Οι πάντα κοντόφθαλμες κυρίαρχες δυνάμεις στην Ευρώπη συνέδεσαν την ευημερία τους με την ισχυροποίηση του Πούτιν που σήμερα απειλεί ευθέως την ασφάλεια, αλλά και οι κυρώσεις θα ματώσουν και τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Είναι πια ανελαστική η ανάγκη στην Ευρώπη να φτιαχτούν οι αντιστάσεις που θα συνδέουν το φιλειρηνικό με την αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού, που θα συνδέουν το φιλοπροσφυγικό με την υπεράσπιση της δημοκρατίας, που θα συνδέουν τον αντιεθνικισμό με την δίκαιη ανάπτυξη. Ελπίζω πως η generation z γρήγορα θα μας αποδείξει, αν είναι και generation left και θα μας εμπνεύσει και θα μας καθοδηγήσει σε αυτές τις ανελαστικά αναγκαίες καινούριες αντιστάσεις.
Πατρίδα είναι η πατρίδα μας, αλλά και “πατρίδα είναι η ανθρωπότητα” όπως έχει γράψει ο Χοσέ Μαρτί (φωτό).
Στη ζωή μου έχω δηλώσει πολλές ιδιότητες διευρύνοντας δυστυχώς συνέχεια τη λίστα του subcomandante. Απόψε στα Προπύλαια είμαι και Ουκρανή.