ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το συνεδριακό ακροατήριο της Ν.Δ χειροκρότησε εν χορώ τον Αντώνη Σαμαρά και στη συνέχεια αποθέωσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα ήταν απολύτως λογικό εάν ο πρώην και ο νυν πρωθυπουργός έλεγαν περίπου τα ίδια πράγματα και θα αποτελούσε, δίχως άλλο, ένδειξη συμπαγούς ενότητας ενόψει της εκλογικής μάχης σε 12 μήνες από σήμερα.
Πως, όμως, χειροκροτεί κανείς δύο ανθρώπους που λένε εντελώς διαφορετικά πράγματα εκκινώντας από άλλες ιδεολογικές βάσεις; Υπό μία έννοια, “αυτή είναι η Ελλάδα” που έλεγε και ο Κώστας Σημίτης. Μπορεί κανείς να παρακολουθεί εκστασιασμένος τον Άγιο Παϊσιο στο Mega Channel και μετά να γυρίζει στον Σκάϊ για να δει το Survivor. Κάποιοι άλλοι θα πουν πως η εξουσία ενώνει και τα σκουπίδια κρύβονται εύκολα κάτω από το χαλί.
Η διαφωνία Μητσοτάκη και Σαμαρά ήταν, όμως, συνολική και δομική. Από την απολιγνιτοποίηση (όπου ο πρώην πρωθυπουργός θύμισε την επιχειρηματολογία κομμάτων της αντιπολίτευσης), μέχρι τις “Πρέσπες του Αιγαίου”, κι από την στρατηγική “διεύρυνση στο Κέντρο” του ενός στην ενίσχυση της δόσης της Δεξιάς στο μείγμα του άλλου, πρώην και νυν έμοιαζαν να μην χωρούν στο ίδιο συνέδριο, ίσως ούτε και στο ίδιο κόμμα. Μόνο που τα κλειδιά τα κρατάει ο Μητσοτάκης -και τα κρατάει γερά- και ο Σαμαράς θυμίζει εκείνο τον στρατηγό που δίνει εντολή για κατά μέτωπον επίθεση και διαπιστώνει, αίφνης, πως δεν τον ακολουθεί κανείς από τους στρατιώτες.
Το “καρφί” του πρωθυπουργού στον Καλαματιανό πολιτικό, άλλωστε, είναι καταλυτικό: “εσύ έφτασες την παράταξη στο 18%, εγώ την έφερα στο 40%”. Είναι βέβαιο πως “πόνεσε”.
Για ένα κόμμα εξουσίας που θρέφεται και μεγαλώνει με την προσδοκία της νομής της, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αυτός που μπορεί να μοιράζει οφίκια και λάμψη, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς είναι μια στιγμή στο παρελθόν και μία μάλλον υπερτιμημένη απειλή πως μπορεί να προκαλέσει προβλήματα.
Εάν είχε το σθένος να πείσει ότι η απειλή αυτή θα μπορούσε να επιφέρει διάσπαση, ίσως η βαθιά διαφωνία του με αυτό που εκπροσωπεί και προβάλλει ο πρωθυπουργός, να είχε κάποιο νόημα. Ιδιαίτερα στην πορεία αναζήτησης της αυτοδυναμίας, όπου κάθε μονάδα μετράει. Φαίνεται πως δεν το έχει, κι έτσι η μοναδική χαρά που μπορεί να συγκρατήσει είναι το αντιφατικό (και τον έναν και τον άλλον) χειροκρότημα των συνέδρων και τα πρωτοσέλιδα της επόμενης ημέρας.
Εάν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από το συνέδριο της Ν.Δ είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ακλόνητος. Συμπάθειες και, κυρίως, αντιπάθειες μικρή αξία έχουν όταν υπάρχει το συμφέρον. Και ο πρωθυπουργός ενσαρκώνει το συμφέρον της παράταξης, και καθενός και καθεμιάς συνέδρου ξεχωριστά. Διότι, αυτό που μάλλον υποτιμά ο Αντώνης Σαμαράς είναι πως μπορεί ο πρωθυπουργός να προσποιείται σε κάποιες εκφάνσεις της κυβερνητικής διαχείρισης πως έχει συνήθειες “Ποταμιού”, γνωρίζει, όμως, καλά πως είναι ηγέτης μιας παράταξης με βαθιές ρίζες στο παλαιοκομματικό παρελθόν που πάντοτε θα νοιάζεται να μετέχει των αχράντων μυστηρίων της εξουσίας. Κι όσο μπορεί να παραπέμπει στο 40% του 2019 ουδείς μπορεί να του αφαιρέσει αυτή την ηγεμονία.
Και κάτι ακόμα. Στο συνέδριο της Ν.Δ αποδείχθηκε πως οι βαρονίες έχουν πια αποσυρθεί. Ο Κώστας Καραμανλής, για παράδειγμα, έλαμψε μόνο για τα τσολιαδάκια στην γραβάτα του που έγινε viral, οι “καραμανλικοί” εσιώπησαν (εξαιρώ τον υπουργό Μεταφορών που μπορεί να έχει το ίδιο όνομα αλλά δεν μπορεί να το εκπροσωπήσει). Ο δε Αντώνης Σαμαράς έπαιξε τον ρόλο του με μεγάλη δεξιοτεχνία και μετά αποσύρθηκε στα καμαρίνια. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να κοιμάται ήσυχος (ως προς το κόμμα του). Μοναδική διατάραξη είναι ίσως το μικρό κόμμα μέσα στην παράταξη που εργάζεται πυρετωδώς στο παρασκήνιο, ωστόσο δεν μπορεί να αμφισβητήσει τίποτε, εξαρτά, μάλιστα, απολύτως το μέλλον του από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.