anilikos Όχι, δεν είσαι αδερφή.
Ούτε τοιούτος, ούτε μελανζέ, ούτε απ’ αυτούς, ούτε γυαλίζεις το πόμολο.
Ο Γιώργος Καπουτζίδης γνωρίζει πολύ καλά πως κάθε τέτοιου είδους φράση διαιωνίζει τα στερεοτυπικά ταμπού περασμένων δεκαετιών. Ξέρει πως εκφράσεις του τύπου “τινάζεις τον κουραμπιέ” ξεφεύγουν της πολιτικής ορθότητας, για την οποία τόσο προσπαθούμε όλοι μας, από το δική μας σκοπιά, στην κοινωνία, στην οικογένεια, στον κύκλο μας.
Σίγουρα η “τολμηρή” φράση που ειπώθηκε στον αέρα της ΕΡΤ την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες παρακολουθούσαν το διαγωνισμό της Eurovision έγινε για να αποσοβήσει στόματα και να δημιουργήσει συζήτηση. Ο Καπουτζίδης έχει αποδείξει πλειστάκις πως μπορεί να μιλάει ανοιχτά, όμορφα, συγκροτημένα και να προκαλεί μόνο συναισθήματα συμπάθειας για τη θεματική που αγγίζει.
Αυτό το νόημα είχε και η λέξη “αδερφή”. Όμως, προσοχή στο κενό που αφήνουμε μεταξύ “μπιζ-μπιζέ” και κοινωνίας. Ο αυτοσαρκασμός και η μεταξύ μιας φιλικής παρέας ειρωνεία επιφέρει χαμόγελα, πειράγματα και γίνεται πάντα με γνώμονα το αλληλοπείραγμα. Σε αυτή τη “φωλιά” κανένας δεν παρεξηγείται και σίγουρα είναι ο τόπος στον οποίο όλοι ακομπλεξάριστα θα γελάνε.
Ίσως εκεί “πάτησε” και το σχόλιο του Καπουτζίδη περί “αδερφής”. Στο γεγονός ότι εκείνη τη βραδιά, όλοι σαν μια παρέα παρακολουθούσαμε το διαγωνισμό, ακομπλεξάριστα και οι συνδαιτυμόνες ενώνονταν υπό φιλική “σκέπη”.
Τη δεκαετία του 80 άνθισαν οι στερεοτυπικές αυτές εκφράσεις μέσω ταινιών χαμηλού οικονομικού προϋπολογισμού, που άγγιζαν φιλμογραφικά τα λεγόμενα “προβλήματα της εποχής”, όπως ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία και άλλα που έμπαιναν στο ίδιο τσουβάλι της περιθωριοποίησης. Εντούτοις υπάρχει αντίφαση όταν μια ομάδα ανθρώπων θίγεται από το “χιούμορ” του Σεφερλή αλλά αποδέχεται τον χαρακτηρισμό του Καπουτζίδη.
Είναι βέβαιο πως οι δύο στιγμές δεν συμβαδίζουν, αλλά υπάρχει καθαρός παραλληλισμός. Οι στιγμές που χρησιμοποιούνται τέτοιες φράσεις για να χαρακτηρίσουν ανθρώπους με διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις από τη μάζα, θα πρέπει να εκλείψουν ολωσδιόλου από την καθημερινότητα. Τόσο, ώστε να μην χρειάζεται να προκαλεί η λέξη “αδερφή”, όπως και να θεωρείται αχρείαστη η παρουσία του Pride στους δρόμους μητροπολιτικών πόλεων.
Η περηφάνια της ύπαρξης είναι αυτούσια, εγγενής και δεδομένη. Καμία λέξη δεν είναι αρκετά μεγάλη για να την περιορίσει.