NewsEdit Οποιοσδήποτε διαθέτει κοινή λογική και ελάχιστη, στοιχειώδη γνώση οικονομίας καταλαβαίνει ότι κάτι πηγαίνει πολύ στραβά με τη θέση και τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην ουκρανική κρίση. Διότι η κοινή λογική λέει ότι δεν μπορεί οι συνέπειες των κυρώσεων που επιβάλλεις στο επιτιθέμενο να βλάπτει περισσότερο εσένα παρά αυτόν. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα.
Ολοι οι οικονομικοί δείκτες λένε το ίδιο ακριβώς πράγμα: πως η Ευρωπαϊκή Ένωση πυροβολάει τα πόδια τους για να τρομάξει τη Ρωσία. Παράδειγμα ο παρακάτω πίνακας με την αύξηση της τιμής του φυσικούς αερίου:
Και είναι αυτός ο πίνακας, αδιάψευστος μάρτυρας πως οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες και ηγετίσκοι της ηπείρου μας δεν μπορούν καν να κατανοήσουν την πραγματικότητα την οποία είχαν οι ίδιοι δημιουργήσει τις προηγούμενες δεκαετίες, με πρώτη την υπερεκτιμημένη Άνγκελα Μέρκελ. Κι αυτή η πραγματικότητα καθορίζεται από την εξάρτηση των ευρωπαϊκών χωρών και κυρίως της Γερμανίας από τους Ρώσους. Ιδού και οι σχετικές «πίτες» (που φυσικά δεν μπορούσαν ποτέ να είναι και ολάκαιρες αλλά και όλοι χορτάτοι):
Δεν εκπλήσσεται λοιπόν κανείς, όταν ακούγεται ο Ντράγκι να λέει πως θα πληρώσει σε ρούβλια για να εξασφαλίσει την ενέργεια που χρειάζεται η Ιταλία. Κάτι που στα κρυφά κάνουν εδώ και μέρες και οι Γερμανοί.
Μόνο που εκεί που νόμιζαν ότι θα τη γλυτώσουν έστω και πολύ ακριβότερα, το μεγάλο χτύπημα ήλθε από εκεί που δεν το περίμεναν, από τον άνθρωπο που υποτίθεται υπερασπίζονται: το Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Ο οποίος αποφάσισε να κλείσει το αγωγό αερίου προς την Ευρώπη.
Αυτά, ως μία μικρή εισαγωγή σε ένα άρθρο του καθηγητή Σωτήρη Θεοδωρόπουλου στο Slpress.gr που περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το πως η Ευρωπαϊκή Ενωση αυτοκτονεί:
«Σε ένα συνεχώς επιδεινούμενο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον με τον χειρότερο, συνεχώς αυξανόμενο πληθωρισμό σε ΗΠΑ και Ευρώπη, σε διαδεδομένο κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας, σε επιδείνωση των προβλημάτων της εφοδιαστικής αλυσίδας που άφησε η πανδημία και επανεμφανίζονται στην Κίνα, οδηγούμαστε σε εκτεταμένο στασιμοπληθωρισμό, που δεν θα μοιάζει με ό,τι ξέραμε στο παρελθόν.
Τα πράγματα είναι ήδη εκτός ελέγχου, η καταιγίδα είναι μπροστά μας και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει σφοδρότερη. Η όποια περιοριστική νομισματική πολιτική, με τις αυξήσεις επιτοκίων που άρχισαν και θα συνεχιστούν, ελάχιστα μπορεί να συμβάλει στην τιθάσευση των πληθωριστικών πιέσεων, παρά μόνο μερικώς στην ύφεση, που αυτή όμως θα προέλθει κυρίως, όπως και ο πληθωρισμός, από παράγοντες και πολιτικές στην πλευρά της προσφοράς και παραγωγής.
Ξέρουμε πως με περιοριστική νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, με μειούμενη ενεργό ζήτηση, λόγω μείωσης της αγοραστικής δύναμης, ο πληθωρισμός υποχωρεί, με όποιες υφεσιακές επιπτώσεις. Όμως εδώ δεν είναι αυτή η περίπτωση. Οι κύριες αιτίες του βρίσκονται σε παράγοντες που επιδεινώνουν τη λειτουργία της εφοδιαστικής αλυσίδας, με ελλείψεις, καθυστερήσεις, αυξημένα κόστη παραγωγής και μεταφοράς, με απρόβλεπτες καθημερινές αναστατώσεις πολιτικών αποφάσεων, κυρώσεων, τορπιλισμού κάθε διεθνούς οικονομικής συνεργασίας, σε ένα πολεμικό περιβάλλον του οποίου η δημιουργία επιδιώχθηκε εδώ και πολλούς μήνες.
Με την κηδεμονία των ΗΠΑ, 40 χώρες σύρονται υποτακτικά σε έναν ακήρυχτο πόλεμο οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτιστικό, αθλητικό, p;olemo σε ό,τι ρωσικό. Σκοπός η υποταγή της Ρωσίας, η απομόνωση, η περικύκλωση και συντριβή της, ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί στην αμερικάνικη κυριαρχία. Για το σκοπό αυτό, άκριτα η Ευρώπη κατέστρεψε το περιβάλλον συνεργασίας δεκαετιών ευρωρωσικού εμπορίου, αμοιβαία επωφελούς, έχτισε και υψώνει συνεχώς τείχη μισαλλοδοξίας, πρωτοφανή στην ιστορία της, δημιουργώντας νέο ψυχροπολεμικό περιβάλλον.
Στους πολίτες οι λογαριασμός
Με έξωθεν εντολές, η Ευρώπη λειτουργεί προφανώς σε βάρος των πολιτών της. Αυτοί καλούνται να πληρώσουν τα τεράστια κόστη της αμερικανικής πολιτικής. Το πλέον ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό που είχε ποτέ η Ευρώπη σε επίπεδο χωρών και ευρωπαϊκών θεσμών (υπηρετώντας τις αμερικανικές εντολές με πρωτοφανή τύφλωση) επιδιώκει την καταστροφή του ενεργειακού της εφοδιασμού δεκαετιών από την πλουσιότερη χώρα στον πλανήτη σε ενεργειακά προϊόντα που συνορεύει μαζί της.
Αυτό το πλεονέκτημα θέλουν να το μετατρέψουν σε μειονέκτημα. Ακυρώνονται πανάκριβες υποδομές με αμερικανική υπαγόρευση (όπως π.χ. ο αγωγός Nordstream 2, κόστους 11 δισ.) που μεταπολεμικά στηρίζουν την ενεργειακή της ασφάλεια αξιόπιστα, απρόσκοπτα, φθηνότατα, χωρίς ποτέ κανέναν εκβιασμό. Ακυρώνεται ένας βασικός πυλώνας της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας και ευημερίας.
Η Μόσχα δεν τους έκοψε ποτέ τη ροή φυσικού αερίου και πετρελαίου. Μόνοι τους τώρα θέλουν να τις κόψουν, να πληρώσουμε όποιο κόστος για να απεξαρτηθούμε από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας για να εξαρτηθούμε από άλλες αβέβαιες, μακρινές, πανάκριβες πηγές ενέργειας. Όπως αυτές που προσφέρει το αμερικανικό λόμπι, που ούτε μπορεί, αλλά ούτε και πρέπει, λόγω δυνατοτήτων παραγωγής και κόστους, να μας καλύψει.
Όλα αυτά, γιατί οι αμερικανικοί στόχοι γίνονται αυτόματα και ευρωπαϊκοί. Με τα αλλεπάλληλα εβδομαδιαία δελτία κυρώσεων πυροδοτούν τις τιμές των ενεργειακών προϊόντων, των μεταλλευμάτων και των ειδών διατροφής και εκτοξεύουν τον πληθωρισμό. Σ’ αυτούς τους κλάδους δεσπόζει παγκοσμίως η Ρωσία. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις καλλιεργούν μεταξύ τους τις ψευδαισθήσεις, που κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πιστεύει, πως θα στραγγαλίσουν οικονομικά τη Ρωσία, ώστε χωρίς τα ευρωπαϊκά έσοδα να μην μπορεί να χρηματοδοτήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Είναι αυτονόητο πως η εκτίναξη τιμών στις παραπάνω κατηγορίες προϊόντων, φέρνει πολύ περισσότερα έσοδα στη Ρωσία και το ρούβλι ισχυροποιείται σήμερα σε ισοτιμία με το ευρώ και το δολάριο, στο υψηλότερο των δύο τελευταίων ετών. Πώς μπορείς να στραγγαλίσεις οικονομικά μια μεγάλη χώρα, όταν πίσω από το νόμισμά της βρίσκεται ο μεγαλύτερος εξαγωγέας με τα πλέον περιζήτητα στην παγκόσμια οικονομία ενεργειακά προϊόντα, με τεράστιες συμφωνίες αγοράς από τις μεγάλες ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις όπως την Κίνα, την Ινδία, τη Νότια Ασία και την Λατινική Αμερική; Όταν ακόμα είναι ο μεγάλος εξαγωγέας πολύτιμων μετάλλων, σιτηρών, λιπασμάτων, βασικών προϊόντων διατροφής;
Υποταγή στις ΗΠΑ
Αυτοπαγιδευμένοι στην πολεμική υστερία κατά της Ρωσίας και στις αυταπάτες για τη συντριβή της, οι Ευρωπαίοι στέλνουν όπλα στην Ουκρανία για παράταση του πολέμου που την καταστρέφει. Ταυτόχρονα, επιβάλουν κυρώσεις με τεράστιο κόστος για τους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίες συνδυάζονται με τεράστιες ποσότητες προπαγάνδας, προκειμένου να το αποδεχθούν αγόγγυστα, σαν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί, σαν φυσικό φαινόμενο, όπως η πανδημία!
Πάντα οι πόλεμοι της Δύσης, συνοδεύονταν από εκτεταμένη τηλεοπτική προπαγάνδα για να δικαιολογηθούν οι χιλιάδες νεκροί, οι βαρβαρότητες και τα ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Συρία και αλλού. Για να προλάβουν τη διογκούμενη αγανάκτηση, προσπαθούν με εξαντλημένα από την πανδημία δημοσιονομικά πυρομαχικά και με νέο δανεισμό σε αυξανόμενο κόστος, να αντιμετωπίσουν το πληθωριστικό τσουνάμι των ευρωπαϊκών αποφάσεων με επιδοματικές πολιτικές, πλαφόν στη χονδρική, πλαφόν στη λιανική, χωρίς να αναφέρουν ποιος θα πληρώσει την αυξανόμενη διαφορά: Φυσικά το κράτος, κάτι που ποτέ δεν έκανε στην πετρελαϊκή κρίση του 1979-1981!
Με την εκτόξευση τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα ενεργειακά και μη, η χώρα φτωχαίνει, πρέπει να δώσει περισσότερες ποσότητες προϊόντων της για ίδιες ποσότητες εισαγόμενων. Όμως αν στους εξοντωτικούς λογαριασμούς του ρεύματος χορηγηθούν επιδόματα ελάφρυνσης, σε όλες τις άλλες κατηγορίες προϊόντων που όλων οι τιμές αυξάνουν και θα αυξάνουν, τι θα χορηγηθεί; Έχουν επίγνωση πού μας πάνε;
Όμως η επόμενη χειρότερη αυταπάτη είναι πως το πρόβλημα θα είναι προσωρινό. Όταν σε λίγο υποκύψει η Ρωσία και απεξαρτηθούμε από τα φθηνά ενεργειακά της προϊόντα για να εξαρτηθούμε από τα πανάκριβα αμερικανικά ή άλλων πηγών, τα πράγματα θα επανέλθουν και η ευρωπαϊκή ευημερία θα αποκατασταθεί! Όμως το νέο τείχος του διχασμού που χτίζεται στην Ευρώπη δεν θα πέσει. Η ψυχροπολεμική πολιτική της ρωσοφοβικής κυβέρνησης Μπάϊντεν δεν πρόκειται να αλλάξει. Η υποταγή των πάντων στην αμερικανική κυριαρχία θα συνεχίσει να αποτελεί στόχο με κάθε μέσο και επιδίωξη. Ποτέ Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε τέτοια υβριστική συμπεριφορά απέναντι σε ηγέτη άλλης μεγάλης δύναμης. Έχοντας επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια για την εργαλειοποίηση της Ουκρανίας, ούτε ήθελε ούτε θέλει ειρηνική λύση. Ούτε άφησε, ούτε πρόκειται να αφήσει ποτέ το καθεστώς του Κιέβου να τηρήσει συμφωνίες ειρήνης όπως του Μίνσκ.
Συρόμενοι από το Κίεβο
Με την κατάληψη σχεδόν του συνόλου της νοτιανατολικής Ουκρανίας από τους Ρωσόφωνους και τις ρωσικές δυνάμεις, μιας έκτασης περίπου στο μέγεθος της Ελλάδος, την απόλυτη αεροπορική και πυραυλική κυριαρχία στην υπόλοιπη χώρα, σε ένα καθεστώς ουδετερότητας πλέον, η Ρωσία θα έχει καθοριστικό λόγο. Μετά την καταστροφή σχεδόν του συνόλου των στρατιωτικών δομών και υποδομών της, που για οκτώ χρόνια χτίστηκε από τους νατοϊκούς, η απλόχερη αποστολή όπλων δεν μπορεί να επαναφέρει τη στρατιωτικοποίηση της χώρας και να χρησιμοποιηθεί πλέον για τις αμερικανικές επιδιώξεις. Θα αποτελεί όμως το ψυχροπολεμικό άλλοθι για το τείχος και το βαθύ χάσμα Ευρώπης-Ρωσίας.
Χρειαζόταν άραγε η ουκρανική τραγωδία των χιλιάδων νεκρών και καταστροφών, για να θεσπιστεί το καθεστώς ουδετερότητας, που κορυφαίοι Αμερικανοί διπλωμάτες και αναλυτές συμβούλευαν την αποτυχημένη εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ; Χρειαζόταν η ουκρανική τραγωδία για να επιτραπεί στους Ρωσόφωνους να μιλούν τη γλώσσα τους, να έχουν διοικητική αυτονομία, να συνεχισθεί ο οκταετής εμφύλιος με τους 14.200 νεκρούς (κατά τον ΟΑΣΕ και την Ύπατη Αρμοστεία ΟΗΕ), να μεταναστεύσουν 11 εκατομμύρια Ουκρανοί, κυρίως νέοι αρνούμενοι τη στράτευση για να πολεμήσουν στο Ντονμπάς, να δημιουργηθούν τα νεοναζιστικά τάγματα με κύριο ρόλο στο στρατό και στην αστυνομία, να παραταχθεί το μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού στρατού μαζί με τα νατοϊκά στρατεύματα που επισκέπτονταν οι Δυτικοί αξιωματούχοι απέναντι στο Ντονμπάς και την Κριμαία για την τελική έφοδο κατά των Ρωσόφωνων;
Βεβαίως είναι απολύτως καταδικαστέα η ρωσική εισβολή, όπως κάθε εισβολή, αλλά δεν μπορούμε τυφλά, μονοδιάστατα να αγνοούμε τα δεδομένα και τις αιτίες της. Κάποιους, βολεύει η ανιστόρητη ταύτιση της ρωσικής με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να δικαιολογήσουμε τη στάση υποτελούς και όχι συμμάχου που ακολουθεί η Αθήνα. Ποια χώρα από αυτές τις 40, περιλαμβανομένου και του καθεστώτος του Κιέβου, έστειλε ένα όπλο στην Κύπρο, ποια η στάση του ΝΑΤΟ, ποια απ’ αυτές θα υπέγραφε έστω μια ανέξοδη λεκτική καταδίκη της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής στην Κύπρο (και αλλού) και της επιθετικότητας σε βάρος μας;
Πόσο και γιατί πρέπει να μας κοστίσει η στήριξη στο αμερικανικό προτεκτοράτο “εξαγωγής δημοκρατίας” του Κιέβου; Ως πότε θα συρόμαστε πίσω από τον πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελέσνκι που φυλακίζει πολιτικούς του αντιπάλους και έχει τεράστιες ευθύνες για την καταστροφή της χώρας του; Έναν πρόεδρο που εντεταλμένα φλυαρεί και απαγγέλει σ’ όλα τα δυτικά Κοινοβούλια και ΜΜΕ, παίζοντας και τον ρόλο του κήνσορα, ακόμα και του Δυτικού Κόσμου».